Jip en Janneke, two kids in Calcutta

Vandaag gaan we naar het RCFC, het revalidatiecentrum voor kinderen waar ze geopereerd worden aan hun vergroeiingen. Rosalie gaat niet mee, zij heeft een aantal vergaderingen en stuurt ons alleen op pad. We hebben onze 'Nederlandse les' op zak. Eerst moeten we met de metro en daarna verder met de autorickshaw (zeg maar de tuktuk). Op een of andere manier loopt alles voorspoedig, vinden we 'gewoon' de juiste tuktuk en stappen we 'gewoon' op het juiste moment uit. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het openbaar vervoer in Calcutta blijft toch een beetje spannend! We zijn wat aan de vroege kant en is er kleine paniek als we binnen lopen. Maar al snel worden de juffen van boven opgetrommeld en kunnen we van start. Nog niet iedereen (van de juffen) is er, maar dat maakt niet uit, de kinderen zijn er allemaal en zitten geduldig te wachten ! We vertellen over Nederland en laten onze vlag zien.


Elk kind krijgt een streep met onze vlag op zijn wang geschilderd, ze vinden het eerst een beetje gek, maar toch ook weer wel erg leuk ! Wilbert leest voor uit het boek 'Jip en Janneke, two kids from Holland'.


Een heel leuk engelstalig boekje waarin Jip en Janneke vertellen hoe het leven er in Nederland uit ziet. Dit hebben we 'opgeleukt' met diverse foto's van bijvoorbeeld Beatrix, het schaatsen, de zwemles, tulpen, molens, etc. De kinderen luisteren geinteresseerd toe en de foto's van de zwemles (wat een schoon water !) en het strand worden uitvoerig bekeken. De juf vertaald met verve het verhaal, ze vinden het zelf ook erg leuk. Vooral de meegebrachte foto's worden tot na de les nog uitgebreid bekeken door vrijwel al het personeel ! Hierna maken we (weer) onze eigen tulp. Dit werkstukje is ondertussen zo'n beetje ons handelsmerk geworden (we doen het hier nu al drie jaar), maar het blijft erg leuk. De kinderen op het RCFC wisselen regelmatig, dus hier kunnen we de les elk jaar opnieuw doen, het zijn iedere keer weer nieuwe kinderen ! Al snel wordt er druk gekleurd, je hoeft ze hier niets te vertellen of te helpen, ze weten wat ze moeten doen.


Als ze uitgekleurd zijn, mogen de stokken en de bladeren eraan en dan helpen we de kleintjes een beetje. De oudere kinderen kunnen dit zelf. Vol bewondering kijken we naar een meisje die aan elke hand vergroeide vingers heeft. Eigenlijk zit zeg maar haar hele handje aan elkaar vergroeid. Maar toch kleurt ze net zo snel en misschien wel met nog meer enthousiasme de tulpen. Als je vlug kijkt, zou je haar handicap niet eens opvallen. Ilse ontpopt zich tot een ware juffrouw en voorziet de kleinsten van stokjes, blaadjes en niet de hele boel aan elkaar.






Ondertussen staat onze thee al een half uur af te koelen in de kamer van de directrice. Ze heeft een erg ingewikkelde naam, die hebben we niet onthouden. Madhumita is helaas eind vorig jaar vertrokken, maar haar opvolger lijkt ons zeker ook een aardig en gedreven persoon. We maken een praatje, ze vertelt ons diverse zaken over het RCFC en vol vertrouwen verlaten we het kantoortje. Er is denk ik een waardige opvolger voor Madhumita gevonden. We gaan weer terug naar het lokaaltje en spelen nog twee spelletjes met de kinderen. 'Blik-gooien' en 'Appeltjes-gooien', we hebben het meegenomen vanuit Nederland. Het blijkt een groot succes. De kinderen vinden het prachtig en zelfs de juffen staan te popelen om het ook te proberen. Een jongetje is pas aan twee benen geopereerd en heeft grote moeite met rechtop staan. Maar niet getreurd, de juffrouw houdt hem stevig vast, zodat hij toch rechtopstaand kan gooien !




Iedereen heeft de grootste lol, onze missie van vandaag is volledig geslaagd geloof ik. Nadat iedereen aan de beurt is geweest, krijgen we een rondleiding door het complex. Buiten zien we dat de tulpen al een plekje in de tuin hebben gekregen, is dit geen leuk gezicht ?


De ziekenzaal ligt deze keer helemaal vol, er liggen wel 22 kinderen! Helemaal goed natuurlijk, ware het niet, dat we maar 18 kadootjes hebben meegenomen. We besluiten nog wat bij te kopen en deze volgende week dan maar uit te delen. We gaan bij elk kind even kijken, maken een praatje (voor zover mogelijk) en doen ook met iedereen het -appeltje-gooien-, ook hier heeft iedereen weer de grootste lol.


Het blijft fantastisch om te zien, al die kinderen, zo ver en zo lang van huis, de meesten pas geopereerd en toch zoveel plezier. De rondleiding gaat verder, we zien de slaapzalen, de ruimte waar de hulpmiddelen gemaakt worden, de fysiotherapieruimte, de keuken, etc.


Op een zaal ligt een klein 'aapje' te slapen onder een muggennet. Heel aandoenlijk .. Als we teruglopen naar het schooltje, zit iedereen te lezen of te spelen, een prachtig gezicht.



Normaal gesproken worden we nu door de ambulance weer teruggebracht naar het metrostation, maar de chauffeur is 'effe lunchen' of zoiets, hij is er in ieder geval niet. Kakaly (geen idee hoe je het schrijft, maar phonetisch in ieder geval zo) neemt ons mee naar een tempel, net achter het RCFC complex, het is een nieuw gebouw en een soort dependance van Belur Math, de tempel waar we morgen heen willen. Jammer genoeg blijkt het gebouw zelf gesloten te zijn, maar de buitenkant is ook al de moeite waard. Je kan zien dat het nog splikkiesplinternieuw is, ik ben benieuwd hoe het er na de moesson uit ziet.



Als we terugkomen, is de chauffeur er ook. Samen met nog twee mannen worden we in de ambulance gevouwen (zo groot is deze niet) en naar het metrostation gereden (o, enne Jannie, je logo mist nog steeds op 1 kant !!). Ook voor vandaag is 'moe maar voldaan' weer het credo, we hebben genoten van de kinderen !