maandag 21 december 2015

Nog meer sneeuwpret!

Stipt om 10 uur komt mr. Khan aangereden. We staan al op hem te wachten en springen gelijk in de taxi. Hij begroet ons met een opgewekt ‘goodmorning!’. Vandaag gaan we naar Kestopur, naar de Prayrona 3 school voor een kerstlesje, een (weten we uit ervaring) heerlijke lunch en een kleine vergadering.

We rijden via de nieuwe fly-over en dat betekent dat we binnen drie kwartier bij de school zijn, supersnel, ik weet nog wel dat we eerdere jaren soms ruim een uur onderweg waren.

De les gaat prima en iedereen heeft de grootste lol. Ook hier is het gooien van de papiersnippers als zijnde sneeuw het favoriete moment van de ochtend. Zo simpel, zo leuk, zoveel pret. De kinderen verzamelen de snippers gelijk weer om ze nog een keer op te gooien. Heerlijk om te zien.

Reena leest voor uit het boek
het sneeuwt!
Na het verhaal maken de kinderen de kersthangers, de allerkleinsten tekenen een kleurplaat. Die we daarna allemaal in de boom hangen, ja ook de kleurplaten, dat kan hier allemaal.







de groepsfoto voor de kerstboom
Na de les krijgen de kinderen hun warme lunch, maar die is nog niet helemaal klaar. Dus Ashit haalt de stereo tevoorschijn en we starten een heuse discotheek. Wat leuk, de kinderen gaan helemaal uit hun dak en wij kunnen natuurlijk niet achterblijven. Goed voor de bloedsomloop :-).





Uiteindelijk is de lunch klaar en kunnen alle kinderen eten. Ook bij Prayrona-3 krijgen alle kinderen die hier naar school komen, elke dag een warme lunch.




Wij gaan naar boven en krijgen daar onze lunch. Wat de kinderen eten is veel te gekruid voor ons helaas, het zou best een leuk zijn om gewoon met de kinderen te kunnen eten. Maar ‘boven’ worden ook wij schandalig verwend. Suma en Ashit kunnen koken als de beste en we genieten samen van een echte Bengaalse maaltijd. Zelf eten ze veel later, pas na vieren als Suma klaar is met lesgeven.

Na de lunch houden we nog een kleine vergadering om het budget voor 2016 vast te stellen, gelukkig is de situatie momenteel erg stabiel, dus er zijn nauwelijks veranderingen. We zijn dan ook zo klaar. Fijn, want vergaderingen zijn niet onze favoriete bezigheid op scholen, maar het moet natuurlijk wel gebeuren.

De tijd vliegt, het is al na vieren als we in de taxi zitten richting huis. Het is alweer aardig druk aan het worden en het verkeer staat regelmatig muurvast. Maar dat maakt ons niets uit, er is altijd wel iets te zien in Calcutta, vervelen doe je je hier nooit. Beetje bij beetje komen we thuis in onze koude kamer. Wil het overdag net de 20 graden halen, ’s nachts koelt het inmiddels af tot een graad of 12. De verwarming zou net een tikkie aan kunnen, ware het niet dat we die hier niet hebben.

Inmiddels ben ik aardig aan het hoesten (tja, het is hier winter :-)) en raken mijn strepsils op. Niet fijn, zeker niet als we straks terugvliegen en ik de hele rit zit te hoesten, daar worden mijn medepassagiers niet blij van (en ik ook niet). Dus vol goede moed gaan we naar de apotheek en vragen met een grote glimlach: “Do you have strepsils?”. We verwachten een vragende blik of een afwijzing of een andere negatieve reactie, maar nee hoor, de man knikt en komt terug met strepsils. Soms is het zó fijn dat bepaalde dingen wereldwijd dezelfde naam hebben :-).

zaterdag 19 december 2015

Kerst in Prabartak

Vanochtend hoeven we niet zo supervroeg weg, we doen nog een boodschapje, drinken een bakje koffie bij het cafeetje om de hoek en maken nog wat sneeuw voor de les straks.


Om een uur of 11 nemen we de taxi (we zijn wat lui vandaag) naar Sudderstreet. We lunchen samen met Rosalie bij Blue Skye en gaan daarna met Khan richting Prabartak. Door de rit over de nieuwe fly-over zijn we er een beetje te vroeg. De bewoners zijn nog aan het eten. Het is leuk om te zien dat iedereen zijn eigen taak heeft. Zonder ook maar wat te zeggen, brengt iedereen zijn bord naar beneden, wordt de vloer schoongemaakt, worden de kleden neergelegd, de wereldkaart opgehangen, etc.

ook hier hebben ze de warme truien aan
Vandaag is het kerst in Prabartak, we lezen het winterverhaal voor, laten het sneeuwen en maken kersthangers.







Na de les worden we hartelijk uitgezwaaid, wat is het toch altijd leuk om hier te zijn.




Het sneeuwt!

Afgelopen nacht hebben we er een dekentje bijgepakt, het is redelijk koud aan het worden in Calcutta. Als we wakker worden, horen we het keihard regenen. Goed voor het stof in de straten, maar het wordt er zo niet warmer op.

De ruitenwissers van de taxi van Khan vegen flapperend en klapperend het regenwater van de ruit. Het is druk onderweg, dat heeft vast met het slechte weer te maken.



Als we bij de Prayrona-2 school aankomen is het gelukkig droog. Reena, Ashit en de leraressen zijn er al, de kinderen druppelen één voor één binnen. De kerstboom staat al klaar, het is een flinkerd, we hebben hem jaren geleden gekocht toen we hier ook rond de kerstdagen waren. Ashit heeft er goed voor gezorgd, hij ziet er nog als nieuw uit.



Het boek gaat over William, de muis die nog nooit sneeuw heeft gezien. Zijn opa heeft een sneeuwbol, maar William zou zo graag eens echte sneeuw zien. Uiteindelijk gebeurt dat natuurlijk ook. In Calcutta hebben we twee sneeuwbollen gekocht, de kinderen vinden het prachtig om naar te kijken, vooral de kleinsten zijn helemaal onder de indruk.




Als het in het boek gaat sneeuwen, laten wij het ook sneeuwen in de klas. Vanochtend hebben we samen kleine stukjes papier geknipt en gescheurd en samen met de leraressen gooien we dit op hetzelfde tijdstip over de kinderen heen. De kinderen vinden het geweldig!

het sneeuwt!

Dan start het knutseluurtje, de oudere kinderen maken houten ornamenten, versieren ze met stiften en glitter en de kleintjes maken een kleurplaat van een kerstboom.









Uiteindelijk worden de hangers in de kerstboom gehangen en maken we een foto waar (bijna) iedereen op staat.





Lachend en volop kletsend gaan de kinderen naar huis, dit was een geslaagde ochtend, zo leuk dat we de kinderen even de sores van thuis konden laten vergeten.

woensdag 16 december 2015

Op bezoek bij de kinderen van de baksteenfabriek

Dit gaat hard, dit zijn we niet gewend. Met 100 km/h scheuren we in een gloednieuwe taxi naar Howrah, dit is weer eens wat anders dan het gehobbel met Khan’s auto. Het is nog vroeg en we hebben een ‘andere’ taxi genomen, Khan had vanochtend geen tijd voor ons. Veel te vroeg staan we op het treinstation van Howrah, het is een drukte van belang met passagiers, sjouwers, verkopers, noem maar op. Hier verveel je je nooit, er is altijd wat te zien.

We kopen drie retourtjes Khamargachhi, Maura gaat ook mee, gezellig. De kosten zijn 30 roepies per kaartje, ongeveer 50 eurocent. De treinrit duurt 1,5 uur.

In de trein knippen we nog wat vogels en vleugels. De laatste voorbereidingen voor de les, we hebben heel wat bekijks, het is zo gebeurd. Het is druk in de trein, zitten we eerst met z’n drieën op een bankje, later blijken er ook vier op te passen.

Maura en Erik knippen vogels ter voorbereiding op de les
In Khamargachhi staat Shelley ons op te wachten. We lopen eerst mee naar haar huis, waar ze vindt dat wij een ontbijt nodig hebben. Oeff… we hebben al ontbeten en ons zelfs op een lekkere koek getrakteerd in de trein. Het (warme Indiase) ontbijt afslaan is geen optie…

Compleet vol gegeten lopen we in een kwartiertje naar de school. De juffen en de kinderen zitten al op ons te wachten. Het schoolgebouw is (te) klein en Maura vraagt of we de les niet buiten kunnen doen. Na wat gesputter van de leraressen, komt iedereen toch naar buiten. Het is heerlijk weer, niet te warm, niet te koud, al weet ik niet zeker hoe de mensen het hier ervaren.


Maura geeft een superleuke les, dat is haar wel toevertrouwd. Ze zingt liedjes met de kinderen, doet dansjes, leest voor uit maar liefst twee boeken. Ze spreekt de taal van de kinderen en dat is zóó handig! De kinderen genieten zichtbaar.

op de achtergrond kijkt de directeur van de baksteenfabriek toe







Tijdens de les hebben we veel bekijks. Al snel komen er mensen aanrijden op motoren en fietsen om toe te kijken. Ook de directeur van de baksteenfabriek komt op het geluid af. Hij gaat zitten en heeft bijna de hele ochtend toegekeken. Van Shelley begrepen we dat hij het leuk vond dat er iemand anders les kwam geven, hij zou willen dat Maura meer kon komen.





Er wordt ook nog geknutseld, de kinderen maken een prachtig vogeltje, wat we uiteindelijk in de boom hangen. Het wordt een kleurrijk geheel en alle kinderen zijn apetrots op hun eigen vogel. Superleuk.



Vandaag delen we ook de truien uit voor de koude winterdagen, het duurt niet lang meer voordat deze aanbreken, het wordt al aardig fris overdag. Maar voordat het zover is, roept Maura de kinderen bij elkaar om het kleine tuintje voor de school even 'plastic-vrij' te maken. De kinderen reageren direct en stoppen enthousiast het plastic in de grote tas van Maura. Klein geleerd...


Als we teruggaan naar Shelley’s huis, heeft haar schoonmoeder (weer) voor ons gekookt. Een heerlijke lunch staat op ons te wachten. Vooral de tomatenchutney is hier haast goddelijk.

 

Shelley vertelt dat het goed gaat met de school. In de eerste jaren hadden we wat opstartproblemen, maar die zijn over. De crèche is vorig jaar gaan draaien, er waren gemiddeld 10 baby’s. Dat is super, de oudere kinderen moeten hier op hun jongere broertjes en zusjes passen en nemen ze dus mee naar school. De kleintjes verstoren de lessen, dat is te begrijpen en door de crèche te starten is dat probleem opgelost.



Shelley vertelt ook over gezinnen die teruggekeerd zijn naar Bihar, de mensen die hier werken zijn seizoenarbeiders, elk jaar zijn ze 8 tot 9 maanden hier (waarbij de kinderen dus naar school toe kunnen), de rest van het jaar zijn ze ‘thuis’. Niet alle mensen komen elk jaar terug. Maar we hoorden van gezinnen, die niet terugkwamen, dat ze toch hun kinderen (voor het eerst) naar school hebben gestuurd in Bihar. Hier worden we echt heel blij van.

de leraressen van de school
het werk op de baksteenfabriek
het werk op de baksteenfabriek

We hebben nog een kleine vergadering voordat we de trein terugnemen naar Calcutta. We zijn wat laat, maar ‘gelukkig’ heeft de trein flinke vertraging, zodat we hem toch nog halen. Maar wat is het druk in de trein, pffff, tot aan Bandel moeten we staan. Nu zijn we dit op de terugreis wel gewend, na Bandel kunnen we altijd zitten, maar deze keer dus niet. En als je moet staan, duurt de treinreis best lang…
Op Howrah staat Johdev, de chauffeur van Maura, op ons te wachten. Wat een luxe! Het treinstation dateert uit 1905 en in die tijd konden de mensen met paard en wagen in het station rijden, zodat de (Engelse) dames bij de (stoom)treinen zelf uit konden stappen. Nog steeds kan je nu met de auto het station inrijden (tegen een vergoeding van 200 rps = ongeveer 3 euro) en dat had Johdev gedaan. Even voelde ik me die Engelse dame uit 1905 J.