De 'tempelschool'

Vandaag staat er een trip naar Khamargacchi op het programma. Hier woont Shelley en hier zijn we vorig jaar op bezoek geweest om een baksteenfabriek te bekijken. De kinderen moeten hier ‘gewoon’  meewerken en/of hangen zomaar rond. Dankzij de decemberzegelaktie van vorig jaar konden we hier een school starten en nu is het tijd om, een jaar later, te kijken hoe het ermee staat!

Al vroeg komt mr. Khan ons ophalen, Khamargacchi is makkelijk te bereiken per trein, dus hij brengt ons op het immense Howrah treinstation. Het is zondag vandaag, dus redelijk rustig, maar op een doordeweekse dag komen hier een paar MILJOEN mensen per DAG! Onvoorstelbaar!

De man van Shelley komt ons ophalen en daar zijn we hem heel dankbaar voor. Samen (ik was samen met Bob) konden we eerlijk gezegd niet ontcijferen van welk perron onze trein zou vertrekken, we gokten uiteindelijk op perron 9, maar de man van Shelley nam ons mee naar perron 5. Kleinigheidje ..

stationnetje onderweg

De trein heette ‘the galloping train’ en al snel werd duidelijk waarom. Na een kwartier hobbelde de trein zo, dat we bijna los kwamen van onze bankjes ! Nee, grapje, het betekent dat het een soort intercity is die niet op elk station stopt (maar we kwamen wel echt bijna los vank onze bankjes, dat was geen grapje). En dat was best fijn, al na 1,5 uur waren we in Khamargacchi. Alhoewel zo’n treinrit ook weer wel een ervaring op zich is hoor, best leuk zo’n lokale forensentrein met allemaal verkopers (hier komt de markt naar je toe) en allemaal bijzondere mensen. Bob heeft veel foto’s gemaakt, ik zal die later een keertje plaatsen, want ik heb ze op dit moment nog niet.

Aangekomen in Khamargacchi, neemt Shelley ons gelijk mee naar de school. De kinderen zijn speciaal voor ons bezoek bij elkaar geroepen, want normaal is er geen school op zondag. Tot onze verbazing zitten ze allemaal in een tempel. Shelley legt uit waarom. Op 1 november is het nieuwe schoolseizoen gestart in een klein gebouwtje, er kwamen ca 20 kinderen. Maar al snel ging het nieuws rond over deze school en momenteel komen er 43 kinderen ! Dus de school werd te klein en toen werd het idee geopperd om school te houden in de tempel. Iedereen ging gelukkig akkoord. Het is denk ik veel fijner ook, het is lekker ‘licht en luchtig’, al zijn de kinderen misschien wel snel afgeleid omdat het om hun heen van alles gebeurd, maar goed, het is op het moment gewoon even niet anders.

school in de tempel !

de tempel waarin momenteel de school is

binnenin de tempel

De kinderen komen nu ‘schoon’ naar school. In het begin kwamen ze volledig onder het stof en de modder naar school toe, Shelley heeft ze geleerd om zich eerst te wassen voordat ze naar school komen. En het werkt, op een enkeling na, zie ik (bijna) allemaal gewassen snuitjes en haartjes.

de kinderen moeten op hun jongere broertjes en zusjes passen, omdat de ouders werken

Toen de school begin dit jaar startte, liep het helemaal niet zo lekker. Het schoolgebouwtje was niet erg comfortabel, erg donker en vochtig. Er was school van 3 tot 5 uur ’s middags, maar er kwamen steeds minder kinderen.

Shelley is toen met de kinderen en de ouders gaan praten en vanaf 1 november pakt ze het heel anders aan. Het oude schoolgebouw is met de monsoon verwoest en er werd een nieuw (beter) gebouwtje gevonden wat meer hogerop. Daarnaast werden de schooltijden aangepast, nu van half 7 tot half 9 ’s ochtends. En de kinderen krijgen een klein ontbijt. En dit werkt, de kinderen blijven komen. Het is natuurlijk nog even afwachten of dit ook de komende maanden zo blijft, maar we zijn erg hoopvol.

het schoolboek

lekker cake eten !! (tractatie omdat ze speciaal vandaag naar school zijn gekomen)

Het veranderen van de schooltijden heeft alles te maken met het feit dat de kinderen mee moeten werken in de fabriek. Vanaf 9 uur begint de werkdag en nu kunnen ze voor die tijd naar school. De eigenaar van de fabriek zegt dat de kinderen er vaak al ruim op tijd zijn, nog voordat de juffrouw er is! Hij is blij met de school (al vraag ik me soms wel af waarom, het is niet echt in zijn belang om de kinderen onderwijs te geven).

stenen, stenen, overal stenen !

de huisjes waarin de mensen wonen

de kolen waarmee de oven gestookt wordt

Uiteraard zien wij geen kinderen werken vandaag, daar kijken ze wel voor uit, kinderarbeid is officieel verboden in India. Maar van Shelley weten we dat het zo is. De kleinere kinderen (tot 9 jaar) helpen hun ouders met ‘lichte’ werkzaamheden, het kruien van grond en/of het oppassen op de kleinere broertjes en zusjes. Vanaf 10 jaar worden ze verwacht volledig mee te werken en vullen ze de mallen met klei, etc.

Op de website van CNN verscheen een poos terug een interessante korte documentaire en artikel over het werk op de baksteenfabrieken, het maakt veel duidelijk. Het maakt ook duidelijk waarom het zo belangrijk is om deze kinderen te leren lezen, schrijven en rekenen. Hopelijk kunnen ze dan op latere leeftijd ontsnappen aan deze slavernij. Als je nieuwsgierig bent naar deze reportage, kijk dan even hier : http://thecnnfreedomproject.blogs.cnn.com/2011/03/08/generations-pay-off-debts-through-slavery/

de moeder werkt en past gelijk op haar twee kleine kinderen (zie ook de baby rechts achter)

tussendoor 'even' borstvoeding geven

Na dit indrukwekkende bezoek, waar we ook het terrein van de baksteenfabriek oplopen en de ovens zien, gaan we naar Shelley’s huis. Hier krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld. Shelley’s schoonmoeder is een ster in koken, vooral de tomatenchutney is heerlijk!

Daarna hebben we een korte vergadering, waarin we het budget bespreken en de plannen met deze school. Er komen nu immers 2x zoveel kinderen en de juffrouw kan het eigenlijk niet meer aan. Er wordt nu een juf bijgezocht voor de kleintjes, zodat de bestaande juffrouw de oudere kinderen kan onderwijzen. Ook zullen de kosten van schoolboeken en ontbijtjes omhoog gaan. Een fikse opgave voor een kleine stichting zoals ons, maar we gaan zeker ons best doen ! Tevens zou Shelley graag de kinderen regelmatig laten checken door een arts en zou ze graag (basis)medicijnen verstrekken. Plannen genoeg !

We zijn in ieder geval reuze trots op Shelley dat ze zich niet door de eerste teleurstelling uit het veld liet slaan. Ze heeft haar plannen, samen met de ouders, aangepast en het werkt. 

Shelley

Op de terugweg zet Shelley ons op de trein, het is heel wat drukker dan toen we kwamen.  Het is zo’n typische Indiase trein met uit de deur hangende mensen. Wij ‘wurmen’ ons naar het veilige middelste deel van de trein. Echt makkelijk sta je niet, je hebt eigenlijk teveel spullen bij je en de verkopers willen toch gewoon langs, hoe druk het ook is. Als er mensen uitmoeten bij een station, moet je oppassen niet meegedreven te worden richting de uitgang, de trein stopt eigenlijk maar nauwelijks, dus iedereen moet er echt heel snel uit en in. Maar, we hebben het gered, één keer moesten we wel mee naar buiten, maar gelukkig konden we op tijd weer naar binnen springen. Na een kwartier wordt het gelukkig rustiger en kunnen we zitten.

Terug in de stad laat ik alles nog eens op me inwerken. De afgelopen drie weken hebben weer enorm veel indruk gemaakt en ik heb me gerealiseerd dat wij, met onze stichting, heel veel betekenen voor de mensen en vooral de kinderen hier. Eigenlijk ben ik daar best trots op, niet zozeer op mezelf, maar zeker op onze vrijwilligers, alle mensen die ons helpen op welke manier dan ook en op iedereen die ons financieel ondersteunen! SUPERBEDANKT ALLEMAAL !!!