dinsdag 9 november 2010

Hi-ja-hi-ja-ho !


Eindelijk, eindelijk, eindelijk !! Na een week in Calcutta van vergaderen en inkopen doen voor onze marktverkopen, gaan we EINDELIJK naar de kinderen !! Daar waren we aan toe, het vergaderen hoort erbij, dat beseffen we allemaal wel, maar uiteindelijk zijn we hier voor de kinderen.

En vandaag is het dan zover. We beginnen deze dag ‘op ons gemak’ zoals dat dan heet, ontbijtje, bakje koffie, de les nog wat voorbereiden. Maar nu ik het schrijf, besef ik dat het ‘op ons gemak’ niet helemaal waar is.

Wilbert en Ilse gaan de komende dagen een muzieklesje doen met de kids. Hiervoor zijn er door hun veel dingen voorbereid en nog meer dingen meegenomen, waaronder de ukelele van Wilbert. Maar ja, laten ze die nu toch vergeten mee te nemen uit het vliegtuig in Dubai … dus geen ukelele in Calcutta. Rosalie blijkt nog een oude gitaar te hebben in haar opslag (ooit gekregen van iemand, zelf speelt ze niet), dus deze vanonder het stof getoverd, maar de gitaar had geen snaren. Geen nood, er zit een muziekwinkel in de buurt en de snaren waren redelijk snel gekocht. Maar ja, toen bleek ook de behuizing aardig ‘gekraakt’, dus zelfs met de nieuwe snaren ging de gitaar niet spelen. Stemmen lukte nauwelijks, na een paar akkoorden was de gitaar weer volledig ontstemd, Wilbert werd er niet vrolijk van. Dus vanmorgen, een paar uurtjes voor de les weer richting de muziekwinkel met de vraag of ze ook gitaren verhuren. En ja hoor, in India is alles mogelijk, een week huur geregeld met een waarborgsom ten hoogte van de aankoopprijs van de gehele gitaar. En wat wil het geval ? Het is een echte ‘givson’ ! Indiase humor, heerlijk !!

Dus met een auto volgeladen rijden we richting Salt Lake waar Champa en haar man wonen. Hier krijgen we eerst een lunch aangeboden, waarna we naar de Atmaraksha School rijden. Deze school staat in de Ulta Dunga sloppenwijk. Als we binnenrijden is het gelijk duidelijk, het doet ons een beetje denken aan de omgeving van de Praroyna-2 school in Dakhindari, hier geldt maar één ding, dat is ‘overleven’.




Het schooltje zit verscholen tussen gebouwtjes en via een smal gangetje lopen we het schooltje binnen. Ai, wat veel kinderen en wat een klein gebouwtje !! Gelijk dringt het weer tot je door dat je het hier dus allemaal voor doet, om deze kinderen toch een kans te geven op onderwijs, al is deze manier de enige mogelijke.


Het welkom is warm, de twee aanwezige leraressen spreken een klein beetje engels. Er zijn zo’n 40 kinderen van 5 tot 10 jaar. Al kunnen we bij het zien van deze kleine ielige kindjes ons niet voorstellen dat ze al 10 jaar zijn. Champa legt ons uit dat het veel te maken heeft met de slechte kwaliteit/variatie van het voedsel. De lunch die Help2Help voor deze school betaalt is dus hard nodig !


De muziekles begint met een super leuk verhaal over een olifant en een krokodil die eerst ruziën over elkaars muziek en uiteindelijk besluiten om samen muziek te gaan maken. De kinderen vinden het prachtig, luisteren stil mee en kijken geïntrigeerd naar de plaatjes uit het boek.





Hierna laten we ze zelf van kleine kokertjes een ‘shaker’ maken. Gevuld met rijst en versierd met tekeningen en linten maken ze uiteindelijk tamelijk veel herrie (zeker 40 stuks bij elkaar). Langzaam vult het schooltje zich met het geluid van de shakers, de gezichtjes stralen als ze het doen, het is prachtig om te zien.

En dan is het zover, de gitaar komt tevoorschijn en op de melodie van ‘Old McDonald has a farm’ zingen we een liedje over de kinderen van Calcutta. De kinderen mogen het ‘hi-ja-hi-ja-ho’ mee doen. Nou, dat was zeker geen probleem ! De kinderen genieten volop. Zeker als we de kleine kindergitaartjes tevoorschijn halen en ze één van één vooraan roepen om mee te doen, ze strááálen !! Heerlijk om te zien. De melodie wordt al snel om zeep geholpen en het ‘hi-ja-hi-ja-ho’ neemt de overhand, maar ach, wat maakt het uit.




Als we na 12x het liedje gespeeld te hebben (of was het toch 15x ?) het schooltje verlaten, horen we achter ons nog steeds ‘hi-ja-hi-ja-ho’ en zelfs op straat, als we naar de taxi teruglopen horen we het kinderen zingen (die dus helemaal niet in het klasje gezeten hebben, maar dit natuurlijk wel konden horen).

Een supergeslaagde middag dus, zowel voor ons als voor de kinderen, want deze hebben toch echt wel zichtbaar genoten van het alles.

En wij vonden het geweldig om weer tussen de kinderen bezig te zijn, dit is waar we het voor doen, de kinderen een betere toekomst bieden door ze nu een kans te geven om naar school te gaan. En al is het dan allemaal maar kleinschalig en in een oud en donker gebouwtje, het is beter dan helemaal niets!

We hebben met onze fotocamera een klein stukje gefilmd, de kwaliteit is dus niet super en het was erg donker in het schooltje, maar misschien krijg je zo een indruk :


Geen opmerkingen: