Ik voel me een beetje in elkaar geslagen, oef, ik loop de
massagesalon uit. Vorige week de voetmassage uitgeprobeerd, was goed bevallen,
dus voor vandaag een voetmassage én een nek/hals/schouder massage geregeld. Ik
was in de veronderstelling dat dit achter elkaar gebeurd, maar nee, tijd is
geld, het werd een soort vier-handen massage waarbij ik onderuit gezakt hing in
zo’n grote leren fauteuil. En ik zakte steeds verder onderuit, want er werd
nogal op mijn schouders getimmerd en gehamerd. Dit onder Thais gebrabbel van de
twee dames. Ook mijn hoofd pakte ze nogal flink aan, ik heb me vorige week
lelijk gestoten toen ik de rickshaw in stapte en ineens herinnerde ik me dat
weer L.
Ze trok mijn armen in standen waarvan ik niet wist dat ik het überhaupt kon. Ze
klapte een paar keer op mijn hoofd, probeerde mijn schedel van mijn romp te
trekken en eindigde met een aantal fikse slagen op mijn schouders. Ik voelde me
letterlijk uit het lood geslagen, ging wankelend de salon uit. En toch voelt
het wel lekker eigenlijk… heerlijk opgeschud… of zoiets.
Vanmorgen ben ik weer naar het RCFC geweest. Even bijpraten
na ons Bolpur uitje van afgelopen vrijdag en kijken hoe het met de kinderen
gaat. Er komt gelijk een vrouw op me afgelopen, verwelkomd me hartelijk, het is
Lali Di, de vice president van het RCFC. Ze zit met AB (koosnaampje voor de
‘president’) en Alok aan een tafel. Ik moet er ook bij. Het is een stevige
dame, niet qua uiterlijk, maar qua karakter, hier valt niet mee te spotten. De
mannen verlaten voorzichtig het strijdtoneel.
Alok komt terug en er wordt druk overlegd over de groep
Afghaanse kinderen die volgende week komt. Alok is er nog niet zo zeker van,
hebben ze hun visa al? Zijn de tickets al geboekt? Komen ze wel echt? Lali Di
belt ‘Afghanistan’ gelijk op, via skype op haar ipad, dit is Lali Di. De visa
krijgen ze vandaag, de tickets zijn geboekt, ze komen aanstaande zondag. Het
gaat om 19 kinderen en omdat in Afghanistan kinderen onder de 16 jaar niet
zonder hun moeder het land uit mogen, komen er 15 moeders mee. Totaal 34 extra gasten,
bij Alok breekt het zweet uit, hij is er redelijk nerveus onder. Eén van de
zorgen is het eten, ja, ze eten kebab, maar dat is nog niet eens de grootste
zorg, de kosten ervoor. De rijstleverancier was wel bereid om een extra zak
rijst te geven, maar dan, eten voor 34 mensen kost veel en dat geld is er (nog)
niet. Dan zijn er nog de botox-injecties. Sommige kinderen met heftige CP
hebben zulke verstijfde spieren, dat deze eerst verslapt moeten worden met
botox-injecties, zodat daarna met de fysiotherapie gestart kan worden. Deze
injecties kosten minimaal 12.000 (zo’n 175 euro) en er zijn vijf kinderen die
deze injecties nodig hebben (meerdere injecties zelfs als ik het goed begrepen
heb).
 |
| de bezorgde Alok en daadkrachtige Lali Di |
En dan komen er nog een directeur en directrice mee van de
NGO die de tickets betaald heeft. De mevrouw kan bij Lali Di slapen, maar de
meneer niet. Lali Di heeft een ‘vrouwenhuis’ zoals ze het zelf zegt. Haar man
is jaren geleden overleden en ze woont er nu met haar moeder en schoonmoeder,
beide over de 90 jaar. Daar past geen man bij.
En ik weet niet of het door mijn aanwezigheid kwam, maar
Lali Di pakt haar telefoon en belt Amrit Roy op, mijn huisbaas en tevens lid
van het bestuur van RCFC, slapend lid… Of hij plaats heeft voor de directeur
die mee komt en nee, het RCFC gaat hiervoor niets betalen en nee, het RCFC
hoeft geen geld van hem. Hij stemt toe, de directeur kan in één van zijn huizen
slapen. Lali Di vat gelijk de koe bij zijn hoorns, ze vertelt hem dat elke
bijdrage in geld, rijst, uien, aardappelen of wat dan ook welkom is. Of hij ook
eens in zijn netwerk wil informeren. Hoppa. En of hij zondag ook komt, als de
kinderen arriveren, want ze heeft de krant uitgenodigd en wil veel aandacht,
zodat er misschien extra donaties binnen komen.
 |
| Ramjan heeft veel pijn door de pinnen in zijn been en hij wil graag zijn vader even spreken... |
Samen met Sunil loop ik even later naar het OT-block waar de
kinderen zijn. Ik zie allemaal lachende gezichten, behalve die van Ramjan, hij
heeft nog steeds die pijnlijke pinnen in zijn been (en dat zal waarschijnlijk
ook nog wel even duren vrees ik). Hij probeert wel te lachen, maar hij heeft
zichtbaar pijn. Arme jongen. Hij heeft ook al een week niet met z’n vader
gesproken. Sunil probeert zijn vader te bellen, maar er wordt niet opgenomen.
We wachten en wachten en proberen het diverse keren, maar helaas. Sunil zou het
later op de dag nog eens proberen.
Als we teruglopen, komt het medical camp in Sitarampur ter sprake.
Vorig jaar zijn Wilbert, Ilse en ik meegeweest, er kwamen toen heel veel mensen
op af wat resulteerde in 36 operabele kinderen. Inmiddels zijn er daar 24 van
geweest. De andere 12 hebben geen geld voor het vervoer of zijn bang. Bang voor
de operatie, bang voor de ‘grote stad’, bang dat het RCFC niet is wat ze zeggen
dat ze zijn, bang, gewoon bang. Sunil vindt dat uiteraard erg jammer en hij
gaat eind deze maand een vergadering beleggen in Sitarampur. Hij vraagt dan
deze 12 ouders te komen, maar hij vraagt ook mensen te kopen die al wel
geopereerd zijn. Misschien kunnen die de zorgen wegnemen. Er blijft ook nog een
probleem dat de lokale overheid het werk van RCFC daar eigenlijk niet steunt.
Het medical camp van vorig jaar was dan ook eigenlijk een soort van ‘illegaal’
en dat helpt natuurlijk ook niet. Sunil probeert nog steeds het vertrouwen te
winnen van de lokale overheden, maar het gaat langzaam. Dit probleem hebben ze
in meerdere districten, de lokale overheid wil vaak niet meewerken.
En hij vertelt me ook dat de operaties die ze in het RCFC
verrichten, tegenwoordig gratis zijn in de staatsziekenhuizen. Dat is op zich
goed nieuws, ware het niet dat ze de kinderen na de operatie zo naar huis toe
sturen. De o zo nodige nabehandelingen qua fysiotherapie en revalidatie horen
niet bij het gratis pakket. Dat betekent dat de kinderen vaak nog verder van
huis zijn na zo’n ‘gratis’ operatie. Het zou mooi zijn als het RCFC samen kon
werken met deze ziekenhuizen, maar ja, ook hier speelt het probleem dat de
overheid niet (graag) samenwerkt. Sunil slaakt een diepe zucht…
De chauffeur van Lali Di brengt me bij de metro, dat is nog
eens service, het is op de terugweg altijd lastig om een oto te pakken te
krijgen. Bij Fire & Ice laat ik het allemaal nog eens bezinken. Ik hoop dat
het straks allemaal goed verloopt als de Afghaanse kinderen komen en dat Alok
zich zorgen maakt om niks. En ik hoop dat er wat extra sponsoren gevonden
worden voor vooral die injecties. Mijn oog valt op de krant, de ingezonden
brieven gaan nog steeds over bollywoodacteur Aamir Khan en zijn uitspraken over
de intolerantie in India, bijna een hele bladzijde vol. Als ik even later naar
huis loop, na mijn veel te dure bordje soep en ik eerlijk gezegd in gedachten al
bij de massagesalon ben waar ik straks een afspraak heb, zie ik het gezinnetje
zitten dat bij mij om de hoek op straat woont, met twee kleine kindjes. In wat
voor wereld leven we toch…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten