maandag 15 november 2010

De baksteenindustrie van India ...


Zondag vertrekken we vroeg naar Kamargacchi, een tribal dorp zo'n 2 uur buiten Calcutta. De ingehuurde chauffeur heeft weinig kaas gegeten van verkeersregels, maar dat kan van elke Indiër gezegd worden. Rosalie deelt haar visie op de zin en vooral onzin van het toeteren en Erik probeert de chauffeur tot normaal inhaalgedrag te overreden. In Kamagachi ontmoeten we Shelley. Ze runt hier een aantal projecten, waaronder een schooltje en een pre-vocational programma voor jonge vrouwen. Zo ver buiten de "bewoonde wereld" is het erg lastig fondsen werven en daarom willen we kijken of we Shelley kunnen helpen. Shelley leidt ons rond. Allereerst rijden we zo'n 3 km buiten Kamagachi naar de oever van de Ganges. Hier treffen we een enorme baksteenindustrie aan. Velden met drogende stenen, steenovens en heel veel kinderen. De arbeiders komen uit Bihar, een van de armste delen van India en werken hier 9 maanden aan een stuk. Alleen tijdens de moesson zijn ze naar huis.

We zien hier ook veel kinderen zwaar werk doen. Kruiwagens met natte klei worden naar de droogvelden gereden, waar de klei in mallen worden gegooid, die vervolgens worden afgestreken en omgekeerd. De kleinsten lopen doelloos rond, er is niemand die op hen let. Het is de wens van Shelley om hier een schooltje te starten. En omdat de kinderen de hele dag in het stof werken en de ovens de locatie met een laag dikke rook bedekken, maakt ze zich erg zorgen over de gezondheid van met name de kinderen. Ze denkt daarom hard na, hoe ze de kinderen de juiste medische zorg kan geven.


Tijdens de lunch bespreken we Shelley's ideeën. Na de lunch geven de tulpenles in de openlucht. Omdat er nog een dans- en muziekvoorstelling op stapel staat en de geluidsapparatuur nog moet worden getest is het een beetje chaotisch, maar iedereen eindigt de les met een prachtige tulp. De klompen en het koningshuis deden het traditioneel goed. Het hele dorp was uitgelopen om de les te volgen.



Inmiddels is de schemer ingevallen. De locale bevolking tracteert ons op een dansvoorstelling. 5 mannen met traditionele trommels, een zesde met een luidversterkt casio keyboard en een zanger zorgden voor de muzikale omlijsting. Twee groepen van prachtig uitgedoste dames verzorgden de dans.



Na de voorstelling wilden de dames allemaal met Erik op de foto.


Tot slot bezoeken we de dames van het (pre-)vocational programma. Ze maken naast o.a. batik shawls, sarees en kussenslopen ook de prachtigste kaarten. Het was een lange maar wel een hele mooie dag. Voldoende stof om over na te denken.

De terugreis is wederom 2 uur. In het donker zie je de helft niet. En dat is geen geruststelling.

(door Wilbert en Ilse)

Jamsessie op Prabartak !


Zaterdag is Prabartak dag! Samen met Jannie geven Wilbert en Ilse ook de muziekles hier. Alok zorgt voor de vertaling van het verhaal en iedereen werkt hard aan zijn gitaar. Een les bij Prabartak eindigt altijd met muziek en dans. Maar dit keer is het extra bijzonder. Arjun speelt op de tabla, Wilbert op gitaar en er komt ineens ook een mondharmonica te voorschijn. Een echte jam sessie.


(door Wilbert en Ilse)

zaterdag 13 november 2010

En daarna gelijk door naar Krishnapur !

Na de muziekles in Praroyna-2, springen we in de taxi van mr. Khan en rijden we naar Praroyna-3. Het is een beetje krap, met z'n zevenen in de taxi, maar het lukt net en gelukkig is het maar een half uurtje rijden.
Daar aangekomen heeft Ashit al voor ons gekookt, er staat dus weer een heerlijke lunch op ons te wachten, we worden best verwend hier !!
Ook hier doen we de muziekles van Wilbert en Ilse, allereerst uiteraard het verhaal, waar ook hier inspannend naar geluisterd wordt.


Reena leest het verhaal voor, naast haar een van de leraren van de school

Iedereen moet lachen als Reena en Wilbert voordoen hoe de olifant op de trompet speelt.

Na het verhaal maken de oudere kinderen de gitaren, Reena en Rosalie helpen een handje

De kleintjes kleuren de plaatjes, die daarna op de shakers geplakt worden.
Hier hebben sommige kinderen toch echt wat hulp nodig !

Nadat iedereen een instrumentje gemaakt heeft, zingen we met z'n allen het liedje,
Wilbert op de echte gitaar en de rest op hun eigen gemaakte instrumentjes.

Hier het hele clubje bij elkaar ! De les zit erop !

Muziekles in Dakhindari !

Vrijdagmorgen waren we op de Praroyna-2 school in de Dakhindari sloppenwijk om de muziekles te doen. Reena en Ashit waren er ook en Reena hadden we hard nodig om het verhaal te vertalen voor de kinderen !
Gelukkig waren ook de oudere meiden gekomen, vaak moeten ze van school verzuimen omdat ze uit werken gestuurd worden door hun ouders, maar zo te zien, zijn ze er vandaag bijna allemaal.
De 'kleintjes' staan al te springen als we binnenkomen. Ashit vertelt ons dat sommigen zelfs op zondag naar school komen, omdat ze het zo leuk vinden. Maar ja, op zondag is de school toch echt gesloten ...

De kids luisteren ingespannen naar het verhaal


Daarna mogen de kleintjes plaatjes inkleuren,
die daarna op de shakers geplakt worden


Wat een koppies !! Heerlijk !!

Helemaal trots op de zelfversierde 'shaker' (rol met rijst erin),
voor vandaag mocht ze de mooie salwar van haar oudere zus aan !

Rosalie helpt de jongens met het vasthouden van de gitaar,
want dat is toch best nog wel moeilijk !


De oudere dames hebben geen shakers,
maar prachtige gitaren gemaakt !

Wat een plezier !

Zoals je ziet, was het gewoon weer dikke pret met de kinderen. Ook hier schalde het 'yi-ha-yi-ha-ho' van Old McDonald door de sloppenwijk toen we wegliepen !!

vrijdag 12 november 2010

Of was het dan toch Old McDonald ??


Vandaag is het donderdag, na een aantal drukke dagen zouden we vandaag ‘niets’ op de agenda hebben staan, even uitrusten en energie opdoen voor de komende dagen.
Maar ja, woensdagochtend belde Kakaly van het RCFC, wanneer we kwamen … En omdat het altijd leuk is om daar te zijn, besloten we daar deze morgen naar toe te gaan om de muziekles te doen.

Eerst een eindje met de metro, dan met de autorickshaw (tuktuk), ondertussen weten we de weg een beetje en kennen we de spelregels. We weten waar we uit moeten stappen en hoeveel we moeten betalen en dat vinden we allemaal best stoer van onszelf.
Als we het klaslokaaltje binnenlopen, zien we de eerste lieve snoetjes. Vooral een meisje in een geel jurkje, haar benen staan in een hoepel, maar ze huppelt er op haar manier lekker op los en als ze naar je kijkt zie je sterretjes in haar ogen. Wat een vrolijke meid !

Voor degene die niet precies weten wat het RCFC is, hier worden kinderen met een vergroeiing geopereerd. Veel kinderen van buiten Calcutta, die hier soms maanden verblijven, omdat ze meerdere operaties nodig hebben. Sommigen kunnen helemaal niet lopen (of zelfs zitten) als ze hier komen, maar vaak gaan ze ‘rennend’ de deur uit. Echt super ! De chirurgen die hier werken, doen dat op vrijwillige basis en krijgen hier dus niet voor betaald. De kinderen zijn uiteraard hier ‘intern’, gaan naar school als dat mogelijk is, er is een muziekprogramma om de pijn te verlichten, etc. De kinderen worden hier echt liefdevol opgevangen, prachtig om te zien hoe snel ze zich hier thuis voelen.

Er zijn momenteel niet veel patiënten in het RCFC. De afgelopen weken waren er een aantal belangrijke hindoe-feestdagen en als het mogelijk is, gaan de kinderen dan naar huis. De komende twee weken komen de kinderen allemaal weer terug om hun behandeling voort te zetten. Voor zo’n 22 kinderen was het niet mogelijk om naar huis te gaan en deze hebben dus vandaag geluk, want wij komen langs voor de muziekles !

Op het schooltje zelf zitten momenteel maar 7 kinderen, de rest ligt op de ziekenzaal. Gelukkig heeft Kakaly al geregeld dat we de les in de ziekenzaal kunnen doen, de 7 kinderen uit school gaan ook mee hier naartoe. Zo hebben we toch nog een leuk aantal en het is natuurlijk extra leuk dat de kinderen op de ziekenzaal ook weer wat afleiding hebben. Ons ‘gele’ vriendinnetje gaat ons voor naar de ziekenzaal :



Het is stil als Wilbert, samen met Kakaly, het verhaal over de krokodil in de olifant voorleest.


Als ze de gitaren en de ‘shakers’ mogen maken, is het met de stilte snel gedaan. Iedereen gaat druk aan de slag met lijm, crêpepapier, stikkers, viltstiften, etc.




Drie kinderen kunnen niet uit bed en die helpen we een beetje. Er zit ook een jongen op bed, hij was nog niet zolang geleden geopereerd aan zijn benen en zit nog volledig in ‘het metaal’. Maar zijn armpjes, oef, wat was hij mager ! Toen we bij Kakaly naar hem informeerden, begrepen we al snel dat hij er juist super uitziet nu. Toen hij binnenkwam, was hij zo zwak dat hij niet eens zelfstandig kon zitten. En dat kan hij dus nu wel ! En hij heeft zijn eerste operaties aan zijn benen al achter de rug. Hij is al flink aangesterkt en verblijft nu zo’n 9 maanden in het RCFC. Hopelijk gaat hij ooit lopend hier de deur uit.


Tijdens de les wordt een oudere jongen ineens in een witte jurk ‘gehesen’. Hij schijnt zodadelijk geopereerd te gaan worden. Dat gaat hier blijkbaar allemaal ‘tussendoor’. Gelukkig kan hij nog wel de hele les bijwonen en hij heeft volgens mij aardig in de gaten dat we medelijden met hem hebben, hij wil eigenlijk geen afstand doen van een gitaartje en dat laten we ook maar zo …



Het liedje gaat super, het ‘ji-ha-hi-ha-ho’ schalt door het ziekenhuisje. Op het laatst komt de muzieklerares nog kijken, ze neemt het initiatief over en begint Old McDonald te zingen met de kinderen, de koeien, schapen en honden komen allemaal voorbij onder begeleiding van Wilbert op Ukelele en Ilse op blokfluit. Leuk om te zien dat zelfs de leraressen zo enthousiast zijn !!

En dan is het weer al tijd om te gaan, we nemen afscheid van de kids, wensen de jongen sterkte met zijn operatie en springen weer in de tuktuk om terug te rijden naar het metrostation. Ach, al dat gemopper over het opgeven van onze vrije dag … dit was toch helemaal geweldig ? We hadden het geen van allen willen missen.

woensdag 10 november 2010

Op bezoek in Dakhindari !

Kinderen in de Dakhindari sloppenwijk
Vandaag gaan we op bezoek bij de Praroyna-2 school in Dakhindari. Het schooltje wat toch wel ons hart gestolen heeft, lang geleden al. Onlangs heeft de Bazaar van Grijpskerke geld opgehaald om voor deze kinderen een ander gebouw te kunnen bouwen, helemaal super, deze kinderen verdienen het zo !

Maar voordat we naar de P-2 (zoals we Praroyna-2 noemen) gaan, gaan we eerst langs P-4. P-4 ? Ja, P-4 !! Een nieuwe school van de Praroyna groep. Op loopafstand (zeg 50 meter) van de P-2 school staat een overheidsschool die pas na half 11 gebruikt wordt. Ashit heeft kunnen regelen dat we deze school vanaf half 6 (’s morgens !!!) kunnen gebruiken voor de kleuters van deze wijk. Zo kunnen we de P-2 school een beetje ontlasten, want deze school zat (en zit eigenlijk nog steeds) veel te vol.

Toen we aankwamen waren we gelijk verkocht, allemaal schattige kleutertjes, verlegen glimlachend, in hun regenboogjurkjes (de meisjes dan). Deze jurkjes hebben ze voor Durga Puja (hun ‘kerst’) gekregen. In deze school staan schoolbankjes, maar sommige kinderen zijn zo klein dat ze amper boven hun tafeltje uitkomen. Hoe klein ze ook zijn, ze leren al wel lezen en schrijven, in ieder geval de wat oudere in deze groep. De juf was er uiteraard ook, een lieve juffrouw die ook een paar woordjes Engels praat.




Deze kleuters moesten één voor één op de foto voor een uitwisselingsprogramma van Rosalie. Het lukte goed, de kleuters zijn gedwee en luisteren prima. Als ‘beloning’ kregen ze een ware AH-smurf, die ze toch wel heel erg leuk vonden !



Welke smurf heb jij ??

Het deed ons goed om te zien hoe deze ukkiepukkies liefdevol werden opgevangen en daardoor op de tijden dat ze in school zijn, even onbevreesd in het leven kunnen staan.
Daarna liepen we naar de P-2 school. Hier hebben we samen met de kinderen een mooi ‘bedankje’ gemaakt voor de mensen in Grijpskerke. Natuurlijk houden we nog geheim hoe het er uitziet, maar hier alvast een tipje van de sluier ….



Reena was ondertussen ook gekomen en ik kan het niet vaak genoeg zeggen, ze houdt echt zielsveel van de kinderen. Maakt een praatje met de oudste meiden, vraagt hoe het thuis gaat en je ziet ook dat de meiden hun verhaal graag bij haar neerleggen. Ze vertrouwen Reena volledig. Ze lijkt haast wel een tweede moeder voor deze kinderen.

Het deed ons erg goed om Shanda weer te zien. Ze zag er echt stukken beter uit dan de laatste keer, toen maakten we ons echt zorgen. Haar mooie lange haren zijn er helaas af, maar een stoer koppie staat haar ook goed.


Vrijdag gaan we terug om de muziekles te geven, wat een feest zal dat worden !!
Hierna zijn we gelijk doorgereden naar de luchthaven. De ukelele van Wilbert was aangekomen en de Emirates had geen zin om een koerier naar het hotel te sturen. Maar goed, Wilbert had hem dan ook zelf vergeten mee te nemen, dus daar zit wat in. Het duurde gelukkig niet lang, na een aantal bezoekjes aan diverse deskjes, een handtekening en goedkeuring hier en daar, kon de ukelele meegenomen worden. Weer een probleem opgelost !!

Daarna nog ‘even’ langs bij de Fairtrade Fair die momenteel in de ijsbaan (jawel ijsbaan …) van Calcutta gehouden wordt. Allemaal kleine shopjes die de leukste dingen verkopen, dus iedereen is straks welkom in ons kraam tijdens de Adventmarkt in Zierikzee !!

En toen was de dag toch al wel gewoon bijna over. Tegen vijf uur eindelijk tijd voor de lunch, nog even brood gekocht en wat andere benodigdheden … we waren redelijk ‘versleten’, zoals we dat op zijn Zeeuws zeggen.

Maar fantastisch om weer in Dakhindari te zijn, ook super om de nieuwe P-4 school te bezoeken met al die kleine snoezige kindjes …

dinsdag 9 november 2010

Hi-ja-hi-ja-ho !


Eindelijk, eindelijk, eindelijk !! Na een week in Calcutta van vergaderen en inkopen doen voor onze marktverkopen, gaan we EINDELIJK naar de kinderen !! Daar waren we aan toe, het vergaderen hoort erbij, dat beseffen we allemaal wel, maar uiteindelijk zijn we hier voor de kinderen.

En vandaag is het dan zover. We beginnen deze dag ‘op ons gemak’ zoals dat dan heet, ontbijtje, bakje koffie, de les nog wat voorbereiden. Maar nu ik het schrijf, besef ik dat het ‘op ons gemak’ niet helemaal waar is.

Wilbert en Ilse gaan de komende dagen een muzieklesje doen met de kids. Hiervoor zijn er door hun veel dingen voorbereid en nog meer dingen meegenomen, waaronder de ukelele van Wilbert. Maar ja, laten ze die nu toch vergeten mee te nemen uit het vliegtuig in Dubai … dus geen ukelele in Calcutta. Rosalie blijkt nog een oude gitaar te hebben in haar opslag (ooit gekregen van iemand, zelf speelt ze niet), dus deze vanonder het stof getoverd, maar de gitaar had geen snaren. Geen nood, er zit een muziekwinkel in de buurt en de snaren waren redelijk snel gekocht. Maar ja, toen bleek ook de behuizing aardig ‘gekraakt’, dus zelfs met de nieuwe snaren ging de gitaar niet spelen. Stemmen lukte nauwelijks, na een paar akkoorden was de gitaar weer volledig ontstemd, Wilbert werd er niet vrolijk van. Dus vanmorgen, een paar uurtjes voor de les weer richting de muziekwinkel met de vraag of ze ook gitaren verhuren. En ja hoor, in India is alles mogelijk, een week huur geregeld met een waarborgsom ten hoogte van de aankoopprijs van de gehele gitaar. En wat wil het geval ? Het is een echte ‘givson’ ! Indiase humor, heerlijk !!

Dus met een auto volgeladen rijden we richting Salt Lake waar Champa en haar man wonen. Hier krijgen we eerst een lunch aangeboden, waarna we naar de Atmaraksha School rijden. Deze school staat in de Ulta Dunga sloppenwijk. Als we binnenrijden is het gelijk duidelijk, het doet ons een beetje denken aan de omgeving van de Praroyna-2 school in Dakhindari, hier geldt maar één ding, dat is ‘overleven’.




Het schooltje zit verscholen tussen gebouwtjes en via een smal gangetje lopen we het schooltje binnen. Ai, wat veel kinderen en wat een klein gebouwtje !! Gelijk dringt het weer tot je door dat je het hier dus allemaal voor doet, om deze kinderen toch een kans te geven op onderwijs, al is deze manier de enige mogelijke.


Het welkom is warm, de twee aanwezige leraressen spreken een klein beetje engels. Er zijn zo’n 40 kinderen van 5 tot 10 jaar. Al kunnen we bij het zien van deze kleine ielige kindjes ons niet voorstellen dat ze al 10 jaar zijn. Champa legt ons uit dat het veel te maken heeft met de slechte kwaliteit/variatie van het voedsel. De lunch die Help2Help voor deze school betaalt is dus hard nodig !


De muziekles begint met een super leuk verhaal over een olifant en een krokodil die eerst ruziën over elkaars muziek en uiteindelijk besluiten om samen muziek te gaan maken. De kinderen vinden het prachtig, luisteren stil mee en kijken geïntrigeerd naar de plaatjes uit het boek.





Hierna laten we ze zelf van kleine kokertjes een ‘shaker’ maken. Gevuld met rijst en versierd met tekeningen en linten maken ze uiteindelijk tamelijk veel herrie (zeker 40 stuks bij elkaar). Langzaam vult het schooltje zich met het geluid van de shakers, de gezichtjes stralen als ze het doen, het is prachtig om te zien.

En dan is het zover, de gitaar komt tevoorschijn en op de melodie van ‘Old McDonald has a farm’ zingen we een liedje over de kinderen van Calcutta. De kinderen mogen het ‘hi-ja-hi-ja-ho’ mee doen. Nou, dat was zeker geen probleem ! De kinderen genieten volop. Zeker als we de kleine kindergitaartjes tevoorschijn halen en ze één van één vooraan roepen om mee te doen, ze strááálen !! Heerlijk om te zien. De melodie wordt al snel om zeep geholpen en het ‘hi-ja-hi-ja-ho’ neemt de overhand, maar ach, wat maakt het uit.




Als we na 12x het liedje gespeeld te hebben (of was het toch 15x ?) het schooltje verlaten, horen we achter ons nog steeds ‘hi-ja-hi-ja-ho’ en zelfs op straat, als we naar de taxi teruglopen horen we het kinderen zingen (die dus helemaal niet in het klasje gezeten hebben, maar dit natuurlijk wel konden horen).

Een supergeslaagde middag dus, zowel voor ons als voor de kinderen, want deze hebben toch echt wel zichtbaar genoten van het alles.

En wij vonden het geweldig om weer tussen de kinderen bezig te zijn, dit is waar we het voor doen, de kinderen een betere toekomst bieden door ze nu een kans te geven om naar school te gaan. En al is het dan allemaal maar kleinschalig en in een oud en donker gebouwtje, het is beter dan helemaal niets!

We hebben met onze fotocamera een klein stukje gefilmd, de kwaliteit is dus niet super en het was erg donker in het schooltje, maar misschien krijg je zo een indruk :