De afgelopen drie weken ...

De afgelopen drie weken in Calcutta waren werkelijk geweldig. Het was erg leuk om iedereen weer te zien, vooral de kinderen. Elk jaar zie je ze groter worden … en slimmer !

Ik heb alle projecten, die Stichting Help2Help ondersteunt, kunnen bezoeken. De meeste zelfs een paar keer. Voor degene die niet het hele weblog gevolgd hebben, hier een korte samenvatting.

Allereerst de Atmaraksha Ext. School. Voor deze school betaalt Help2Help het lunchprogramma en een groot deel van de salarissen voor de twee leraressen. Het bezoek aan de school was erg leuk. De kinderen kregen op dat moment geschiedenisles en lieten me hun schoolboeken zien. Het deed me goed om te zien dat een aantal leerlingen binnenkort naar een overheidsschool gaan. Dit omdat alleen die scholen een rechtsgeldig diploma mogen afgeven. Daarnaast heeft elke leerling afgelopen jaar nieuwe kleding ontvangen van Help2Help.

de deur in het midden (het 'zwarte gat' is de toegang tot de school)

Daarna de Prayrona scholen. Reena en Ashit zijn de bevlogen leiders van een aantal Prayrona scholen. Met veel liefde en aandacht voor de kinderen doen ze hun werk. Ik was bevoorrecht een aantal keren bij deze scholen op bezoek te gaan.

Allereerst de Prayrona-1 school.  Deze school verzorgt een (pre)vocational programma waarbij oudere meisjes en jonge vrouwen een vak geleerd wordt. Ze leren o.a. borduren, patroontekenen, naaien op de naaimachine, etc. Onlangs heeft een grote groep dames een officieel examen afgelegd, het is nog even wachten op de uitslagen. Het (gehuurde) gebouw levert momenteel wat problemen op, het is een buurthuis wat helaas ook voor veel andere dingen gebruikt wordt, zodat er vaak (onverwachts) geen lessen gegeven kunnen worden. Ashit is op zoek naar een meer geschikte locatie. Voor deze school betaalt Help2Help de salarissen van de leraren.

examen!

 Dan de Prayrona-2 school. Hier groeit het aantal leerlingen gestaag, terwijl er eigenlijk helemaal geen plek voor is, de school is zo klein en donker. Binnenkort (15 december a.s.) wordt echter de oude school gesloopt en wordt er gestart met de nieuwbouw (mogelijk gemaakt door de bazar van Grijpskerke). Als alles volgens plan verloopt, staat er voor de monsoon (zomerperiode 2012) in ieder geval de begane grond. Afhankelijk van de financiën en de periode van het jaar, wordt dan besloten of er verder gebouwd kan worden aan de eerste verdieping of dat dat op een later tijdstip gebeurd. Tevens wordt er in 2012 een stukje land aangekocht, dat grenst aan het schoolgebouw (mogelijk gemaakt door de Gereformeerde Kerk in Haamstede). Hier wordt vervolgens een schoolplein van gemaakt, met speeltoestellen en een stukje tuin waar kinderen kunnen leren hun eigen groente te groeien. Er is dus een hele ontwikkeling gaande in de sloppenwijk van Dakhindari! De kinderen ken ik ondertussen redelijk goed, ik kom er elk jaar een aantal keren en het is leuk om hun ontwikkeling te kunnen volgen. Een aantal leerlingen is doorgestroomd naar de overheidsschool, maar blijven voor huiswerkbegeleiding naar de Prayrona school komen. Voor deze school betaalt Help2Help de salarissen van de (pre)vocational leraren, het nieuwe schoolgebouw en de aanschaf van het schoolplein.

het oude schoolgebouw met ervoor het stukje land,
in 2012 staat hier dus een nieuwe school en
is het stukje grond omgetoverd tot een mooi schoolplein !

En als laatste de Prayrona-3 school. Op deze school wordt een uitgebreid programma aangeboden, zowel ‘normaal’ onderwijs, als (pre)vocational onderwijs voor meisjes en jonge vrouwen. Momenteel wordt er een extra verdieping op de school gebouwd, zodat het aantal lokalen zal toenemen. Vanaf volgend jaar kan er dan ook gestart worden met computeronderwijs en zal er wekelijks een arts langskomen om de kinderen te checken. Het is de bedoeling deze service ook open te stellen voor mensen uit de buurt. Help2Help bekostigt voor deze school de salarissen van de (pre)vocational leraren.

zij draagt een kurti wat gemaakt is
tijdens de vocational training

Children's Day in Prayrona 3

Als derde (en laatste) project is daar dan de school in de baksteenfabriek bij Khamargacchi. Deze school wordt volledig betaald door Stichting Help2Help. De start van de school, begin 2011, was moeizaam. Het aantal kinderen nam geleidelijk aan af en tot overmaat van ramp is het schoolgebouw tijdens de monsoon verloren gegaan. Nadat Shelley contact heeft gezocht met de ouders en de eigenaren van de fabriek, is op 1 november j.l. gestart met een nieuw schooljaar. Besloten is om de schooltijden te wijzigen en er is een ander gebouwtje gevonden, wat iets hoger gelegen is en daardoor minder gevoelig voor monsoonregens. Daarnaast wordt er een voedzame maaltijd aangeboden. En het werkt, begin november is er gestart met 20 leerlingen, maar momenteel komen er zelfs 43 kinderen naar school! Wij zijn uiteraard zeer verheugd om deze ontwikkeling te zien. Er zal nu gezocht worden naar een tweede lerares. Het schoolgebouwtje is inmiddels ook te klein geworden en er wordt nu lesgegeven in de lokale Shiva-tempel. De eigenaar van de baksteenfabriek vertelt lachend dat de kinderen vaak al ruim voor aanvang van de lessen aanwezig zijn, zelfs voordat de juffrouw er is!

de tempel waarin momenteel les gegeven wordt

Bovenstaande kan alleen maar mogelijk gemaakt worden door iedereen die Stichting Help2Help een warm hart toedraagt. Ik kan er een hele lang zin van maken, maar eigenlijk is er maar één woord van toepassing: 

BEDANKT ALLEMAAL !!!

Happy Children's day !

Vandaag is het Children's Day in Calcutta. Deze dag wordt gevierd op de geboortedag van Jawaharlal Nehru, hij was de eerste president van India. Hij was gek op kinderen (en op rozen), hij vergeleek deze twee dan ook vaak, hij zei dat je kinderen moest koesteren, ze zijn immers de toekomst van het land! Deze dag wordt op scholen gevierd, er zijn optredens van kinderen, soms samen met de leraren, het is een vreugdevolle dag!

Zo ook op 'onze' scholen uiteraard. Ik ben door Reena en Ashit uitgenodigd om naar Prayrona-3 te komen. Als ik aankom, zijn de versieringen al in volle gang. Daarna legt een leraar uit wat Children's Day inhoudt en volgen er wat optredens. De kinderen zingen, dansen of lezen een gedicht voor. Heel erg leuk, iedereen doet super zijn best en dit wordt uiteraard beloond met een groot applaus !

Akash treedt hier samen op met zijn grote zus

Speciaal voor vandaag heeft Ashit bloemetjes gehaald (als verrassing voor mij). Deze bloemetjes worden eerst vanaf de bovenste verdieping van de school naar beneden gegooid, alle kinderen gingen helemaal los ! Daarna werd er ook nog een ballon gevuld, deze werd aan de ventilator geknoopt en ik werd daar natuurlijk naar toe geleid (onwetend), daarna groot spektakel, want de ballon knapte en alle bloemetjes vielen op mijn hoofd. (Het is nu avond, ik ging net naar het toilet en er komen nog steeds bloemetjes van onder mijn kleren vandaag ...)

Daarna kreeg iedereen een speciale lunch, het was echt een feestdag, leuk om erbij te zijn!

Helaas was het ook de laatste dag dat ik Reena en Ashit en de kinderen zag. Het afscheid is niet leuk, maar het is maar voor even, volgend jaar, same time, same place ...

De 'tempelschool'

Vandaag staat er een trip naar Khamargacchi op het programma. Hier woont Shelley en hier zijn we vorig jaar op bezoek geweest om een baksteenfabriek te bekijken. De kinderen moeten hier ‘gewoon’  meewerken en/of hangen zomaar rond. Dankzij de decemberzegelaktie van vorig jaar konden we hier een school starten en nu is het tijd om, een jaar later, te kijken hoe het ermee staat!

Al vroeg komt mr. Khan ons ophalen, Khamargacchi is makkelijk te bereiken per trein, dus hij brengt ons op het immense Howrah treinstation. Het is zondag vandaag, dus redelijk rustig, maar op een doordeweekse dag komen hier een paar MILJOEN mensen per DAG! Onvoorstelbaar!

De man van Shelley komt ons ophalen en daar zijn we hem heel dankbaar voor. Samen (ik was samen met Bob) konden we eerlijk gezegd niet ontcijferen van welk perron onze trein zou vertrekken, we gokten uiteindelijk op perron 9, maar de man van Shelley nam ons mee naar perron 5. Kleinigheidje ..

stationnetje onderweg

De trein heette ‘the galloping train’ en al snel werd duidelijk waarom. Na een kwartier hobbelde de trein zo, dat we bijna los kwamen van onze bankjes ! Nee, grapje, het betekent dat het een soort intercity is die niet op elk station stopt (maar we kwamen wel echt bijna los vank onze bankjes, dat was geen grapje). En dat was best fijn, al na 1,5 uur waren we in Khamargacchi. Alhoewel zo’n treinrit ook weer wel een ervaring op zich is hoor, best leuk zo’n lokale forensentrein met allemaal verkopers (hier komt de markt naar je toe) en allemaal bijzondere mensen. Bob heeft veel foto’s gemaakt, ik zal die later een keertje plaatsen, want ik heb ze op dit moment nog niet.

Aangekomen in Khamargacchi, neemt Shelley ons gelijk mee naar de school. De kinderen zijn speciaal voor ons bezoek bij elkaar geroepen, want normaal is er geen school op zondag. Tot onze verbazing zitten ze allemaal in een tempel. Shelley legt uit waarom. Op 1 november is het nieuwe schoolseizoen gestart in een klein gebouwtje, er kwamen ca 20 kinderen. Maar al snel ging het nieuws rond over deze school en momenteel komen er 43 kinderen ! Dus de school werd te klein en toen werd het idee geopperd om school te houden in de tempel. Iedereen ging gelukkig akkoord. Het is denk ik veel fijner ook, het is lekker ‘licht en luchtig’, al zijn de kinderen misschien wel snel afgeleid omdat het om hun heen van alles gebeurd, maar goed, het is op het moment gewoon even niet anders.

school in de tempel !

de tempel waarin momenteel de school is

binnenin de tempel

De kinderen komen nu ‘schoon’ naar school. In het begin kwamen ze volledig onder het stof en de modder naar school toe, Shelley heeft ze geleerd om zich eerst te wassen voordat ze naar school komen. En het werkt, op een enkeling na, zie ik (bijna) allemaal gewassen snuitjes en haartjes.

de kinderen moeten op hun jongere broertjes en zusjes passen, omdat de ouders werken

Toen de school begin dit jaar startte, liep het helemaal niet zo lekker. Het schoolgebouwtje was niet erg comfortabel, erg donker en vochtig. Er was school van 3 tot 5 uur ’s middags, maar er kwamen steeds minder kinderen.

Shelley is toen met de kinderen en de ouders gaan praten en vanaf 1 november pakt ze het heel anders aan. Het oude schoolgebouw is met de monsoon verwoest en er werd een nieuw (beter) gebouwtje gevonden wat meer hogerop. Daarnaast werden de schooltijden aangepast, nu van half 7 tot half 9 ’s ochtends. En de kinderen krijgen een klein ontbijt. En dit werkt, de kinderen blijven komen. Het is natuurlijk nog even afwachten of dit ook de komende maanden zo blijft, maar we zijn erg hoopvol.

het schoolboek

lekker cake eten !! (tractatie omdat ze speciaal vandaag naar school zijn gekomen)

Het veranderen van de schooltijden heeft alles te maken met het feit dat de kinderen mee moeten werken in de fabriek. Vanaf 9 uur begint de werkdag en nu kunnen ze voor die tijd naar school. De eigenaar van de fabriek zegt dat de kinderen er vaak al ruim op tijd zijn, nog voordat de juffrouw er is! Hij is blij met de school (al vraag ik me soms wel af waarom, het is niet echt in zijn belang om de kinderen onderwijs te geven).

stenen, stenen, overal stenen !

de huisjes waarin de mensen wonen

de kolen waarmee de oven gestookt wordt

Uiteraard zien wij geen kinderen werken vandaag, daar kijken ze wel voor uit, kinderarbeid is officieel verboden in India. Maar van Shelley weten we dat het zo is. De kleinere kinderen (tot 9 jaar) helpen hun ouders met ‘lichte’ werkzaamheden, het kruien van grond en/of het oppassen op de kleinere broertjes en zusjes. Vanaf 10 jaar worden ze verwacht volledig mee te werken en vullen ze de mallen met klei, etc.

Op de website van CNN verscheen een poos terug een interessante korte documentaire en artikel over het werk op de baksteenfabrieken, het maakt veel duidelijk. Het maakt ook duidelijk waarom het zo belangrijk is om deze kinderen te leren lezen, schrijven en rekenen. Hopelijk kunnen ze dan op latere leeftijd ontsnappen aan deze slavernij. Als je nieuwsgierig bent naar deze reportage, kijk dan even hier : http://thecnnfreedomproject.blogs.cnn.com/2011/03/08/generations-pay-off-debts-through-slavery/

de moeder werkt en past gelijk op haar twee kleine kinderen (zie ook de baby rechts achter)

tussendoor 'even' borstvoeding geven

Na dit indrukwekkende bezoek, waar we ook het terrein van de baksteenfabriek oplopen en de ovens zien, gaan we naar Shelley’s huis. Hier krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld. Shelley’s schoonmoeder is een ster in koken, vooral de tomatenchutney is heerlijk!

Daarna hebben we een korte vergadering, waarin we het budget bespreken en de plannen met deze school. Er komen nu immers 2x zoveel kinderen en de juffrouw kan het eigenlijk niet meer aan. Er wordt nu een juf bijgezocht voor de kleintjes, zodat de bestaande juffrouw de oudere kinderen kan onderwijzen. Ook zullen de kosten van schoolboeken en ontbijtjes omhoog gaan. Een fikse opgave voor een kleine stichting zoals ons, maar we gaan zeker ons best doen ! Tevens zou Shelley graag de kinderen regelmatig laten checken door een arts en zou ze graag (basis)medicijnen verstrekken. Plannen genoeg !

We zijn in ieder geval reuze trots op Shelley dat ze zich niet door de eerste teleurstelling uit het veld liet slaan. Ze heeft haar plannen, samen met de ouders, aangepast en het werkt. 

Shelley

Op de terugweg zet Shelley ons op de trein, het is heel wat drukker dan toen we kwamen.  Het is zo’n typische Indiase trein met uit de deur hangende mensen. Wij ‘wurmen’ ons naar het veilige middelste deel van de trein. Echt makkelijk sta je niet, je hebt eigenlijk teveel spullen bij je en de verkopers willen toch gewoon langs, hoe druk het ook is. Als er mensen uitmoeten bij een station, moet je oppassen niet meegedreven te worden richting de uitgang, de trein stopt eigenlijk maar nauwelijks, dus iedereen moet er echt heel snel uit en in. Maar, we hebben het gered, één keer moesten we wel mee naar buiten, maar gelukkig konden we op tijd weer naar binnen springen. Na een kwartier wordt het gelukkig rustiger en kunnen we zitten.

Terug in de stad laat ik alles nog eens op me inwerken. De afgelopen drie weken hebben weer enorm veel indruk gemaakt en ik heb me gerealiseerd dat wij, met onze stichting, heel veel betekenen voor de mensen en vooral de kinderen hier. Eigenlijk ben ik daar best trots op, niet zozeer op mezelf, maar zeker op onze vrijwilligers, alle mensen die ons helpen op welke manier dan ook en op iedereen die ons financieel ondersteunen! SUPERBEDANKT ALLEMAAL !!!

Over twee weken gaat ze trouwen ...

Jully Khatoun is 19 jaar, ze komt vanaf het eerste uur naar de Prayrona-2 school in de Dakhindari sloppenwijk. Op 23 november a.s. gaat ze trouwen, spannend !

Jully stond niet te springen om te gaan trouwen, ze kende haar aanstaande niet en ze moet in Murshidabad gaan wonen, dat ligt op ongeveer 3 uur treinen van Calcutta. Haar aanstaande man en zijn familie woont daar. Maar dat betekent ook dat je al je vriendinnen en je bekende omgeving achter je moet laten, daar zag ze enorm tegenop.

Op 3-jarige leeftijd heeft Jully haar ouders verloren, tenminste dat is haar toen verteld, inmiddels weet ze dat haar ouders haar (en de rest van de kinderen) in de steek hebben gelaten. Haar oudere zus was toen al getrouwd en Jully is bij haar komen inwonen. Ze stond er echter altijd alleen voor, op jonge leeftijd al, haar zus had het te druk met haar eigen gezin en Jully hing er maar een beetje bij. Daarnaast is haar zwager een hele onaangename man, hij terroriseert het gezin, hij terroriseert de buurt, hij steelt, iedereen is bang van hem, zo ook Jully.

Inmiddels heeft ze haar aanstaande echtgenoot een keer gezien. Gelukkig komt het steeds meer voor dat het bruidspaar elkaar van te voren ontmoet, zodat de huwelijksdag zelf wat minder gestrest voor ze verloopt. Vrije partnerkeus is er voor Jully helaas niet.

Bij deze ontmoeting werd ook duidelijk dat ze, samen met haar man, een eigen huisje krijgen, ze hoeft dus niet bij haar schoonouders in te wonen. En eerlijk gezegd vond ze haar aanstaande best een leuke vent, dus eigenlijk heeft ze er nu wel zin in … een nieuwe start !

links Jully

Het is haar zeer gegund en als we vragen of ze straks haar kinderen ook naar school zal sturen, knikt ze bevestigend. Ze wil dat haar kinderen strakjes ook kunnen lezen en schrijven, net als zij geleerd heeft op de Prayrona school.

Zo zal er langzaam verandering komen in de situatie van vrouwen en kinderen in de sloppenwijken. Het gaat niet snel, er zullen wellicht generaties overheen gaan, maar de eerste tekenen van verandering zijn zichtbaar.

Wat een fantastische ochtend !!

Vanochtend ga ik (weer) naar de Prayona-2 school, toch wel een beetje mijn favoriete schooltje. De kinderen zijn schatten, ik ken redelijk veel van hun persoonlijke verhalen, we gaan hun schoolgebouw vernieuwen en Ashit zijn hart ligt hier. Allemaal redenen om het ook mijn favoriet te laten zijn, al is dat zeker ook gevoelsmatig zo en eigenlijk niet te beredeneren.

Maar ik ben ook wel een beetje zenuwachtig, ik ga voor het eerst een lesje doen in mijn eentje en ik hoop maar dat dat gaat lukken. Ashit is er om me te helpen en ook twee leraressen, dus eigenlijk kan er niets mis gaan.

Vandaag gaan we ‘open-mond-kaarten’ maken. Maura heeft samen met haar kinderen wat voorbeelden voor me gemaakt en die hangen we op de kast. Daarna leg ik stap voor stap uit hoe de kaart gemaakt wordt, de kinderen volgen me gedwee en de kleinsten worden geholpen door de juffen of door mij. Eigenlijk gaat het best goed en redelijk snel zit iedereen te kleuren en te tekenen.

Na afloop maak ik een foto van iedereen met zijn kaart en hangen we de kaart op de kast, de oudere meiden helpen hierbij.

Zo kan iedereen van elkaar zien wat ze gemaakt hebben. Er wordt druk naar de kaarten gewezen en over de kaarten gepraat, leuk om te zien.

Pfff … missie geslaagd …

En dan gaan de kleden op de grond aan de kant, wat zou er gebeuren ? Ashit doet de deuren dicht en dan gaat de tv aan. Deze tv is niet van de school, maar van de ‘club’ die de ruimte ’s avonds gebruikt als er geen school is. Maar blijkbaar mag de school hem ook gebruiken. De zender MTV India wordt opgezocht en voor ik het weet lijkt het wel disco ! Ashit probeert eerst nog de tv af te schermen met een stuk karton, maar dat vinden de kinderen niet leuk, ze willen dansen en doen dat door de dansers op tv na te doen ! Ze moeten wel kunnen kijken dus ! En het is geweldig, de kinderen gaan helemaal uit hun dak. Twee jonge meiden (Bollywood actrices to be) dansen de benen van onder hun lijf en zijn de sterren van de ochtend. Uiteraard moet ik ook even meedoen en maak ik een paar indrukwekkende draaiingen met mijn heupen, ik gooi mijn armen een paar keer in de lucht en de kinderen vinden het prachtig. Als er een video komt waarbij een vrouw innig met een man danst, zapt Ashit dit snel weg, hij vindt dit niet gepast voor de kinderen. Maar wat een feest zeg, echt iedereen geniet!

En dan is het tijd om te gaan. Ik realiseer me ineens dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat ik in dit schoolgebouw sta, strakjes wordt dit gesloopt en komt er een nieuw gebouw. Dat is fantastisch natuurlijk, maar ik zal deze oude krakkemikkige bende best missen. De tranen biggelen over mijn wangen en spontaan komen de kinderen naar me toe. Ze willen allemaal een knuffel en de meiden vegen de tranen van mijn gezicht. Erg lief, normaal zijn ze niet zo knuffelachtig, maar nu willen ze allemaal een ‘grouphug’! Daarna escorteren ze me naar de taxi en zwaaien ze me uit.

Hoe zal het er volgend jaar allemaal uit zien ? Hopelijk staat het nieuwe gebouw er dan, eind november beginnen ze met slopen en daarna wordt gelijk het nieuwe gebouw gebouwd. Deze kids verdienen het om in een schoon en licht gebouw les te krijgen. Nu is het zo vies en oud en zo donker, en als de buurt gaat ‘koken’, stik je bijna in de school, alle rook komt dan zo naar binnen door alle kieren en gaten. Dat zal straks allemaal anders zijn, ik kan haast niet wachten !!!