Mijn ‘nieuwe’ hotelletje is nogal buiten het centrum, een kilometer of zes. Maar ik heb de metro voor de deur, dus een probleem hoeft dat niet te zijn. Ik moet alleen ’s avonds voor 10 uur binnen zijn (later rijdt de metro niet meer) en zondagochtend is het verplicht uitslapen (de metro start dan pas om twee uur). Allemaal overkoombaar of zelfs gewoon beter voor iemand die toch echt binnenkort 40 wordt :-).
Als ik in het metrostation (ik sta netjes in de lange rij voor een kaartje) bij mijn medepassagiers informeer of er zoiets als een maandkaart of strippenkaart bestaat, blijken ze sinds kort over een ‘smartcardsysteem’ te beschikken. Nou ja, Calcutta gaat met zijn tijd mee !! En een kwartier later sta ik zowaar met een echte smartcard in mijn handen. Ik moet 200 roepies betalen, 100 roepies borg en de rest gaat op mijn kaart. Als ik echter de metro weer uitloop, heb ik een restsaldo van 115 roepies, mooi systeem, je wordt dus blijkbaar beloond voor een metroritje in plaats dat het je geld kost :-).
In Sudderstreet wordt ik hartelijk verwelkomd. Ik sta toch gewoon elke keer weer verbaasd over het feit dat ze je na een jaar/jaren nog steeds herkennen, ik ben toch echt niet de enige westerling die hier komt. Een rickshawwallah, de lieverd, die mij gelijk zijn rickshawbel aanbiedt. Een van de bedelaarsters en natuurlijk de mensen van restaurant Blue Sky, die gelijk al met een mangojuice klaar staan (mijn vaste ‘recept’), erg grappig.
Als ik besluit om Rosalie te bellen, blijkt dat mijn (Indiase) telefoon het niet meer doet. Ik loop bij een winkeltje naar binnen en vraag wat er aan de hand kan zijn. De man kijkt eens naar mijn telefoon en loopt naar achteren. Ik blijf geduldig staan wachten, maar het blijkt een manier te zijn om gewoon te zeggen dat hij het ook niet weet, hij komt gewoon niet terug. Oke, ook goed. Ik loop naar de Vodafone shop, een eindje verder op de hoek. Maar ach, gesloten, het was gisteren immers Diwali en waarom ze dan vandaag dicht zijn, weet niemand, maar dicht is dicht. Een eindje verder struikel ik een Airtel shopje binnen. De man besluit dat mijn simkaart ‘exit’ is en dat ik een nieuw nummer nodig heb. Hij kan dat uiteraard ook regelen, maar dan moet hij wel een kopietje hebben van mijn visum. En dat ligt dus in mijn superveilige kluis in de hotelkamer … Morgen zal ik een nieuwe poging wagen. Op de vraag of ik dan misschien even iemand mag bellen (het is tot slot van rekening een telefoonwinkeltje), knikt hij ontkennend, dat kan niet.
In Sudderstreet bel ik (bij een ‘echt’ telefoonwinkeltje) Rosalie op. Die vervolgens bijna een hartaanval krijgt, omdat ze denkt dat ik op de luchthaven sta en dat ze vergeten is om Khan te sturen. Of bel ik toch vanuit Nederland dan ? Ben ik in Sudderstreet ?? Wraaahhh !!! Ze snapt er niets van en belooft snel te komen. Leuk zo’n verrassingsaanval, ik had ze verteld pas op zondag te komen. Door haar enthousiasme regelt ze altijd van alles voor me (ik heb inderdaad maandag al de eerste vergadering staan) en ik wilde eerst nog een paar dagen ‘lekker niks’. Vandaar dat ik niet had verteld dat ik donderdag er al was.
Een kwartiertje later is ze ook in Blue Sky. We praten gezellig bij. Met de projecten gaat het allemaal prima. Aanstaande maandag dus de eerste vergadering bij Prayrona. Benieuwd hoe het met de nieuwe school is !! Rosalie laat er (nog)niets over los, ach, ik laat me graag verrassen (al realiseer ik me dat dit ook negatief kan zijn).
Later lopen we naar Khan (de vaste taxichauffeur van Rosalie), ik had al eerder naar hem gezocht, maar hij had een ritje. Nu is hij er en hij is net zo verbaasd als Rosalie om me te zien. Waar is Erik ? Tja, Khan, deze keer ben ik een keertje alleen. Hij kijkt een beetje teleurgesteld. Als hij me vraagt waar mijn hotel is, kijkt hij verschrikt op. Samen met zijn ‘broer’Khan II brabbelen ze wat en ze besluiten me te verhuizen naar een hotel dichterbij. Ha, ha, ik begin te lachen en zeg ze dat ik dat niet ga doen. Als ik vertel dat ze meer kunnen verdienen aan een taxirit als ik verder weg zit, gaat het lampje aan en knikken ze toch allebei goedkeurend. Ze zijn leuk.
Dan komt de tweede verrassing. Rosalie en ik hoeven de komende tijd niet te betalen voor een taxirit, dat hadden ze samen besloten. Huh ?? Al snel komt de adder vanonder het gras. Hij is aan het sparen voor nieuwe banden (totale kosten 12.000 roepies, toch zo’n 200 euro !) en wij moeten dus de komende tijd voor bank spelen. Als wij hem het benodigde geld schuldig zijn, moeten we in één keer lappen. Gelukkig heeft hij al zo’n 7000 roepies bij elkaar gespaard, dus hij heeft er nog 5000 nodig.
Laten we gelijk maar beginnen met sparen dan. Ik vraag Khan me naar mijn hotel te brengen, dan weet hij gelijk waar ik zit. Achteraf is dat niet zo’n goed plan, maar ja. Het blijkt echt reuze druk te zijn, de dag na Diwali staat garant voor een groot aantal optochten, met muziek (zijnde ‘herrie’) en het afsteken van vuurwerk. De halve stad staat vast. Khan manoeuvreert om de drukte heen door smalle straatjes en steegjes te nemen en we staan eerlijk gezegd nauwelijks stil. Het is even zoeken naar het hotel, maar met wat hulp van buurtbewoners vinden we het snel.
Ik duik redelijk op tijd mijn bedje in, het was een rare dag en de niet-geslapen-nacht in het vliegtuig speelt me parten. Het vuurwerk en de muziek houdt me nog lang (half)wakker, maar uiteindelijk wordt het rustig en ligt ik als doornroosje te pitten, heerlijk !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten