vrijdag 27 november 2015

RCFC - Bolpur

Om kwart voor 5 gaat de wekker, ik heb me laten overhalen om mee te gaan naar Bolpur. Althans, ik heb mezelf uitgenodigd, omdat ze zeiden dat ze de trein van 10 over 10 zouden nemen. Nee dus… gisteren kreeg ik bericht dat ze me om 5.45uur op kwamen halen, de stiekemerds J.

Uit onze laatste nieuwsbrief: “Alweer drie jaar geleden bezochten we in Bolpur, een stad ten noorden van Calcutta, waar het RCFC een 'dependance' heeft. Elke week kwam hier toen een fysiotherapeut langs om kinderen te checken die geopereerd waren en nieuwe potentiële patiënten te onderzoeken. In de jaren ervoor was het een bloeiend centrum met vrijwel dagelijks een spreekuur van een arts en zelfs een kleine school. De ambities van het RCFC met Bolpur zijn groot en de nood is hoog. Er is behoefte aan een fulltime fysiotherapeut en een kinderarts en er zou betere begeleiding voor de pas geopereerde kinderen moeten komen. Hoe graag we toen ook zouden willen helpen, voor onze kleine stichting was dit een brug te ver (ofwel te duur). Door het ontbreken van sponsors en goed management is de situatie sindsdien alleen maar verslechterd. Momenteel zijn er zelfs helemaal geen spreekuren meer en de staat van het gebouw is dramatisch. Gelukkig is daar nu Alok, de nieuwe secretaris van het RCFC, hij heeft zich volledig op het project Bolpur gestort. Intussen hebben zich meerdere sponsoren aangemeld die het centrum draaiend willen houden met meerdere spreekuren per week! Alleen... het centrum draait op dit moment niet. De staat van het onderhoud is het knelpunt. En daar kunnen wij, als  kleine stichting, wél bij helpen! Wij gaan het RCFC helpen het centrum weer op te starten. We voeren de hoognodige reparaties uit, zodat er in ieder geval één spreekkamer beschikbaar is. Daarmee kan de  fysiotherapeut zijn wekelijkse spreekuur hervatten. Als de potentiele sponsoren op bezoek komen, zien ze het centrum in actie en hun besluit nemen.”

Vandaag gaan Sunil en Alok naar Bolpur om diverse dingen door te nemen in verband met de te verrichten reparaties en ik ga met ze mee. Kijken hoe het RCFC-centrum in Bolpur er momenteel bij staat.

Ruim op tijd zijn we op treinstation Sealdah, ook weer een belevenis. Waar treinstation Howrah wat ‘grootser’ is, lijkt dit een meer lokaal treinstation. Buiten het station is er een enorme markt. Groente en fruit wordt ’s morgens met de eerste treinen aangevoerd, waarna het hier zijn weg verder vindt naar de winkels en marktjes van Calcutta.

Het RCFC heeft kaartjes voor de trein geregeld, dat betekent dat we sowieso kunnen zitten en dat we niet hoeven te dringen voor een plekje. Dat dringen (wat ik op Howrah in voorgaande jaren veel gezien heb) valt overigens hier alles mee, mensen staan keurig in de rij voor een plekje. In de trein zie ik dat we superveel ruimte hebben, valt dat even mee! Ruim zitten en niet met één bil op een bankje hangen. Heerlijk, want we hebben nog een kleine drie uur te gaan.

Ik ga trouwens vandaag niet alleen naar Bolpur, ik blijf er ook. Vriendin Maura heeft er vrienden wonen in Santiniketan (op 5 minuten van Bolpur), ze nodigt me al jaren uit om er eens heen te gaan en nu gaat het dan echt gebeuren. Het bezoek van RCFC aan Bolpur is toevallig op dezelfde dag, dus ik ben er wat eerder dan Maura, die pas vanavond komt.

Maar dat betekent ook dat ik mijn koffertje bij me heb met spullen voor het weekend. Voor mijn doen een klein koffertje J. Alok en Sunil lopen zich allebei uit te sloven om dit koffertje voor me te dragen, heel grappig. En ook heel lief natuurlijk.

In de trein is het weer een komen en gaan van verkopers, chai, koffie, allerlei koekjes, snoepjes, wattestokjes, nootjes, kammetjes, opladers voor je mobiele telefoon, sokken, pantoffels (het is immers winter), noem het maar op en het is te koop in de trein. We hebben muziek, een man op de sitar, zijn vrouw zingt. Het is dat ik af en toe in slaap dommel op de kadans van de trein, anders had ik me zeker niet verveeld. Ineens hoor ik heel hard ‘hello’ en ik kijk verschikt op, ik was zowaar écht in slaap gevallen, ik waande me in een compleet andere wereld. Sunil kijkt me lachend aan, we zijn gearriveerd en moeten er snel uit. Nog een beetje beduusd sta ik op het perron waar Sunil al met mijn koffertje staat te stralen.

De heren nemen eerst een ontbijtje in de stationsrestauratie. Het duurt niet lang, een kwartiertje later zitten we in de fietsrickshaw. Ook hier rijden overal de nieuwe toto’s rond, elektrische aangedreven rickshaws, ze zien er erg modern en niet Indiaas uit. Maar goed, ze zijn elektrisch, dus goed voor het milieu. Er schijnt alleen een soort mini-oorlog uitgebroken te zijn tussen de fietsrickshaws en de toto-rijders, de eerste groep beschuldigd de tweede ervan dat ze klanten afpikken. Zit wat in. En waarom koopt zo’n fietsrickshawrijder dan geen toto? Nou ja, omdat ze 10x zo duur kosten als een fietsrickshaw en dat kunnen de meeste niet betalen.

wij nemen de fietsrickshaw en om de brug op te komen, moet hij even afstappen

de nieuwe toto's
De ‘bewaker’ van het gebouw staat al op ons te wachten. Deze man is er al sinds de oprichting van de Bolpur-unit. Hij kende Jane Web persoonlijk. Jane was de oprichter van het RCFC en stierf in 1998 aan kanker. Met trots toont hij me de vergeelde foto’s. 




Dan komt Alok binnen en begint ‘de bewaker’ te mopperen, ik hoor het aan zijn stem. Alok kijkt me wat vergoelijkt aan, ik vraag hem wat er is. Alok zegt me dat hij elke keer vraagt wanneer er nu eindelijk eens wat gebeurd. Hij is wat ongeduldig geworden. Maar Alok heeft tegen hem gezegd dat hij vandaag niet moet zeuren, omdat er bezoek (ik) is. Het lijkt te helpen, hij stopt ermee.


Het is verdrietig om te zien hoe vervallen dit is geraakt, er is zoveel ruimte, zowel binnen als buiten. Hopelijk zal het snel weer in zijn volle glorie de kinderen van dienst kunnen zijn. Alok heeft een jaar geleden de overheid aangeschreven voor fondsen en ze lijken daadwerkelijk geïnteresseerd om het centrum helemaal op te knappen en ‘in leven’ te houden. Dat zou helemaal fantastisch zijn, maar met de (Indiase) overheid moet je een lange adem hebben.







Met het geld dat wij hebben gegeven worden in ieder geval de deuren vervangen en/of opgeknapt en enkele ramen die het hardst nodig zijn. Daarnaast worden er hulpmiddelen gekocht voor de fysiotherapeut. Als alles meezit kan het centrum over drie weken weer voorzichtig zijn deuren openen. Wat zou dat mooi zijn!

donderdag 26 november 2015

Harten beschilderen!

Vandaag een klein blogje. Vanmiddag ben ik naar de Prayrona-1 school geweest. Bijna 20 meiden en een aantal jonge dames krijgen hier dagelijks les in borduren, naaien, patroontekenen etc. Maar vandaag niet, vandaag gaan we harten beschilderen. De meiden vonden het superleuk om te doen en er ontstonden ware kunstwerkjes. Hieronder wat foto’s van deze leuke middag.







dinsdag 24 november 2015

Love rules!

Vanmorgen weer op pad naar het RCFC, het is even uitproberen hoe lang ik er over doe vanaf mijn nieuwe locatie, maar ik sta binnen het uur op het terrein. De helft van het personeel is er nog niet, ha ha, zo vroeg ben ik.

De harde werkers Alok en Kakali zijn er al. Alok praat me bij, er is het afgelopen jaar veel gebeurd in het RCFC, renovaties van gebouwen, nieuw röntgenapparaat, een c-arm voor operaties, etc. etc. Zijn harde werk werpt zijn vruchten af. Door het jaar heen zijn er altijd zo’n 30 kinderen in het centrum, dit is veel meer dan hiervoor. Ook veel meer jonge kinderen, want hoe eerder een vergroeiing geopereerd wordt, hoe beter het is. Petje af voor Alok en Kakali!

Ze vertellen over een groep Afghaanse kinderen die halverwege december komen. Alok fronst zijn voorhoofd, hij maakt zich zorgen. Het zijn 18 kinderen en 15 moeders. Ze spreken een dialect van Urdu en er komen vertalers mee, dus dat zal het probleem niet zijn. Maar waar maakt hij zich dan zorgen om? Er komen hier wel vaker grotere aantallen in één keer binnen… Het is het eten. Volgens Alok eten Afghaanse mensen alleen maar kebab, hij zegt het woord ‘kebab’ op een grappige manier met de klemtoon net even anders. En dat zijn ze hier niet gewend om te eten, sterker nog, ik denk dat ze in het RCFC alleen maar vegetarische maaltijden maken. Dat wordt nog wat straks J.

Ik doe met Kakali een rondje door de ziekenzaal. De kinderen die afgelopen vrijdag nog zo zenuwachtig waren, zitten nu lachend in hun bed. Ik heb een tas vol speelgoed bij me. Arifa blijkt vandaag jarig! We zingen voor haar en zij mag als eerste uit de tas kiezen.


Daarna komt Ramjan, hij heeft een erg pijnlijke nabehandeling, elke dag worden zijn pinnen ietwat uit elkaar geschroefd, oef, mijn maag draait om als ik er aan denk. Maar ook hij lacht weer, al gaat het soms wat moeizaam. Hij kiest een puzzel uit en begint er meteen aan.

de kleine Gopal kiest voor een zachte knuffel
Als we het RCFC uitlopen, vraag ik Kakali hoe het toch komt dat er hier altijd van die lieve kinderen zijn. Want heus, er lopen in India natuurlijk ook gewoon vervelende kinderen rond, maar die zijn nooit hier. Al snel komen we tot de conclusie dat het sleutelwoord ‘liefde’ is. Deze kinderen komen uit de arme lagen van de bevolking. Door hun handicap worden ze thuis niet echt gewaardeerd en zijn ze eigenlijk maar lastig. Maar hier, hier krijgen ze alle aandacht en liefde, van iedereen, van personeel én bezoekers. En als hun moeder meekomt (dat gebeurd bij kinderen tot ongeveer 3 jaar), heeft die ook alle tijd voor ze, dat is ook heel wat anders dan thuis, waar iedereen altijd maar aan het werk is. De kinderen bloeien hier helemaal op. Mensen van het RCFC, jullie zijn allemaal kanjers, love rules!

zondag 22 november 2015

Met z'n allen naar de maan!

Als ik vanmorgen wakker wordt, gaan mijn ogen vanzelf weer open. Normaal gesproken is dit ook geen probleem, maar sinds dinsdag lukt het met mijn linkeroog niet zo goed. Waarschijnlijk geïrriteerd door stof of iets anders. Paar dagen brilletje op gehad (daar wordt Willeke niet vrolijk van) en nu lijkt het over te zijn. Straks weer maar eens proberen om de lenzen in te doen, want het brilletje is al wat ouder en niet meer helemaal goed op sterkte, ik struikel dan ook regelmatig over een steen en ben ’s avonds moe van het focussen. Maar goed, eind goed al goed zullen we maar denken.

Na het ontbijt doe ik nog wat administratie, lees op het gemak het laatste nieuws, doe wat nodige telefoontjes en ga dan uiteindelijk op pad. Zo’n 20 minuutjes lopen naar de metro, dan zo’n 5 minuten met de metro, dan nog 10 minuten lopen en we zitten in Blue Skye Cafe, Rosalie zit al te wachten. Ik bestel yoghurt met mango, echter ‘no mango season ma’am’, doe dan maar yoghurt met ananas ‘no sweet ma’am’ en hij trekt er een zuur gezicht bij, doe dan maar yoghurt met banaan en dat is gelukkig geen probleem, pffff… Daarom hou ik nou zo van Calcutta J.

We wachten tot het na één uur is, want dan draait in het centrum van Calcutta het éénrichtingsverkeer om en omdat we naar het noorden moeten, moeten we wachten tot na enen, dan is de rijrichting van freeschoolstreet de goede kant op. Ook daarom hou ik zou zo van Calcutta J.

het is superdruk onderweg en dan wil er ook nog eentje keren :-)
Vandaag gaan we naar Prabartak, waar het altijd feest lijkt te zijn. Rosalie heeft de astronautenles bij zich, we gaan vandaag naar de maan!! Hopelijk niet letterlijk.

Bij Prabartak is het onthaal als vanouds. Omhelzingen, kussen, knuffels, het houdt niet op. Er zijn een aantal nieuwe bewoners, dit jaar zijn er maar liefst drie bijgekomen. De laatste nieuwkomer is Manoj, een jongen van 11 jaar. Zijn naam en leeftijd zijn geschat, hij is gevonden op straat door de politie. Waarschijnlijk achtergelaten door zijn ouders. De politie bracht hem in een psychiatrisch ziekenhuis, waar hij natuurlijk helemaal niet thuis hoort. Gelukkig ontfermde een organisatie zich over hem die Prabartak kende en zodoende is hij nu hier. Het gaat hem goed.

Manoj
Vandaag gaat de les over astronauten. Er is een boek over Buzz Aldrin en Rosalie heeft een astronautenpak meegenomen. Het is feest, iedereen vindt het prachtig. Na de countdown wordt de astronaut langs de planeten richting de maan geschoten en daar aangekomen wordt de Amerikaanse vlag geplaatst. Iedereen geniet volop, wat is het toch altijd heerlijk om hier te zijn en om leuke dingen met ze te doen.

astronautenpak inclusief zuurstoftanks :-)
zij was één van de planeten
countdown!
Maanlanding!!!
het gevoel van gewichtsloosheid
zelfs het eten is gewichtsloos
Wanneer iedereen weer terug is op aarde, wordt het ‘blikgooien’ uit de tas gehaald. Een ook hier heeft het spelletje succes, wat een lol, wat een plezier. De ballen en de ‘blikken’ vlogen alle kanten op, regelmatig was een bal een poosje kwijt en af en toe vloog er een ‘blik’ op iemands hoofd. Gelukkig is iedereen er zonder kleerscheuren afgekomen.





Terug in Sudderstreet loop ik via Oxford naar mijn favoriete restaurant Fire & Ice. Bij Oxford hebben ze leuke kleine kadootjes en ik besluit wat inkopen te doen voor de kinderen die bij RCFC op ziekenzaal liggen. Zij verdienen wel iets extra’s.

Als het personeel doorkrijgt dat ik véél ga inkopen, komen ze met van alles aansjouwen. Eén ervan lijkt precies te begrijpen wat ik zoek, een leuke kerel die met leuke ideeën komt. Dan komt een ander, of ik misschien ook iets leuks voor meiden nodig heb. Jazeker! Kom maar op. Vervolgens komt hij met de nieuwste barbiepoppen aan, waar geluid uit komt (uiteraard, er is nog niet genoeg herrie in deze stad) en die zeker 10x mijn budget overschrijden. Ik leg hem uit dat ik maximaal 150 roepies wil uitgeven per kadootje, hij knikt en loopt weer weg en komt terug met kleinere barbies die 400 roepies kosten (en toch ook gewoon geluid maken :-))… Ach, je kan het hem niet verwijten dat hij het niet probeert.

Met twee zware tassen sjouw ik verder… hmmm… toch het nadeel van alleen reizen, je moet ook alles alleen sjouwen. Bij Fire & Ice puf ik uit, eet ik een heerlijke groentesoep (was wel toe aan wat gezonde dingen) en neem ik een heerlijke cappuccino na. En nu? Met de metro naar huis? Dat zou ik normaliter wel doen, maar met deze twee grote zware tassen gaat dat niet lukken, het is beredruk in de metro, als sardientjes in een blikje. Ik probeer een poosje om een taxi aan te houden, maar die zijn allemaal bezet. Daarnaast ben ik er niet zo dol op om ’s avonds als vrouw alleen in een taxi te stappen. Dan maar lopen, het is wel een eindje maar ja, de avond is nog vroeg. De tassen gaan onderweg steeds zwaarder wegen, de striemen staan in mijn hand. Maar stap voor stap kom ik dichterbij ‘huis’ en een poosje later plof ik nat van het zweet op bed. Ik maak gelijk mijn emmertje klaar, ik heb een nieuw ritueel in het leven geroepen, bij thuiskomst eerst mijn voetjes in koud water, heerlijk!!

Wat een leuke dag was het vandaag, ik kom eindelijk een beetje in mijn ritme, mijn oog doet het weer prima en de jetlag is er nu wel uitgeslapen. Morgen een rommeldag, ik ga verhuizen van hotel, dus morgen eerst alles weer inpakken. Ik heb mr. Khan gevraagd om me op te halen om 12 uur staat hij voor de deur. Tot morgen, welterusten!!

vrijdag 20 november 2015

Small kids, big dreams



Op bezoek bij de Prayrona-2 school in de Dakshindari sloppenwijk. Rosalie gaf er vandaag een les aan de oudere kinderen over Martin Luther King, over zijn principes en hoe hij door Gandhi werd geïnspireerd. De kinderen waren vol aandacht. Later in de les mochten ze hun eigen droom tekenen.

Ik was erg benieuwd wat daar uit zou komen. Een mooie vakantie? Een mooi kado misschien? Nee, de droom van de kinderen van Prayrona-2 is later een goede baan. De meeste meisjes wilden lerares worden, bij de jongens zagen we meer variatie. Zo waren er twee politiemannen, een engineer en zelfs een rugbyspeler.

Wat een mooie dag en wat een inspirerende kinderen. Opdat al hun dromen uit mogen komen!


de politiemannen

toekomstig lerares

de rugbyspeler

nog een lerares

en de engineer!!



donderdag 19 november 2015

De meest stoere kinderen van de hele wereld!

Afgelopen maandag ben ik (Willeke) aangekomen in Calcutta en vandaag was het tijd om het RCFC (centrum waar kinderen met een vergroeiing geopereerd worden en kunnen revalideren) te bezoeken. Kijken hoe het gaat en hoeveel kinderen er op dit moment zijn.

De fysiotherapeute houdt spreekuur vandaag en dat betekent dat eerder geopereerde én gerevalideerde kinderen terugkomen voor een check-up. Ouders worden hierbij tegens begeleidt in hoe ze de kinderen kunnen helpen met het doen van oefeningen om het genezingsproces te bespoedigen. Het is gezellig druk.

Het is leuk om iedereen weer te zien. Kakali praat me bij over de laatste gebeurtenissen. Er is veel gaande, veel nieuwe plannen en nieuwe ideeën, het RCFC bruist op het moment. Zo zijn ze druk bezig om bepaalde faciliteiten ook voor patiënten van buitenaf beschikbaar te stellen, om zo weer geld bijeen te verzamelen om de kinderen te kunnen opereren. Daarnaast komen er volgende maand maar liefst 25 kinderen uit Afghanistan voor hun operatie! Ook worden er voorbereidingen getroffen voor een medical camp wat volgende week plaats zal vinden, dit om potentiële patiëntjes op te sporen.

Vandaag worden er maar liefst 5 kinderen geopereerd. Als ik op de ziekenzaal aankom, is er eentje net teruggekomen, de kleine ligt zijn roes nog uit te slapen. Vier kinderen zijn straks aan de beurt. Twee zijn nog klein, ze beseffen het nog niet goed, al weten ze wel dat er iets te gebeuren staat. Vanmorgen kregen ze geen ontbijt en hun mama is zenuwachtig. Twee wat oudere kinderen beseffen heel goed wat er gaat gebeuren en ze lachen me nerveus toe. Ik probeer ze een hart onder de riem te steken door ze te vertellen dat alles goed komt, maar ja, ik hoef het niet te ondergaan…


Dit zijn Arifa, Ramjan en Arman. Arman is vorige week al geopereerd, je ziet ook dat hij er ontspannen bij zit. De andere twee ‘moeten nog’. Ze zijn zenuwachtig en geef ze eens ongelijk. Beide moeten een wat meer complexe operatie ondergaan, ze hebben problemen met hun knieën.


Dit is Madhabi, op schoot bij haar moeder. Ze weet niet goed wat er gaat gebeuren, maar ze beseft wel dat er iets gaande is.

Er zijn ook een aantal kinderen die al eerder geopereerd zijn. Veel kleine kinderen gelukkig, want hoe eerder in hun jonge leventje de operatie kan plaatsvinden, hoe beter de kans op volledig herstel.


Dit is Gopal, hij is al geopereerd en wacht tot het gips eraf mag. Gelukkig is er met zijn andere voetje niets aan de hand, dus na de revalidatie mag hij lekker weer naar huis. Hij is de gangmaker van het RCFC, heeft duidelijk heel veel pret.


En dit is Henna, de prinses van het RCFC. Ze heeft/had twee klompvoetjes, haar andere voetje moet nog geopereerd worden. Een heerlijk meisje.


Altijd als ik hier wegga, ben ik blij. De mensen die hier werken zijn zo goed voor de kinderen, ze behandelen ze alsof ze van hunzelf zijn. Zaterdag probeer ik weer langs te gaan, even kijken hoe het met de kinderen gaat die vandaag geholpen worden.