Maandag 15 februari,nou ja, eigenlijk is de 16e zojuist begonnen, het is inmiddels middernacht, ben voor mijn gevoel twee dagen onderweg geweest en net 'eventjes' bijgepraat door Rosalie (ze heeft in ieder geval erg hard haar best gedaan om dat in drie uurtjes te doen). Ik ben dus helemaal uitgewoond, ben moe en mijn hersencellen doen hun best om weer op volgorde te komen, maar voorlopig springen ze nog van de ene naar de andere kant.
Zondagmiddag begon de 'wereldreis'. Bij het inchecken herinnerden ze me nog eens fijntjes aan het feit dat mijn visum wel eens niet in orde zou kunnen zijn. Volgens regeltje a mag je niet binnen twee maanden na je eerdere vertrek terugkomen in India, volgens de ambassade bestaat dit regeltje niet en volgens regeltje b .... Na een aantal geruststellende telefoontjes naar de ambassade toen dus toch dit ticket geboekt en nu bij het inchecken komt de twijfel gelijk weer naar boven. Als het visum niet in orde is, laten ze je namelijk in principe niet eens meevliegen, want de luchtvaartmaatschappij krijgt een fikse boete als ze mensen meenemen die het land niet inmogen. Uiteindelijk verzinnen ze hun eigen 'emirates-regeltje', er zijn namelijk al wel twee maanden (en 1 dag om precies te zijn) vertreken tussen het vertrek in december en het vertrek nu. Dus laten ze me meegaan ... maar erg geruster wordt ik er niet op !
Ik krijg ook gewoon tijd genoeg om me erover druk te maken en om me zenuwachtig te maken. In Dusseldorf twee uur vertraging, waardoor ik mijn aansluitende vlucht in Dubai mis, in een hotel wordt geparkeerd en 12 uur later mijn reis alsnog kan vervolgen. Uiteindelijk kom ik dus in plaats van 7 uur 's ochtens om 7 uur 's avonds aan in Calcutta.
Alwaar een ongerust ontvangstcomite op me staat te wachten ! Nee, niet al vanaf 7 uur 's ochtens, alhoewel mr. Khan er wel bijna een hele dag gestaan moet hebben. Hij zou me 's morgens ophalen. Ik heb nog geprobeerd hem vanuit Dubai te bellen op zijn mobiel, maar dat lukte dus niet. Hij heeft 4 uur staan wachten, heeft ondertussen 20 keer Rosalie gebeld, die haar telefoon uit had staan en dus later 20 'missed calls' had. Rosalie had ondertussen haar email geopend, las het mailtje dat Wilbert (thanks bro) had verzonden en realiseerde zich dus dat ze mr. Khan moest bellen. Geprobeerd uit te leggen dat ik vertraging had, maar zijn Engels is niet zo goed en de man dacht dus dat ik een ongeluk had gehad en in het ziekenhuis was beland. Nou ja, eind goed, al goed, mr. Khan nam even heel diep adem toen hij me zag en begon gelijk te stralen. Wat een schat is het toch.
Maar goed, ik sla een hoofdstukje over. Uiteindelijk draaide mijn maag onregelmatige rondjes in het laatste uurtje voordat we in Calcutta zouden landen. Wat zouden ze met me doen als mijn visum niet oke was ? Direkt op de volgende vlucht terug ? Eerst naar het politieburo ? Moet ik ze omkopen ? Zouden ze wel aardig voor me zijn, al zou ik terug moeten ? Zou ik Rosalie even mogen bellen ? Zou ik even naar huis mogen bellen ? Alle scenarios gingen door mijn hoofd. Een uur stap ik heel parmantig het luchthavengebouw binnen. Na mijn stempel 'ik-ben-vrij-van-mexicaanse-griep' gehaald te hebben bij het mannetje dat met een mondkapje op naar een scherm zit te kijken waar een warmtecamera op staat, loop ik vol vertrouwen door naar de immigratiedienst. Ik had wel bedacht om daar niet onzeker te gaan staan, dat zou de situatie alleen maar erger maken.
Ik wens de beambte een goedenavond (eigenlijk is dat ook al verdacht, dat doet niemand hier ...), glimlach even naar hem, waarna hij mijn paspoort opent en een kwartier (½ minuut waarschijnlijk) gaat zitten staren. Het water loopt van mijn rug ... 'double entry?' vraagt hij me, ik knik bevestigend ... 'first time on this visa ?' ... en ik vertel hem dat het de 'second time' is... hij staart nog even na en begint ineens vrolijk te stempelen !! Ik had ineens een 100-koppig koor in mijn hoofd zitten dat ineens 'halleluja' begint te zingen. Opluchting is niet eens het goede woord ... wat was ik .... opgelucht !!
En daar ben ik dan, geestelijk volledig onvoorbereid door al dat gedoe met die vertraging en het visum. Maar zodra die typische Calcutta geur me weer tegemoet komt, weet ik het allemaal weer en voel ik me gelijk thuis. Best een rare gewaarwording!!
