De Prayrona-2 school heeft altijd een speciaal plekje in
mijn hart gehad. En nog. Ik kan het niet uitleggen, maar deze school is anders
dan alle anderen. Deze school geeft ook de meeste problemen, met de ouders, met
de omgeving, maar toch dat speciale plekje.
En om eerlijk te zijn weet ik ook wel wat het is, het zijn
de kinderen. De gezichtjes, de bange grimasjes die in de jaren veranderden tot
ontspannen gezichten. De kinderen die het thuis zo moeilijk hebben, meestal al jong
uit werken moeten, ze hebben ouders die drinken of aan de drugs zijn, ouders
die vinden dat hun kinderen maar lastig zijn, ‘mee-vreters’ zoals ze hun
kinderen noemen, ouders die hun kinderen slaan. En het zijn deze kinderen die
zich hier in school veilig voelen, geliefd voelen, ze worden op school omringd
door mensen die wel om hun geven, gewoon zoals ze zijn. Hier kunnen ze even
ontspannen, lachen, gewoon even kind zijn.
En hier waren we afgelopen vrijdagochtend. De Prayrona-2
school. Er zijn diverse sessies, ze starten om half 7, maar dat worden wij
(verwende westerlingen) wat aan de vroege kant. Ashit vertelt ons dat de
kinderen al om 6 uur voor de deur van de school staan te wachten tot deze
opengaat. Wij zijn er om 10 uur, Reena komt er ook al aan. De kinderen zijn gek
op Reena, die de kinderen stuk voor stuk een knuffel geeft.
 |
| veel kinderen = veel slippers |
Het zijn er veel, kinderen bedoel ik. Begonnen we deze
school ooit met 80 kinderen, momenteel komen er ruim 200 naar school. Gelukkig
in meerdere sessies. Vanmorgen zijn er ongeveer 85 die allemaal geduldig
wachten op wat komen gaat.
Ook hier doen we de les over ‘De regenboogvis’. De kinderen
luisteren geboeid naar Reena die het verhaal uit het boek vertelt. Vooral de
zilveren schubjes van de vis vinden de kinderen interessant, het is dan ook een
prachtig geïllustreerd boek.
Na het voorlezen maken de kinderen hun eigen vis. De juffen
helpen mee, want het is verdraaid lastig om zoveel kinderen allemaal aan het werk
te zetten! Maar het komt allemaal goed en uiteindelijk heeft iedereen zijn
eigen vis.
De meeste kinderen brengen hun vis direkt naar huis, want de
kinderen krijgen nog lunch op school en ze zijn bang dat hun vis vies wordt.
Iedereen woont bijna naast de school, binnen no-time zijn de kids terug voor
hun lunch.
En dan staan er ineens vier kereltjes voor onze neus. Vier
broertjes. Ze zijn in totaal met negen, negen jongens. De kinderen lachen niet,
ja als we het vragen, krijgen we de grimassen te zien die Indiase kinderen
trekken als ze op de foto moeten. Hun moeder is overleden toen de negende van
het stel geboren werd. Ze was nog maar net in de dertig. Hun vader heeft een
nieuwe vrouw gekocht, 18 jaar oud en ze heeft geen idee wat ze met de negen
jongens aan moet. Inmiddels is ze zelf zwanger. De kinderen krijgen thuis
nauwelijks iets te eten, ze worden genegeerd door hun stiefmoeder, dan wel
geslagen. Ook hun vader slaat de jongens als hij weer eens dronken is. Ashit en
Reena kennen de jongens goed en geven ze extra te eten op school. En verder…
was liefde maar te koop…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten