donderdag 31 december 2009

Met losse handjes !

We gaan naar huis, de 2,5 week zijn alweer om. Ze zijn voorbijgevlogen ! 2,5 week geleden voelden we nog als kinderen waarvan de zijwieltjes van de fietsjes af waren gehaald, maar nu kunnen we toch echt zeggen : KIJK MET LOSSE HANDJES ! Het is ons gelukt, we hebben lesgegeven alsof ons leven ervan af hing en de kinderen (en wij) hebben genoten.

Er is veel gebeurd in die korte tijd en we hebben weer veel kunnen betekenen. Voor de kleuters van Champa hebben we warme vestjes gekocht voor deze koude winter. Voor een andere school van Champa hebben we het mogelijk gemaakt dat er in twee shifts lesgegeven kan worden, omdat er zoveel kinderen op afkwamen, dat ze niet meer in één ruimte pasten. Voor Prayrona 3 van Reena en Ashit komt er voortaan wekelijks een gymnastiek/yoga leraar. Voor Prayrona 1 worden er twee naaimachines aangeschaft. En voor alle Prayrona scholen kunnen voor het komende jaar weer materialen aangeschaft worden om het prevocational programma draaiende te houden. Er wordt nog nagedacht over een health-checkup programma voor Prayrona 2, de intentie is er wel, maar nog niet alle (financiele) consequenties kunnen momenteel overzien worden, dus dat plan wordt nog nader uitgewerkt. Verder verwachten we nog twee voorstellen van Shelley inzake een school speciaal voor meisjes (drop-outs) en inzake het HIV/AIDS programma wat ze zo graag zou willen starten.

Maar wat zullen we ze missen

- Mehtab, een onschuldig kind van 25 jaar, die denkt dat na twee uurtjes slapen je jetlag helemaal verdwenen is
- mr. Khan die ons overal bracht waar we moesten zijn en zo reuze trots is op zijn eigen nieuwe, maar nog steeds oude taxi
- Champa, waar Donald Duck zich schuil houdt tussen de Ganesh verzameling en met wie we letterlijk langs een kleuterschool 'gevlogen' zijn
- Kakali die zo gek is met haar kinderen van het RCFC
- Shelley die 2 uur met de trein reist om ons op te komen halen en ons daarna een voortreffelijke lunch voorschotelt
- Chotu, het heerlijke mannetje met zijn denkbeeldige mobiele telefoon
- Ashit, die zo graag de kleur van zijn motor met ons uit had willen zoeken en die op maandag vegetarier is omdat dat de geboortedag van Shiva is
- Fire and Ice, waar ze de lekkerste spaghetti bolognese van de hele wereld hebben
- Pinky, het dove meisje wat zo haar best doet om te leren praten
- Barista waar ze van die heerlijke mango-smoothies met een bolletje ijs hebben
- Die ene rickshaw-loper die altijd op dezelfde hoek van Sudderstreet staat en ons altijd zo vrolijk groet
- mr. Ghosh die zich zoveel zorgen maakt om Rosalie en haar zieke moeder
- het personeel van het hotel, die 's morgens met een brede glimlach altijd weer dezelfde toast met jam kwam brengen
- Reena met haar getreuzel en gedreutel, maar die zoveel liefde uitstraalt voor de kinderen, dat je dat graag op de koop toeneemt
- Maxi, het kleine blonde zoontje van de hoteleigenaar, wat zo heerlijk ongestoord over het terrein rent en fietst
- De jongens van Blue Skye die de mango juice al klaar hadden staan voordat we uberhaupt konden gaan zitten
- Shahib die het zo leuk vond om mee te gaan naar Prayrona 3, maar die zo hard op zoek is naar een baan met een contract, zodat hij kan trouwen
- Onze vaste 'water- en colaleverancier', die niet alleen sigaretten, maar zelfs mentosjes per stuk verkoopt
- Maar vooral de kinderen, echt vooral de kinderen, die zo blij zijn met een knuffel, even dat warme contact waarvoor geen woorden nodig zijn, wat zullen we de kinderen missen !!

dinsdag 29 december 2009

De laatste dag alweer ...

Vannacht is het erg koud, in de krant staat zelfs dat ze 'vrezen' dat het de koudste winter in jaren gaat worden. Het is 's nachts 11 graden en het wordt nóg kouder deze week ! De laagst gemeten temperatuur op oudjaarsavond is een aantal jaar geleden en was 11,4 graden. Wij hebben er uiteraard niet zoveel last van, lekker onder het dekentje 's nachts, maar voor de mensen die op straat leven is het allemaal wat minder eenvoudig. Wij merken dat er meer 'gestookt' wordt, meer kolenvuurtjes op straat om elkaar 's nachts warm te houden. Waar wij dat aan merken ? Aan het gehoest en geroggel waarmee we 's morgens wakker worden, pas na een uurtje is het grijze tot soms zwarte slijm door het afvoerputje verdwenen, langzaam komen we dan weer tot leven. Maar ja, terwijl ik het schrijf, schaam ik me ook diep. Ons geroggel 's morgens staat natuurlijk niet in verhouding tot de ellende van de mensen die 's nachts op straat leven !

Vanmorgen staan we om half 10 weer klaar, mr. Khan ook, hij staat al bij het hotel op ons te wachten. Vandaag onze laatste dag hier en we gaan nog één keer naar Dakhindari, de sloppenwijk van de Prayrona-2 school, eerlijk gezegd toch wel ons favoriete schooltje.


De reis erheen is weer 'klassiek', veel verkeer, veel net-niet-aanrijdingen, veel mensen op straat, kippen, geiten, karren, honden, rickshaws, koeien, kinderen, het is altijd een prachtig gezicht. Dit is het India wat ik zo leuk vindt, lekker veel actie op straat, altijd overal wat te zien.

We zijn erg vroeg en alleen de allerkleinste zijn er nog maar. Langzaamaan druppelt de school vol. Wat ons opvalt is dat ze bijna allemaal met een tasje komen, met daarin het kleurboek en de kleurtjes die ze met de kerst van ons gekregen hebben. Heel stoer lopen ze nu met een 'tas van school'. Misschien moeten we ze eens een rugzakje geven. Wellicht de volgende keer.

vol trots laat hij de tekening in zijn kleurboek zien

Vandaag een vlinderlesje met het boekje van rupsje-nooitgenoeg. Er wordt weer stevig gekleurd en geplakt met de mooiste resultaten. Aan het eind van de ochtend fladderen alle vlinders er lustig op los !




Aan het eind van de les nemen we afscheid van Reena en Ashit, twee fantastische mensen die een hoop werk verrichten om deze kinderen naar school te krijgen, te halen en te houden. We zijn trots op ze.

Shanda

Terug in Sudderstreet, brengen we alle lesbenodigdheden weer terug in de opslagplaats van Rosalie in Times Guest House. We hangen de banner 'we miss you auntie rosalie' op in deze kleine kamer, leuk voor als ze straks weer terug is.

We drinken nog een laatste, nee sorry, twee laatste mango juices bij Blue Skye. Ze staan tegenwoordig al klaar als we binnenlopen ..

Daarna door naar de familie van Mehtab, we zijn uitgenodigd voor de lunch en dat is natuurlijk altijd leuk ! Ze wonen tegenwoordig in wat betere behuizing en we mogen zelfs aan tafel zitten tijdens het eten. Hoeft niet zo perse, op bed (met de rest van de familie) was eigenlijk leuker, maar goed, we gaan maar mee in de vooruitgang. We knuffelen nog een keertje met baby Alina en nemen daarna (weer) afscheid.


je moet als geit wat moeite doen, maar dan heb je ook wat !

Tegen half 5 zijn we terug in het hotel. Anderhalf uur later zit alles in de koffers. Nu alleen nog maar wat eten, dan is de dag 'af'. Wel raar hoor, normaal hebben we altijd nog een afscheidsetentje met Rosalie, maar dat zit er deze keer dus niet in. Dan maar samen afscheid nemen van deze stad met zijn mensen. We hebben er nog steeds niet genoeg van, we'll be back !

Nog een tulpenlesje ...

Het is ondertussen een klassieker, onze 'befaamde' tulpenles in Calcutta. Alle scholen hebben hem in de afgelopen jaren al gedaan, behalve de nieuwe Prayrona 3 school en deze is vandaag aan de beurt.

We knopen er een lesje over Nederland aan vast, vertellen over het aantal inwoners (dat net zoveel is dan er in de hele stad Calcutta wonen), over onze koningin, uiteraard vergeten we Maxima niet, waarna we doorgaan met de tulpen, molens, het schaatsen en onze fietsen. Het doet het altijd goed. Daarna mogen ze dan onze zelf ontworpen (gepaste trots ..) tulp maken.

Het was niet druk op school vandaag. Eigenlijk is het kerstvakantie, maar sommige kinderen waren speciaal voor ons gekomen. Altijd leuk ! Na de les hebben we dan ook nog wat spelletjes met ze gedaan.



Chotu was er ook, een heerlijk mannetje met het downsyndroom. Hij is ongeveer 18 jaar oud, maar volledig opgenomen in de school. Hij doet leuk mee en kleurt de tulp alsof zijn leven ervan af hangt. Ashit laat hem foto's zien van klasgenoten op de computer, hij vindt het prachtig. Als Ashit even later tegen hem zegt dat zijn telefoon gaat, pakt hij denkbeeldig zijn telefoon uit zijn zak en begint hele verhalen, zijn mimiek was geweldig, alsof hij echt stond te telefoneren. Toen het gesprek wel erg duur ging worden :-) hebben we hem uit zijn droom gehaald, de schat.


Na de les nemen we met Reena en Ashit nog even de laatste 'zaken' door. Nieuwe plannen voor 2010 en de afhandeling van 2009. Alles klopt, alle bonnetjes zijn aanwezig en de aangeschafte spulletjes hebben we gezien.

de lunch wordt klaargemaakt voor de kinderen

Als we naar huis gaan, valt het nog niet mee om thuis te komen. Er is een groot islamitisch festival gaande in de stad en we rijden op diverse roadblocks. Mr. Khan moet de gekste capriolen uithalen om ons terug te brengen, maar uiteindelijk lukt het. We rijden er wel twee keer zo lang over als normaal ! Eigenlijk was het best leuk, we kwamen eens op plekken in de stad, waar we normaal nooit doorheen rijden en we hebben een hoop van het festival gezien.

Als we terug zijn in Sudderstreet, stapt de zoon van mr. Khan in. Het is zijn oudste (we schatten hem 17 jaar) en hij werkt in Calcutta in de airco-business. Een aardige en nette jongen en als we mr. Khan complimenteren met zijn knappe zoon, glundert hij van trots.

We lopen via Parkstreet terug naar huis en zien weer een 'nieuw' shoppie op straat. Een eierwinkel ... het is zo'n gekke stad, we komen hier nu voor de vijfde keer, maar we blijven ons verbazen en worden elke keer weer verrast (zowel positief als negatief), deze keer gelukkig iets grappig, Pintus Eggshop !

maandag 28 december 2009

Een dagje buiten de stad !


Howrah Station, het is half 10 in de ochtend. Mr. Khan heeft ons zojuist afgezet en we zijn op zoek naar 'big watch'. Het ontmoetingspunt waar Shelley ons op gaat zoeken. Ze mailde me dat iedereen in het station met een zwart pakkie en een railwaybadge op, weet waar 'big watch' is. Bij de eerste aan wie we het vragen, worden we naar buiten gestuurd. Dit kan niet de bedoeling zijn, we proberen de tweede. Hij wijst in ieder geval naar iets binnenin het station en ja hoor, hoe simpel kunnen sommige dingen toch zijn, even later staan we onder een enorme klok te wachten op Shelley.

Shelley woont in Khamargachhi, op het platteland buiten Calcutta. Ze komt vanmorgen helemaal met de trein naar Calcutta om ons vervolgens weer met de trein mee terug te nemen. Wat een service ! Maar we zijn er blij mee, met deze lokale treinen is het voor een buitenlander lastig reizen. Daarnaast moeten we ook nog overstappen (doordeweeks is er een rechtstreekse trein, maar niet in het weekend). Aan Mehtab hebben we ook 'niks'. Hij is vandaag mee, maar komt voor het eerst van zijn leven (hij is ongeveer 25 jaar) op Howrah Station en gaat voor het eerst van zijn leven met de trein mee. Hij kijkt dan ook zijn ogen uit, net als wij trouwens. Alhoewel we hier vaker geweest zijn, blijven Indiase treinstations een ware lust voor het oog. Een wirwar van mensen, goederen, koffers, dragers, shoppies, verkopers, je verveelt je hier niet snel.

Shelley verschijnt en koopt kaartjes voor ons. Om kwart over 10 vertrekt de trein, een echte boemeltrein, hij zal op elk station stoppen. Dat belooft wat ! Shelley praat ons bij over haar projecten. Af en toe kan ze amper boven de herrie van de trein uitkomen. Alles staat open, de deuren, de ramen (met tralies) en ook de andere mensen proberen met hard praten boven de herrie uit te komen. En dan zijn er nog de verkopers die met veel lawaai de trein binnen komen, chai (thee), wattestokjes, chips, sinaasappels, nootjes, tandenborstels, koeken, hoesjes voor je mobiele telefoon, waterdichte horloges (die worden getoond in een bakje met water :-)), sokken (met een apart teenstuk voor in de slipper), je kan het zo gek niet bedenken of je kan het kopen in de trein. En de verkopers zijn best grappig, ze prijzen hun waar echt heel enthousiast aan, zo enthousiast, dat zelfs wij af en toe begrijpen wat ze zeggen, al verstaan we ze niet. Ook zijn er veel bedelaars in de trein, een blinde man die komt zingen, als ik wat geld uit mijn portemonnee wil pakken, loopt hij door, hij zag het natuurlijk niet. Daarna komt iemand op een soort rolplateautje, hij kan niet lopen. Wat een land, wat een land.

Op het station van Bendal moeten we overstappen, het gaat snel, met een half uurtje boemelen we weer verder door het fraaie Indiase landschap. Uiteindelijk valt het allemaal mee, twee uur nadat we vertrokken in Howrah Station zitten we bij Shelley in huis.

Shelley woont bij haar schoonouders in. Nog niet zo heel lang, maar haar schoonouders worden oud en hebben maar één zoon. Shelley en haar man besloten met hun dochtertje (3 jaar) in te trekken in het 150 jaar oude huis van haar schoonouders. Iedereen loopt in en uit, er komen hier niet zoveel buitenlanders en iedereen is nieuwsgierig.

het 150 jaar oude huis van de schoonfamilie van Shelley

De schoonmoeder van Shelley is aan het koken. Op de grond staat een soort snelkookpan op een kolenvuurtje te pruttelen, zelf zit ze op een laag krukje met om haar heen allemaal schaaltjes en pannetjes. In het raamkozijn staat een tweepitsgasstelletje. Haar smoezelige gele sari kleurt goud in het zonlicht dat door het open raam naar binnen komt.

Niet veel later zitten we aan een heerlijke lunch. Rijst, dahl, bloemkool, aloo, kip, een tomatenchutney, komkommer, rode biet, het was werkelijk erg lekker. Het toetje is een heerlijke zoete yoghurt. Elke keer ben je weer verbaast hoe uit zo'n primitieve keuken de heerlijkste gerechten verschijnen.

Na het eten mogen we 'rusten' in de kamer van Shelley en haar man. Shelley's bijdehandte dochertje van drie jaar vergezelt ons. Ze vertelt over haar kinderen (Mehtab is onze tolk) en dat ze straks (als ze vier jaar oud is) echt niet naar school toe kan, omdat dan haar kinderen (haar poppen) alleen zijn en ze zullen gaan huilen.

'uitrusten' op het bed van Shelley met haar dochtertje

Halverwege de middag lopen we naar het 'tribal dorp'. Het is eigenlijk een dorp binnen een dorp. Het ligt aan de rand van Khamargachhi, het zijn ongeveer 100 huizen. De mensen werken allemaal op het land en zijn erg arm. De huisjes zijn gemaakt van klei en mest. Ze komen hun eigen gemeenschap nauwelijks uit en huwen alleen maar binnenin hun gemeenschap (met alle problemen vandien).

rechts tussen de boven, de 'tribal village' in Khamargachhi

de huisjes van klei in het dorpje

een 'silo' waar ze rijst in bewaren

is het geen snoepie ?

Ze zijn geen 'vreemdelingen' gewend, geen buitenlanders zoals wij, maar ook geen andere mensen van buiten hun gemeenschap. Pas nu Shelley hier haar project heeft opgezet, komen ze wat meer in contact met de buitenwereld.


Shelley komt hier elke dag langs als ze naar het treinstation loopt en besloot eens polshoogte te gaan nemen. Ondertussen is er een schooltje opgericht en krijgen de kinderen naast 'normale' lessen ook culturele les (om het erfgoed niet verloren te laten gaan, ze leren de lokale dansen en muziek). Shelley zou ook graag de moeders een opleiding geven, maar hiervoor zijn er nog geen financiele middelen.

Shelley met een paar van de meiden die straks gaan optreden

Vanmiddag is er een optreden van het 'culturele klasje'. De leerlingen dansen samen met de volwassenen onder begeleiding van trommels.



Twee jongens, die momenteel leren trommelen, mogen een stukje overnemen, ze zijn apetrots. 'Uiteraard' zijn wij de eregasten, krijgen we bloemenslingers om en mogen we vooraan zitten. Wel handig voor het maken van foto's, maar verder hoeft dat voor ons niet zo. Het hele dorp komt erop af. De kinderen zitten op een groot kleed op de grond en de ouderen staan er omheen.


er dook ook nog een luipaard op tussen het publiek,
gelukkig geheel ongevaarlijk


Als het afgelopen is en we weggaan is er een vrouw zichtbaar erg dronken. Shelley vertelt me dat ze hier zelf drank stoken en als ze na een hele dag hard werken op het land terugkomen, drinken ze hun ellende weg.


We lopen met Shelley nog even mee naar haar kantoor. Hier ligt een uitstalling van kaarten en tekeningen die in opdracht geproduceerd kunnen worden. Een aantal jonge meiden, die niet (meer) naar school kunnen vanwege geldgebrek (en belangstelling) van de ouders, leren hier batikken / schilderen en diverse andere methodes die weer verwerkt worden in de kaarten. Ook vertelt Shelley van het grote HIV probleem in India. Er wordt niet over gepraat, het is een groot taboe en de kans om uit je dorp gezet te worden is erg groot. Kinderen die met HIV geboren worden, kunnen of mogen niet naar school. Aan de andere kant zijn de HIV testen en behandelmethodes gratis in India. Veel jongeren die naar Bombay gaan om te werken (maar belanden in de sexindustrie) nemen HIV mee naar huis. Daarnaast is het misbruik van jonge kinderen groot, omdat men denkt dat men van aids geneest als men sex heeft met een jong kind. Een misverstand wat volgens mij ook in Afrika speelt, eigenlijk te gek voor woorden. Het grootste probleem hier is dus het verspreiden van de juiste kennis omtrent HIV en het doorbreken van de taboe. Zolang mensen hun ziekte (of vermoeden ervan) geheim houden, wordt de ziekte alleen maar verder verspreid. Ook hier wil Shelley graag iets mee doen, een programma opzetten om allereerst de kinderen te helpen die HIV hebben en overal buitengesloten worden, maar ook een programma om de taboe te doorbreken en de juiste kennis omtrent HIV te verspreiden. Een moedige 'meid' die Shelley.

Aan het begin van de avond worden we op de trein gezet. Shelley's broer gaat met ons mee, hij moet naar Dankuni en kan ons helpen met de overstap in Bendal. Als de trein komt, schrikken we ons een hoedje. De trein zit boordevol en er hangen al mensen uit de openingen. Zo'n typisch Indiase trein, leuk voor op tv en de foto, maar niet leuk als je zelf nog mee moet. We persen ons naar binnen, even maken we ons zorgen om Shelley's broer, die half uit de trein hangt als deze gaat rijden, maar even later heeft hij zich toch naar binnen weten te wurmen. We staan klem, heel erg klem. We kunnen onze armen niet bewegen, geen idee waar mijn tas ergens hangt, maar we staan zo klem, dat een zakkenroller er ook niet bij kan. Sardientjes in een blikje hebben meer ruimte dan wij nu. Bij het volgende station moeten er weer mensen bij, het kan echt niet, maar ja hoor, het kan nog wel. Het is af en toe best angstig. Je longen worden samengedrukt en je kan geen kant op. Het voordeel is dat je ook niet kunt omvallen en dat het best lekker warm is, want het is al avond en fris buiten. Je moet er toch niet aan denken om zo te staan als het hier 45 graden is !

Bij elk station is het spannend, er moeten altijd mensen uit en weer in, maar de trein stopt maar een paar seconden. Iedereen even uitstappen om iemand eruit te laten is geen optie. Dan komt er een man binnen met een klein meisje. Het arme kind, het enige wat ik van haar zie is een klein handje wat stevig de hand van haar vader vast houdt en de bovenkant van haar mutsje. Erik, Mehtab, ik en haar vader maken een 'vierkantje' om het meisje nog enigszins te beschermen. Je hoort ze niet, alhoewel me dit verschrikkelijk lijkt voor een klein kind. Misschien is ze het gewend, waarschijnlijk is het vertrouwen in haar vader onwrikbaar. Als we bij Bendal eindelijk de trein uitmogen, kijkt het kleine meisje ons lachend aan en zwaait ze naar ons.

De trein naar Calcutta is gelukkig niet zo druk, een hele opluchting, want dat is het langste stuk. We kunnen zitten. Binnen 5 minuten zijn er al 10 chai-verkopers langs geweest, je hoeft ook geen dorst te hebben tijdens een treinreis ! Mehtab wordt nerveus als Shelley's broer eruit gaat. Wij blijven zitten. Howrah Station is het eindstation, de trein gaat daar gewoon niet verder, dus wij maken ons geen zorgen. Mehtab wel, hij vraagt zijn buurman wel 20 keer hoe ver het nog is en wanneer Howrah Station komt. Gelukkig blijft 'buurman' aardig antwoorden, ik zou er geloof ik helemaal gek van worden.

Als we het treinstation uitlopen, willen wij een prepaid taxi regelen. Maar Mehtab vindt dat onzin, je betaalt dan veel te veel, hij regelt wel een metertaxi. We leggen uit waarom we een prepaid willen, maar nee hoor, Mehtab gaat voor ons zorgen. Als we naar buiten lopen, gaat hij eerst aan de politie vragen hoe we uberhaupt naar huis moeten rijden, zodat de taxichauffeur geen extra rondjes kan maken :-) Daarna gaan Erik en ik netjes in de rij staan voor de metertaxi, het is een fikse rij. Mehtab blijft maar en op neer lopen, spreekt taxichauffeurs aan (die ons heus wel voor veel geld in Sudderstreet willen brengen) en beweert dat we in de prepaid-rij staan. Nee, Mehtab, en we wijzen naar het bord dat netjes zegt “Que here for metertaxi”. Eindelijk blijft hij even staan. Maar niet voor lang, de rij gaat hem te langzaam en hij wil een taxi aanhouden die langsrijdt (hij wil dus voor zijn beurt !). We houden hem tegen, netjes je beurt afwachten ! Even later zien we hoe de politie omgaat met mensen die voor hun beurt gaan, er wordt nog net niet met de wapenstok op ingehakt, maar dat scheelt niet veel. Mehtab schrikt hier toch wel even van, maar is even later reuze trots dat er in ieder geval één regel in Calcutta wel wordt gehandhaafd ! Even later zijn ook wij aan de beurt, de rij vordert snel. Uiteraard vertelt hij de taxichauffeur wel even hoe hij moet rijden, die vervolgens dus probeert ons zo snel mogelijk uit zijn taxi te krijgen. Hij zwalkt over de weg, rijdt als een idioot, pfff, wat zijn wij verwend met mr. Khan ! Uiteindelijk komen we zonder onwegen in Sudderstreet aan op de meter, hoera voor Mehtab !

Als we anderhalf uur later in bed liggen, beginnen we beiden weer te rochelen en te hoesten. De schone lucht van het platteland heeft ons goed gedaan, maar nu heeft de smerige lucht van de stad ons weer in zijn greep.

zondag 27 december 2009

Hét toneelstuk !


Ze zijn al sinds maart aan het oefenen en vandaag is dan de grote dag, het jaarlijkse toneelstuk van Prabartak en de Prayrona scholen. Zie het als de jaarlijkse musical die wij opvoerden toen we op de lagere school zaten. Maanden in spanning, maanden oefenen en dan eindelijk is het zover.

Als we binnenkomen, zijn de meeste Prabartak-kids al geschminckt. Zij moeten dan ook als eerste op. En ze zijn zenuwachtig, springen op en neer van de spanning. Ze zijn verrast als ze ons zien, hadden ons blijkbaar niet verwacht. We bewondering iedereens kleding en make-up, ze zien er dan ook fantastisch uit, sommigen herkennen we niet eens !



Mehtab en mr. Khan zijn ook meegekomen. Mehtab heeft kerstvakantie en was dolbij met onze uitnodiging. Ook mr. Khan vond het leuk om mee te gaan, hij betaalde zelfs de toegangskaartjes om het terrein van het theater op te komen !

Al snel zien we Reena en Ashit, ook zichtbaar nerveus en nog even snel de laatste dingen regelend. De 'presentator' van het geheel wordt aan ons voorgesteld, wij zijn dé eregasten van vanavond en of ik bezwaar heb om straks iets tegen het publiek te zeggen. Nou ja, het is niet mijn hobby, maar ik wil ze ook niet teleurstellen. Kleine moeite, groot plezier, dus even later staan we samen op het podium en hakkel ik in mijn beste engels er wat woorden uit over 'love for the children', 'proud of the children', 'proud of reena and ashit' and 'good luck'. We krijgen nog een tak rozen en mogen weer gaan zitten.

Veel te laat (maar wat had je anders verwacht) startte het toneelstuk. En we waren verbaast! De 'kinderen' van Prabartak, 'mentally challenged' zoals dat zo mooi heet in het Engels, doen het fantastisch ! Natuurlijk zijn er een aantal die niet verder komen als decorstuk en (toch heel enthousiast) staan we waaien met hun armen, als bomen in de wind. Maar bijvoorbeeld de semi-hoofdrol wordt gespeeld door iemand die we nog nooit hadden horen praten, echt fantastisch. Als het stuk klaar is, zie je de opluchting op hun gezichten, o, wat waren ze zenuwachtig !


In de pauze gaan we nog even bij ze kijken en complimenteren we ze met hun acteerkunsten. Ze zijn nu echt door het dolle heen !

Na de pauze zijn de Prayrona kinderen aan de beurt. Voor het eerst staan er kinderen van alle drie de Prayrona scholen gezamenlijk op het podium ! Reena en Ashit zijn zichtbaar geroerd én trots én terecht !


Alhoewel we er niets van begrijpen, doen de kinderen het geweldig. Ook de kostuums zijn prachtig. Het toneelstuk is een liefdesverhaal, maar wat anders kan je verwachten in het land van de Bollywood-films. Ook hier na afloop opgeluchte gezichten, prachtig om te zien. Ze staan allemaal op het podium en kijk ze nou staan, allemaal straatarme kinderen uit de sloppenwijken en allemaal prachtig aangekleed en prachtig geschminkt en wat zijn ze trots op zichzelf !


Het is een mooi onderdeel van wat de Prayrona scholen doen. Dit onderdeel van de dagelijkse lessen heeft natuurlijk meer om handen dan het jaarlijkse toneelstuk. De kinderen leren zich ook uit te drukken, leren om te gaan met emoties en teleurstellingen. We zijn onder de indruk !


Na afloop brengt mr. Khan ons terug naar het hotel. We vragen Mehtab of hij meegaat eten bij Fire & Ice. Zijn gezicht fleurt helemaal op en zijn mond valt open 'Fire and Ice ??' stamelt hij. Ja, Mehtab, Fire and Ice. Hij is er nog nooit geweest en hij gaat graag mee ! We nodigen ook mr. Khan uit, maar hij zegt dat hij altijd om 10 uur eet en het is nu 9 uur. Achteraf vertelt Mehtab dat hij zich 'verlegen' voelde en daarom niet meedurfde.

Mehtab geniet volop, spaghetti bolognese en een ijsje toe, natuurlijk moeten we foto's van hem maken, die hij vol trots op gaat sturen naar zijn zussen in Schotland. “Misschien zijn ze wel jaloers !” zegt hij stralend !

Daarna gaan we terug naar het hotel. Het is al laat en morgen moeten we vroeg op. Met de trein naar Kamargachi, ze zeggen dat het 3 uur treinen is, we zullen het zien. Het is in ieder geval een aardig stukje buiten Calcutta op het platteland. Hopelijk is er frisse lucht, die kunnen we ondertussen wel gebruiken. Allebei rochelen en proesten we wat af de hele dag. Mehtab gaat morgen ook mee. Hij is nog nooit met de trein meegeweest, laat staan zo'n eind buiten Calcutta...

vrijdag 25 december 2009

Kerst in Prayrona 3


Vandaag gaan we voor de vierde (en laatste) keer Kerst vieren met de kinderen. Shahib (ober bij Fire & Ice) wilde graag mee om de puzzels uit te delen en we zijn benieuwd of hij inderdaad op de afgesproken tijd bij ons hotelletje verschijnt. Om 10 voor 11 belt hij me op, hij is op 5 minuten lopen van het hotel, dat komt goed dus ! Om kwart over 11 is hij er, het waren dus 5 Indiase minuutjes .. Maar goed, hij is er en dat hadden we eerlijk gezegd toch ook weer niet verwacht.

De taxi is deze keer werkelijk helemaal afgeladen, puzzels, kerstmutsen, een flinke kerstboom, we passen er nog maar net in. Erik en ik zitten knus half op elkaar op het resterende stukje achterbank, Shahib en mr. Khan delen de voorbank. Shahib is stil, waarschijnlijk hartstikke nerveus, net zoals wij dat waren als je de eerste keer meegaat.

Bij Prayrona-3 worden we hartelijk ontvangen door Reena. Gelukkig klikt het goed tussen Reena en Shahib en ze babbelen er al snel op los in het Bengali. (Een uur later noemt ze hem al 'mijn zoon'.) De kinderen zijn er nog niet en we hebben wat tijd om elkaar wat beter te leren kennen. We kennen Shahib immers eigenlijk alleen maar als ober bij Fire & Ice, waar er nooit echt diepgaande gesprekken gevoerd (kunnen) worden. Hij is 25 jaar en niet getrouwd en hij heeft geen kinderen. Hij heeft een oudere broer en drie zussen, allemaal getrouwd. Zijn oudere broer is hem 'gesmeerd', die had geen zin om voor zijn ouders te zorgen (wat hier een beetje de 'plicht' is voor de oudste zoon). Dus Shahib, de jongste van het stel, voelt zich nu geroepen om voor zijn ouders te zorgen. Hij heeft zijn school niet af kunnen maken, daar was na 4 kinderen geen geld meer voor. Hij werkt vanaf zijn 16e in de hotelsector en sinds een paar jaar bij Fire & Ice. Het is geen 'baan met zekerheid', ze kunnen hem elk moment ontslaan, het management is daardoor niet echt geliefd bij de werknemers. De eigenaresse (een Italiaanse) woont in Kathmandu, waar ze nog een filiaal hebben, zij is erg goed voor haar personeel, maar ja, als ze er niet is, kan ze ook niets doen ! Hij heeft één dag in de week vrij en dan werkt hij in een winkel van zijn oom. Dit doet hij ook elke ochtend, voordat hij naar Fire & Ice vertrekt. Met andere woorden, hij werkt elke dag van 's ochtends totdat hij ca een uur of één 's nachts weer thuis is. Zijn droom is om een baan te vinden met zekerheid, zodat hij niet zomaar plotsklaps ontslagen kan worden. Dan wil hij graag trouwen, eerder niet. Hij zou graag 'abroad' gaan, maar dan zorgt er niemand voor zijn ouders, dus eigenlijk blijft hij daarom maar het liefst in Calcutta. We hebben niet uit hem kunnen trekken wat hij nu het liefst zou worden, 'een baan met zekerheid' is het enige wat belangrijk voor hem is.

Hij leert ons ook over Calcutta en India. We leren over khee, een 'afvalprodukt' van melk, olieachtig, wat ze door de rijst doen. Het is erg voedzaam en wordt vooral door mensen die zwaar lichamelijk werk verrichten gebruikt. Reena gebruikt het ook voor haar kinderen. Shahib vertelt dat hij er gek op is, witte rijst, beetje khee erdoor en zout, perfekt ! Waarna Reena dit gelijk voor hem regelt .. We hebben geprobeerd te achterhalen of wij dit ook in Nederland kennen, maar we zijn er nog niet uit (wordt vervolgd ..).

Uiteindelijk krijgen de kinderen lunch, krijgen wij te eten, krijgt zelfs mr. Khan te eten van Reena, eet ze zelf ... en kunnen we beginnen. Deze kinderen zijn gek op een knuffel, de vorige keer was Reena de klos en nu lijk ik het 'slachtoffer' te worden. Maar het is heerlijk, de kinderen even die aandacht geven die ze nodig hebben en wat is er makkelijker dan het geven van een knuffel ?


Het kerstverhaal van geitje Kabbi gaat er weer goed in. Kabbi heeft één grote wens en dat is de slee van de kerstman trekken. Maar ja, dat doen alleen rendieren en géén geiten ! Iedereen lacht hem uit om dit gekke idee van hem. Dan, de volgende dag, ziet Kabbi ineens de kerstman aankomen. Hij heeft een probleem, de slede is kapot !

de kinderen kijken mee in het pop-up boek

En dat is wel erg onhandig, zo net voor de kerst als alle kadootjes afgeleverd moeten worden. Maar Kabbi weet wel wat, zijn opa heeft een werkplaats en hij rent er snel heen. Even later komt hij terug met een moer, precies de goede om de slee te repareren ! De kerstman is reuze trots op geitje Kabbi en als beloning mag Kabbi, samen met de rendieren, de slee trekken ! Eind goed al goed, heerlijk !!

Hierna delen we de kerstmutsen uit, het is een fantastisch gezicht. We zitten boven op het dak van de school, allemaal kinderen met kerstmutsen in het stralende zonnetje !



Daarna wordt de kerstversiering gemaakt. Shahib helpt ijverig mee met het uitdelen en bij het helpen van de kleintjes. Hij vindt het echt leuk en geniet zichtbaar.



Uiteindelijk wordt er weer gerekt en gestrekt om alles in de boom te hangen, maken we de foto voor Rosalie (zie het vorige bericht) en delen we de puzzels uit. Voor de allerkleinsten hebben we een kleurboek met kleurtjes gekocht, want voor hun (3-5 jaar) is de AH-puzzel wel een beetje te moeilijk.


De oudere kinderen krijgen allemaal een puzzel en wat ons verbaast, iedereen doet gelijk de doos open en begint gelijk met puzzelen ! We leggen Ashit uit dat de puzzel groter is als de doos, maar dat helpt niet. Niemand stopt, ze gaan allemaal enthousiast verder. Wel een leuk gezicht !



Een uur later zitten we weer in de taxi op weg naar 'huis'. Shahib vond het leuk en was nog nooit in zo'n soort buurt geweest. En wij zijn opgelucht dat hij het leuk gevonden heeft en dat Reena en Ashit hem aardig vonden. We bieden hem nog wat te drinken aan in Blue Skye, maar hij moet weer aan het werk. Hij heeft hiervoor al 'extra' vrij moeten nemen, dus hij wil zo snel mogelijk aan de slag. Hopelijk komt hij door deze trip niet in de problemen.

Het is ondertussen begin van de avond en we lopen door de stad. Iedereen is in de kerststemming, overal zijn er lichtjes opgehangen en staan er kerstbomen en kerstmannen in etalages of zomaar buiten. Mensen lopen met kerstmutsen op, met of zonder flikkerlichtjes. Wildvreemde roepen 'merry christmas' naar je. Maar dan die bedelaar zonder benen en met maar één arm .. hij kijkt me vragend aan en ik loop stoicijns door, totdat 20 meter verder de tranen me in de ogen schieten, ik pak wat geld uit mijn portemonnee en loop terug om het hem te geven. Wat moet je ? Ik weet het soms ook niet.