Een bezoek aan Prayrona 3, waarna het het licht uit doen bij Pantaloons ...

omgeving Prayrona-3 school

Vandaag alweer vrijdag, wat vliegt de tijd toch ! Vanmiddag hebben we met Reena en Ashit afgesproken om Prayrona 3 te bezoeken. De prachtige nieuwe school, die nu bijna een jaar draait. Om 11 uur bellen we mr. Khan dat we 'ready' zijn, dan komt hij vanaf Sudderstreet naar ons toe rijden, we wachten dan altijd aan de kant van de straat op hem, zodat we zo in de taxi kunnen springen.
Als we staan te wachten, komt er een broodmagere man op ons af, hij wil iets te eten, of geld. Dit gebeurt je een paar keer per dag, voornamelijk kinderen bedelen. Maar de een of andere keer wordt je wel of niet geraakt. De meeste kinderen zijn te geheid, 'no mother, no father' zijn veel genoemde dingen, het is meestal ook niet voor hunzelf, maar voor een 'brother or sister' en ga zo nog maar even door. Vaak kan je best nog wel leuke gesprekken voeren met deze kids, die er meestal helemaal niet slecht uit zien. Geven doen we ze nooit wat. Maar deze man kijkt ons wel heel doordringend aan, ik probeer hem niet aan te kijken, maar vanuit mijn ooghoeken wil ik toch graag zien in welke 'staat' hij verkeert. Hij is erg mager en zijn wanhopige ogen staren naar ons. Hij brabbelt een en ander in Bengali, wat we uiteraard niet verstaan, maar ik begrijp wel wat hij van ons wil. Het is altijd moeilijk om hier mee om te gaan, je kan immers niet iedereen helpen en wat schiet de man op met 10 roepies of een boterham ? Vanmiddag voelt hij weer dezelfde pijn en honger. Hij blijft bij ons staan en ik ga overstag. We hebben niet veel bij ons, alleen een klein pakje met wat cake-achtige dingen. Ik geef het hem en hij lijkt ons eeuwig dankbaar. Als even later mr. Khan aankomt en wij instappen, zwaait hij ons nog minuten lang na ...

in de taxi van mr. Khan

Om kwart over 12 arriveren we bij de Prayrona 3 school in Krishnapur, een sloppenwijk van Calcutta. Reena staat buiten al op ons te wachten en door twee kleine kinderen worden we verwelkomd met een bloemenkrans en een 'stip' op ons voorhoofd. De kids kijken ons bang aan, zijn duidelijk nog niet gewend aan ons westerlingen. Ashit stelt ze gerust en even later lopen we hand in hand de trap op. We krijgen een rondleiding door het gebouw, ik ben er al eerder geweest, maar voor Erik is het de eerste keer. Hij is blij verrast, het is dan ook een schitterend gebouw met vooral een gladde (marmeren) vloer die je goed schoon kan houden, erg belangrijk in deze vieze stad.

het nieuwe schoenenrek bij Prayrona 3, weer wat anders dan al die losse slippers bij de ingang !

De kinderen laten trots hun werk zien van het prevocational programma. En eerlijk is eerlijk, er zitten prachtige dingen tussen ! Er is een soort tentoonstellinkje gemaakt voor ons en het ziet er prachtig uit. De kinderen poseren vol trots bij of met hun eigen werk.



Ook maken we kennis met de kinderen die onlangs van Jannie (Stichting Help India Helpen) een gehoorapparaat hebben gekregen. Ze krijgen nu ook les van een doventolk met de bedoeling deze kinderen te leren praten. Een meisje doet erg haar best om een paar woordjes te zeggen, het valt zichtbaar niet mee voor haar.

tussen ons het dove meisje dat nu twee gehoorapparaten heeft en probeert haar eerste woordjes te leren

Ook bezoeken we het klasje met oudere meiden / jonge dames die hier leren patroontekenen. Ook zij laten vol trots hun werk zien. Vandaag is er eigenlijk geen les, maar ze zijn speciaal voor ons gekomen. We halen ons 'ballengooisetje' uit de tas en de dames zijn er wel voor in ! Grote lol hebben ze, even geen zorgen om thuis, de kinderen, hun (vaak) dronken man, eventjes gewoon lol !

Uiteraard bezoeken we ook het klasje met kids.

En o, wat zijn (ook) deze kinderen dol op Reena. Eén voor één worden ze door haar geknuffeld, niet alleen de kleintjes, maar ook de grote staan in de rij ! Totdat ze niet meer langer kunnen wachten en Reena compleet bedolven wordt onder een grote schare kinderen. Zo simpel, een knuffel, iets wat ze thuis niet krijgen, maar wat zoveel voor deze kinderen betekent.



Reena doet een versje met de kinderen, die hier zichtbaar van genieten. Ze zijn erg leergierig en doen enthousiast mee. Een klein kereltje (die eigenlijk te jong is, maar meekomt met zijn oudere zusje) ondergaat alles, vindt het prachtig, maar weet niet goed hoe hij mee moet doen. Een prachtig gezicht.

het kleine kereltje dat het prachtig vindt, maar niet goed weet hoe hij mee moet doen ..

Reena en Ashit hebben speciaal een lunch voor ons voorbereid en het smaakt dan ook heerlijk. Aloo (met aardappels), rijst, curry-eieren, komkommer, tomaat, papaya van de boom hierachter ... we genieten volop. Even later krijgen de kids ook hun lunch. En wat kunnen deze kinderen eten. Ze eten zeker het dubbele van ons, ze smikkelen en smullen er lustig op los en diverse keren horen we 'more!'. Gelukkig is er genoeg en iedereen gaat met een volle buik naar huis. Prachtig toch ?



Met Reena en Ashit bespreken we de plannen voor 2010. Gelukkig dekt het budget van Rosalie de meeste kosten, maar ze hebben nog behoefte aan een gymnastiek/yoga leraar. Ook willen ze in Prayrona 1 graag twee naaimachines aanschaffen voor de prevocational training. En voor de kinderen van Prayrona 2 willen ze graag een 'health check up' programma opzetten. Dit zijn de kinderen die de meeste gezondheidsproblemen hebben. Het laatste punt moet nog concreet uitgewerkt worden, maar met de andere punten kunnen we ze helpen, graag zelfs !

en ja, als je er eentje oppakt ...

... willen ze allemaal ... we hebben 20 van dit soort foto's ....

Aan het eind van de middag gaan we weer richting 'huis'. Mr. Khan heeft de hele tijd staan wachten, gelukkig bracht Reena hem af en toe een kop thee, want hier in de buurt is niets te krijgen. Als we terug zijn en hem iets extras willen geven voor het lange wachten, weigert hij dit aan te nemen. Hij vindt het leuk om ons rond te rijden, vertelt hij in gebrekkig Engels. Ik ben geraakt, wat hebben we hier toch bijzondere mensen om ons heen !

Alhoewel we vandaag niet eens zoveel gedaan hebben, zijn we aardig uitgeput. We eten wat in Blue Skye en besluiten nog even bij Pantaloons te gaan kijken. We willen de kinderen van Prayrona 2 nog graag een kerstkadootje geven. We hebben overleg gehad met Ashit over wat ze het meeste nodig hebben. Het is een beetje raar om iets van speelgoed te geven, terwijl ze bijvoorbeeld meer behoefte aan kleding of schoeisel zouden hebben. Maar gelukkig is dit niet het geval en Ashit raadt ons aan om iets van pennen of viltstiften te kopen met kleurboekjes of schetsboeken. Nou, gisteren waren we dus bij Pantaloons (soort v&d) en daar waren de viltstiften in de aanbieding. Normaal is dit een dure winkel, maar als je er eentje gratis krijgt als je er twee koopt, wordt het een ander verhaal ! Om half 9 lopen we deze winkel binnen, we informeren even, ze gaan om 9 uur dicht, dat moet lukken. Snel kapen we het schap met viltstiften en kleurpotloden leeg, het gaat om ruim 60 kids ! De werknemers van Pantaloons komen al snel kijken, dit hebben ze nog nooit gezien. Als we naar de kassa gaan, loopt er eentje mee, want de aanbieding moet immers wel goed verwerkt worden ! En dan gaat het licht achter ons uit, hmmm, het is toch nog maar kwart voor 9. Maar goed, this is India, misschien heeft elke lamp zijn eigen schakelaar hier en moeten ze om kwart voor 9 beginnen om om 9 uur een donkere winkel te hebben. We zijn ook niet alleen hoor, er lopen nog genoeg mensen in de winkel. De cassiere maakt geen haast, één voor één wordt alles gescand, terwijl het toch dezelfde artikelen zijn. En dan gaat hij op het gemak de aanbieding verwerken, ach ja, wij hebben geen haast hoor. Er gaan steeds meer lichten uit en even later staan wij in het donker en heeft de cassiere alleen nog het licht van zijn monitor. Het is al na negenen als we eindelijk kunnen afrekenen. We hebben nog net geen zaklamp nodig om de uitgang te vinden, maar toch. We kijken elkaar nog maar eens lachend aan.

Bij het hotel aangekomen worden we ook daar maar weer eens aangekeken. We lijken wel hamsters, we slepen van alles ons hok binnen, maar vooralsnog komt er maar weinig uit. Het is maar goed dat we genoeg ruimte hebben !

(p.s. voor alle duidelijkheid, deze kerstkadootjes worden door ons prive betaald, dit gaat uiteraard niet uit de kas van de stichting !)