De mooiste vis van de zee

Woensdagochtend terug naar het RCFC. Dat betekent eerst een kwartiertje wandelen naar de ‘auto-halte’ (zeg maar tuktuk-halte), dan een minuut of 10 met de ‘auto’ naar het metrostation, dan één halte metro, eruit en dan een kwartiertje met de ‘auto’ verder naar het RCFC. Helaas is er geen makkelijkere manier om hier met het openbaar vervoer te komen (al lijken de meningen daarover verdeeld te zijn). (En voor de duidelijkheid, een ‘auto’ hier in Calcutta betekent dus een tuktuk, maar dat woord kennen ze hier niet, ‘auto’ is de afkorting van ‘autorickshaw’ zoals ze een tuktuk hier noemen.)

Maar goed vanmorgen loopt alles anders. Er is een groot ongeluk gebeurd vlakbij de halte waar we op willen stappen, dus de ‘auto’s’ zitten óf helemaal vol óf rijden ergens anders heen. Hectisch. Ook vrijwel alle taxis die we zien (is ook een alternatief natuurlijk) zitten vol en zelfs de bussen (nog een alternatief!) willen ons niet meenemen omdat we een klein koffertje met lesmateriaal bij ons hebben en de bussen zitten al zo overvol. Op een gegeven moment staan we tussen de bushalte en de ‘auto’-halte in wat al helemaal niet opschiet, totdat we een lege taxi voorbij zien komen! Hieha! 

Aangehouden en gelijk ingestapt, daarna pas naar de prijs gevraagd, wellicht niet zo slim, maar na een half uur wachten waren we zo desperaat dat we de man de hoofdprijs betaald zouden hebben. Maar die vroeg hij niet, heel bravoure vraagt hij 50 rps (ca 70 cent) voor een rit van toch wel een kwartiertje. Moet je nagaan wat het anders zou kosten, want hij heeft heus wel extra gerekend!

Veel te laat komen we aan bij het RCFC, maar gelukkig hebben meer mensen last van de drukte in het verkeer, dus het wordt niet eens opgemerkt.

Met de hulp van Kakali beginnen we even later de les. Omdat de meeste kinderen op de ziekenzaal liggen, doen we de les daar. Ook leuk voor het meisje wat pas opnieuw ingegipst is (oh, wat had ze maandag een pijn, het arme kind) en haar bed niet uit kan. Ze kan er nu gewoon bij zijn.

En zijn een paar oudere kinderen, de rest zijn erg klein. Maar niet getreurd, de (vaak jonge) moeders vinden het ook leuk om mee te doen, dus zo hebben we toch nog een heel klasje.

Kakali leest vol verve uit het boekje voor. Iedereen luistert met ingehouden adem. Ook de moeders. Even wat anders, even de gedachten verzetten, dat is voor iedereen heerlijk. Het boekje heet ‘Rainbowfish’ in het Nederlands ook wel bekend onder ‘De mooiste vis van de zee’, een bekend kinderboekje van Marcus Pfister.

Na het verhaal mag iedereen zijn eigen regenboogvis maken. Enthousiast begint iedereen te kleuren. De moeders proberen hun kleintjes af te leiden met een doosje of iets anders, zodat ook zij zich op de vissen kunnen storten. Het lukt, met hier een daar een strubbeling (een kleintje die een wasco-krijtje probeert op te eten totdat hij erachter komt dat het echt vies smaakt) kunnen de moeders ongestoord hun werk doen. Tussendoor drinken de allerkleinsten aan de borst. Wat mooi om te zien.

De kinderen doen hun uiterste best en zijn supergeconcentreerd bezig.

Er zit één jongetje tussen wat mijn aandacht trekt. Hij kijkt bozig, soms lacht hij heel ontspannen, maar meestal kijkt hij verdrietig, bang, boos, ik weet niet goed wat ik zie. Ik herken de blik, die zie ik ook bij de kinderen van de Prayrona-2 school. Ik weet dat de kinderen daar thuis niet altijd vol liefde behandeld worden en ik besef dat hij eenzelfde lot ondergaat. Hij mist een voet. Ik vraag wat er gebeurd is, zijn voet is duidelijk geamputeerd. In India wordt de gedolven steenkool met het spoor vervoerd. Onderweg wordt er veel gestopt en dan wordt de kool vaak gestolen door de arme bevolking. Het arme ventje kreeg een enorm brok kool op zijn voet. Zijn voet was verbrijzeld en niet meer te redden. Of er was niet genoeg geld om zijn voet te redden, dat vertelt het verhaal niet. Verdrietig dat zo’n jong kereltje hier zijn leven lang voor moet boeten. In het RCFC gaan ze een prothese voor hem maken. Eentje die ‘meegroeit’ met het kind, zodat hij niet elke paar maanden een nieuwe prothese hoeft. Wat een geweldig werk doen ze hier toch.

het jongetje wat door diefstal een voet moet missen

En dan is iedereen klaar met zijn vis, iedereen trots, kinderen trots, moeders trots en wij zo mogelijk nog trotser. Nagenietend van deze mooie ochtend gaan we met de 'auto' en deze keer ook met de bus naar 'huis'.