zondag 26 oktober 2008

Jack-in-the-box in Prabartak

Vanochtend nemen we het er maar van. Gisteravond is het eigenlijk nog beste laat geworden, we (Rosalie en 'wij') hebben nog zoveel bij te praten, we zijn dan ook nog lang niet klaar. Sowieso is Rosalie geen stil type ... Maar goed, we zijn nog redelijk 'op' van de reis en het tijdsverschil en hebben dus vanmoren eens lekker uitgeslapen. We ontbijten op het gemak en koersen voor enen richting Suddersteet. Hier hebben we met Rosalie afgesproken, vandaag staat Prabartak op het programma. Het is altijd een feest om daar heen te gaan. Een tehuis met (zowel geestelijk als lichamelijk) gehandicapten die eigenlijk alles wat je doet al geweldig vinden, alleen al als je daar aankomt is het feest. Iedereen hangt uit de ramen en raakt helemaal door het dolle als ze je zien. (En dat is natuurlijk niet alleen bij ons, iedereen die daar heen gaat, krijgt dezelfde ontvangst.)

Sinds kort hebben ze geiten (voor de melk en voor de gezelligheid) en natuurlijk laten ze die met trots zien, een stuk of 8 in een keurig hok. Het deurtje moet ook open, anders kunnen we ze immers niet goed bekijken. Natuurlijk ontsnappen er gelijk twee, die meteen richting keuken denderen. Gelukkig worden ze snel gevangen, gelijk weer het hele tehuis op stelten, omdat wij die geiten zo nodig willen bekijken ...

De les van vandaag is erg leuk. Jack-in-the-box, ze vinden het geweldig. Eerst een verhaal over een soldaat die de meest wilde avonturen beleefd als hij tegen een jack-in-the-box leunt en van schrik uit het raam valt en uiteindelijk in de buik van een vis belandt, gelukkig loopt het allemaal weer goed af :-) We improviseren ter plekke een eigen jack-in-the-box, we keren een tafel op zijn kant, Erik doet ons zelfgemaakte masker op en popt uiteindelijk omhoog. Daarna mogen ze het natuurlijk zelf doen, het is lachen, gieren en brullen, wat een pret ! Uiteindelijk maken ze hun eigen jack-in-the-box met papier en lijm.

Het is echt een geweldig tehuis. De mensen wonen hier permanent en worden fantastisch opgevangen en begeleidt. Ze zien er goed uit en krijgen diverse lessen. Er wordt echt geprobeerd het maximale uit deze mensen te halen. Als ze hier niet zouden zijn, zouden ze waarschijnlijk ook niet meer leven. In de harde en arme Indiase maatschappij is er geen plaats voor deze mensen. Natuurlijk zouden ze bij ons nog beter tot hun recht komen, zo zit er bijvoorbeeld ook een doof meisje, die verder natuurlijk compleet 'normaal' is. Zij zit wel tussen meest geestelijk gehandicapte mensen. Ook een andere vrouw, die ogenschijnlijk helemaal niks mankeert en bijna als een soort moeder fungeert. Niemand weet waarom ze daar zit en hoe ze er terecht is gekomen. Maar voor Indiase begrippen zijn ze hier gewoon het beste af. Petje af voor de mensen die dit tehuis leiden !

Gisteren aangekomen en toch lijkt het wel alsof we er al veel langer zijn. Het voelt weer goed en vertrouwd aan. We hebben een druk schema de komende twee korte weken. We gaan zelf een aantal dagen lesgeven, er is een feestdag (diwali) komende, we willen natuurlijk een aantal projecten bezoeken en de laatste dag (tevens mijn verjaardag) willen we de kinderen van prayrona 2 een dagje uit geven. Dit moet nog geregeld worden, maar iedereen is enthousiast, dus dat gaat waarschijnlijk wel lukken.

Geen opmerkingen: