dinsdag 15 november 2016

De liefste kinderen ter wereld op het RCFC

Na een poosje wat ‘aangekeuteld’ te hebben, vertrek ik halverwege de ochtend naar de metro. Ineens realiseer ik me dat ik een weekendtas vol knuffels bij me heb, niet dat ik dat niet wist, maar daarmee mag ik de metro niet in. En als het erg druk is, wil je dat niet eens. Dus ik verander van plan en hou een taxi aan. De goede man vraagt eerst een bedrag waarvoor ik heel Calcutta rond kan rijden, maar als ik gepikeerd weg loop, roept hij me terug en komen we er toch uit. Het laatste eindje ga ik met de autorickshaw, tenminste, het is echt heel druk en zelfs met de ‘oto’ staan we in de file. De chauffeur stuurt me eruit, hij gebaart dat ik het laatste stukje beter kan lopen omdat dat sneller is.


De portier tovert een glimlach op zijn gezicht als hij me ziet. Zo ook Sunil en Alok, ze lijken oprecht blij dat ik er ben. Na de eerste beleefdheden gaat het al snel over de ‘money-wash’. Hoe onhandig het is, hoe juist de verkeerde mensen getroffen worden en niet het echte zwarte geld wat allang in onroerend goed is belegd of op buitenlandse bankrekeningen staat. Ook de manier waarop vindt Alok verschrikkelijk, om 9 uur ’s avonds laten weten dat drie uur later je geld niets meer waard is. ‘We lijken wel een bananenrepubliek’, zegt hij doodserieus. Ik moet mijn best doen om niet in de lach te schieten, alhoewel hij natuurlijk hartstikke gelijk heeft. Alok vermoedt zelfs dat president Modi dit allemaal bedacht heeft om ‘het congres’ van het biljet te krijgen. Hij wilde zelfs dat Gandhi van het biljet verdween, maar dat kreeg hij niet voor elkaar. Het enige wat wel gelukt is, is om Gandhi nu naar rechts te laten kijken i.p.v. naar links. Modi’s partij is uiterst rechts… Of dit allemaal waar is, weet ik niet, maar ik vind het wel een goed verhaal J.

boven de nieuwe, onder de oude, Gandhi kijkt nu de andere kant op
Alok vertelt trots over de nieuwe aanschaffingen voor het RCFC. De overheid heeft deze keer flink bijgedragen, het is de eerste keer dat ze dit doen voor het RCFC. Ik weet zeker dat we dit aan Alok te danken hebben, hij doet daar goed werk, hij weet de weg in het 'subsidiewoud' van India.

Kakali is er ook. Zij is drie weken geleden plotseling haar man verloren, 53 jaar, hartaanval. Ze is nog maar net weer aan het werk. Ik geef haar een flinke knuffel, wat meer kan je doen. We gaan samen naar de kinderen en ik zie af en toe een flauwe glimlach op haar gezicht. Wat een verdriet moet ze hebben, maar wat is ze sterk.





In Nederland kreeg ik een tas knuffels mee van iemand die ze niet meer nodig had. Deze tas is vandaag mee naar het RCFC. Er zijn momenteel 13 kinderen, de puja’s zijn net voorbij en het aantal loopt deze week nog flink op. Normaal zijn er zo’n 25 tot 30 kinderen in het RCFC.




Ik maak 13 kinderen erg blij met een zachte knuffel. De kinderen zijn blij verrast en weten meestal niet wat ze moeten kiezen. Maar met hulp van mams lukt dat wel. Vijf kinderen zijn gisteren geopereerd, maar daar is niets van te zien. Ze hebben duidelijk geen pijn en liggen vrij relaxed in hun bedje en liggen bij hun moeder. Er is één oudere jongen, Sahil, hij heeft ernstige ‘o-benen’ en is al aan één been geopereerd, de andere volgt later. De kleintjes hebben (hadden) overigens allemaal klompvoetjes.


Aan het begin van de middag ga ik weer richting ‘huis’. Eens kijken of ik nog wat geld gepind kan krijgen. De meeste geldautomaten die ik tegenkom zijn leeg. Hopelijk is er bij de citibank (waar ik meestal heen ga) wel geld, maar nee, ook leeg. Als ik de hoek om loop zie ik dat er bij een andere bank wel geld in de automaat zit, de rij is namelijk ernstig lang. Ik zal het niet langer maken dan nodig, na drie kwartier had ik wat roepies. Normaal gesproken pin je met gemak 20000 roepies per keer en nu dus 2000 (ongeveer 30 euro) na drie kwartier wachten. In de rij was het overigens best gezellig, niemand is echt humeurig en wacht geduldig zijn beurt af, iedereen maakt een praatje met elkaar.

de tweede rij vandaag (om de geparkeerde auto heen), duurde ongeveer een half uur
Op mijn gemak loop ik terug naar mijn appartement en rust even wat uit. Tot ik er achter kom dat mijn (indiase) telefoon leeg is (kort gesprek met Erik gevoerd wat toch meer kostte dan ik dacht) en mijn toiletpapier nagenoeg op is. Dus hop, schoenen weer aan en de straat weer op. Mijn telefoon was snel geregeld, ik kan weer bellen. Even langs de geldautomaat in de straat, helaas, leeg. Maar aan de overkant zie ik een rij mensen staan, ik loop erheen en ja hoor, een geldautomaat mét geld. Ik sluit aan, alles wat je pakken kan.. wie weet hoe het morgen weer is. Ook hier een lange rij, maar deze keer met entertainment. Achter ons zingt een groepje Hare Krishna aanhangers de rij toe. 

'entertainment' van de Hare Krishna aanhangers bij de wachtrij voor de pinautomaat
Ondertussen lees je steeds vaker in de krant dat de echt gedupeerden de hard werkende medemens is. Op de altijd drukke markten zijn nagenoeg geen kopers. Weinig mensen hebben genoeg kasgeld en wat ze hebben, daar zijn ze zuinig op. De rijstoogst dreigt fout te gaan, rijstboeren hebben geen kasgeld om hun arbeiders te betalen, dus blijft de rijst voorlopig op het land, wat de prijzen weer opdrijft. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Voor mij is het hooguit lastig, ik red me wel, maar voor de mensen hier moet het niet veel langer duren…

Geen opmerkingen: