Nog meer sneeuwpret!

Stipt om 10 uur komt mr. Khan aangereden. We staan al op hem te wachten en springen gelijk in de taxi. Hij begroet ons met een opgewekt ‘goodmorning!’. Vandaag gaan we naar Kestopur, naar de Prayrona 3 school voor een kerstlesje, een (weten we uit ervaring) heerlijke lunch en een kleine vergadering.

We rijden via de nieuwe fly-over en dat betekent dat we binnen drie kwartier bij de school zijn, supersnel, ik weet nog wel dat we eerdere jaren soms ruim een uur onderweg waren.

De les gaat prima en iedereen heeft de grootste lol. Ook hier is het gooien van de papiersnippers als zijnde sneeuw het favoriete moment van de ochtend. Zo simpel, zo leuk, zoveel pret. De kinderen verzamelen de snippers gelijk weer om ze nog een keer op te gooien. Heerlijk om te zien.

Reena leest voor uit het boek

het sneeuwt!

Na het verhaal maken de kinderen de kersthangers, de allerkleinsten tekenen een kleurplaat. Die we daarna allemaal in de boom hangen, ja ook de kleurplaten, dat kan hier allemaal.

de groepsfoto voor de kerstboom

Na de les krijgen de kinderen hun warme lunch, maar die is nog niet helemaal klaar. Dus Ashit haalt de stereo tevoorschijn en we starten een heuse discotheek. Wat leuk, de kinderen gaan helemaal uit hun dak en wij kunnen natuurlijk niet achterblijven. Goed voor de bloedsomloop :-).

Uiteindelijk is de lunch klaar en kunnen alle kinderen eten. Ook bij Prayrona-3 krijgen alle kinderen die hier naar school komen, elke dag een warme lunch.

Wij gaan naar boven en krijgen daar onze lunch. Wat de kinderen eten is veel te gekruid voor ons helaas, het zou best een leuk zijn om gewoon met de kinderen te kunnen eten. Maar ‘boven’ worden ook wij schandalig verwend. Suma en Ashit kunnen koken als de beste en we genieten samen van een echte Bengaalse maaltijd. Zelf eten ze veel later, pas na vieren als Suma klaar is met lesgeven.

Na de lunch houden we nog een kleine vergadering om het budget voor 2016 vast te stellen, gelukkig is de situatie momenteel erg stabiel, dus er zijn nauwelijks veranderingen. We zijn dan ook zo klaar. Fijn, want vergaderingen zijn niet onze favoriete bezigheid op scholen, maar het moet natuurlijk wel gebeuren.

De tijd vliegt, het is al na vieren als we in de taxi zitten richting huis. Het is alweer aardig druk aan het worden en het verkeer staat regelmatig muurvast. Maar dat maakt ons niets uit, er is altijd wel iets te zien in Calcutta, vervelen doe je je hier nooit. Beetje bij beetje komen we thuis in onze koude kamer. Wil het overdag net de 20 graden halen, ’s nachts koelt het inmiddels af tot een graad of 12. De verwarming zou net een tikkie aan kunnen, ware het niet dat we die hier niet hebben.

Inmiddels ben ik aardig aan het hoesten (tja, het is hier winter :-)) en raken mijn strepsils op. Niet fijn, zeker niet als we straks terugvliegen en ik de hele rit zit te hoesten, daar worden mijn medepassagiers niet blij van (en ik ook niet). Dus vol goede moed gaan we naar de apotheek en vragen met een grote glimlach: “Do you have strepsils?”. We verwachten een vragende blik of een afwijzing of een andere negatieve reactie, maar nee hoor, de man knikt en komt terug met strepsils. Soms is het zó fijn dat bepaalde dingen wereldwijd dezelfde naam hebben :-).