Vandaag heb ik Sabuj (spreek uit als Saboetsj) ontmoet, de jongste bewoner van Prabartak, het is een lieverd en door maar naar me te kijken heeft hij al een speciaal plekje in mijn hart veroverd.
Prabartak is een tehuis voor voornamelijk geestelijk gehandicapte jonge mensen. Het tehuis bestaat sinds 1986, toen kreeg de familie Gaungaly een stukje grond van de overheid toegewezen voor een thuis. In 1986 begonnen met 10 bewoners en alleen een begane grond, inmiddels (25 jaar later) zijn er een aantal verdiepingen bijgekomen en wonen er 51 mensen.
De gemiddelde leeftijd van de bewoners zal zo ongeveer 30 jaar zijn. En sinds februari dit jaar woont Sabuj er ook, hij is ongeveer 9 jaar.
Sabuj woonde ‘aan de overkant’ van de Hooghly, in het Howrah district. Verlaten door zijn ouders, verbleef hij in een kleine ruimte van 1,5 x 1,5 meter. Hij kwam daar nooit uit en werd gevoed door omstanders. Totdat een Indiase hulporganisatie hem vond en besloot dat dit zo niet langer door kon gaan. Ze gingen op zoek naar een tehuis voor deze jongen, die duidelijk geestelijke problemen had. Uiteindelijk kwamen ze bij Prabartak terecht en meneer Gaungaly nam de jongen op, met de bedoeling een ander tehuis voor hem te zoeken, zodat hij meer aansluiting kon vinden bij leeftijdsgenoten. Dit is uiteindelijk niet gelukt, maar hierover later meer.
Sabuj bleek autistisch te zijn en daarnaast ook nog ernstig epileptisch. Hij was verschrikkelijk bang en schrikachtig, niet verwonderlijk als je heel je leven in een kleine ruimte hebt gezeten. Hij kende het leven daarbuiten nauwelijks. Maar met de juiste medicijnen heeft hij inmiddels een grote sprong voorwaarts gemaakt. Hij lacht, is nieuwsgierig, zorgt op zijn eigen manier voor de oudere bewoners die geestelijk tot minder in staat zijn dan hij en als de muziek klinkt, danst hij alsof zijn leven ervan af hangt. Een leuk jong om te zien, hartverscheurend om zijn verhaal te horen.
Zijn naam is dus Sabuj en dat betekent ‘groen’ in Bengali. Deze naam kreeg hij pas, toen hij werd gevonden, zijn echte naam en leeftijd zijn onbekend. Als ik vraag waarom hij ‘groen’ heet, krijg ik als antwoord ‘omdat hij zo jong was, toen ze hem vonden’. Ze zeggen wel eens ‘never ask the why-question in India’, dit is er dus een.
Meneer Gaungaly heeft enorm zijn best gedaan om een passend tehuis voor hem te vinden. Dit is tot op heden mislukt, er bestaat wel opvang voor geestelijk gehandicapte kinderen, maar dit is vaak dagopvang en Sabuj heeft een ‘thuis’ nodig waar hij kan wonen, dus met dagopvang is hij niet geholpen. Daarnaast zijn er nog wel andere manieren van opvang, maar die kosten veel geld, wat er niet is. Vooralsnog verblijft hij dus in Prabartak, waar hij werkelijk door iedereen aanbeden wordt. Had hij de eerste jaren van zijn leven geen ouders om op terug te vallen, nu lijkt hij er 51 te hebben. Vooral de dames zijn helemaal gek van hem en kunnen hun moedergevoelens helemaal bij hem kwijt, erg leuk om te zien. Sabuj geniet hier dan ook zichtbaar van. Dus misschien is hij op dit moment ook wel beter af in Prabartak, zoveel liefde en aandacht als hier, krijgt hij nergens en het is op dit moment even alles wat hij nodig heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten