vrijdag 12 december 2008

Ticket is weer geboekt !

We zijn 'net' terug, maar het volgende ticket is alweer geboekt. Op 19 februari vertrekt Willeke met 'broer en voorzitter Wilbert' en 'vriendin Ilse' naar Calcutta. In januari 2009 gaat de Prayrona 3 school van start en we zijn natuurlijk erg nieuwsgierig. De school zal met onze bijdrages worden ingericht. Erg leuk en spannend weer allemaal !

dinsdag 11 november 2008

Weer thuis !

Gisteren zijn we weer thuis gekomen en ik moet zeggen, het is even wennen in het koude, natte en winderige Nederland ! We missen de kinderen nu al, het was echt weer een geweldig wederzien, het is zo leuk om te zien dat de projecten goed werk doen, je bent weer supergemotiveerd om verder te gaan !

Stiekum zijn we een volgend bezoek al aan het plannen, daarover hopelijk later meer. Via onze website www.help-2-help.nl is alles te volgen.

Hopelijk tot snel !

donderdag 6 november 2008

Jarig, en toch geen jaar ouder !

Na de grote verrassing bij het ontbijt, stonden we tegen 10 uur opgewonden op de bus te wachten, alsof we net als vroeger op schoolreis moesten. Als Ashit arriveert, blijken de kinderen in een andere bus te zitten, wij worden met de auto naar de dierentuin gebracht. Als we daar aankomen, laden we al het eten (en neem van mij aan, dat was heel wat !) uit en lopen we richting ingang. De kinderen zijn er nog niet. Maar ja, consternatie alom, wat blijkt, de dierentuin is vandaag gesloten ! Tja, dit is India, je kan dan wel plannen maken, maar India gaat daar altijd mee aan de haal. Gelukkig zijn ook wij tegenwoordig net zo flexibel als India, dus we besluiten naar het Milleniumpark te rijden, is misschien nog wel leuker als de dierentuin met z'n 1,5 tijger, beer en veel vogels.

We laden alles weer in de auto en rijden naar het Milleniumpark. De kinderen (gelukkig had de chauffeur ook een mobieltje) komen al snel. Wat een feest, iedereen is op z'n sloppenwijk-mooist gekleed. De meeste kinderen hebben hun Durga Puja kleren aan. De jongens hebben mooie broeken, maar moeten hoog gehouden worden met een riem, want de broeken zijn veels te groot. Ze lopen dan ook de hele dag te hijsen aan die dingen, volgens mij lopen ze thuis gewoon met alleen een shirtje aan rond. Ze hebben ook allemaal schoenen aan, maar sommige errug op de groei. Een kereltje verdenken we ervan dat hij de schoenen van zijn vader aan had, hij struikelde over zijn eigen voeten ! Maar geen probleem, in de speeltuin (want dat is het Milleniumpark) gaan de schoenen uit en wordt er op blote voetjes verder gedold.


het kereltje met zijn veels te grote schoenen


Er zijn 19 kinderen. De totale school heeft ongeveer 60 kinderen, maar ten eerste is dat veel te veel om onder controle te houden en ten tweede, er mochten er wel meer mee dan 19, maar heel veel kinderen durfden niet. Ze komen immers vrijwel nooit buiten hun bekende terrein en om dan de grote boze stad in te gaan, omdat Willeke uit 's Gravendeel toevallig jarig is ?? Groot gelijk dat ze hebben ! Maar de kinderen die er zijn, hebben geen schroom. Ze kunnen haast niet wachten om de toestellen te bestijgen.


Vooral de kleintjes hebben een tomeloze energie, waar halen ze het toch vandaan, wat dat betreft zijn kinderen overal hetzelfde !

Een meisje, Nanda heet ze, komt mij elke keer halen. Chello, chello, roept ze dan, dat betekent 'kom, kom'. Ik merk dat de andere meisjes niet met haar willen spelen, maar dat zij dat eigenlijk ook niet wilt. Ze bruist werkelijk van de energie, haar ogen stralen als ik meeloop. Ze is nergens bang voor en klimt overal in. Een heerlijke meid. Als ik bij Ashit informeer waarom de andere meiden haar negeren, krijg je weer zo'n hartverscheurend antwoord. Haar ouders zijn erg arm, elke ochtend staat de familie om 5 uur op om de vuilnis uit te zoeken op waardevolle spullen. Het laagste van de samenleving dus. De andere meiden kijken op haar neer. Toch straalt ze van zelfvertrouwen. Wat een sterke meid, ze heeft echt mijn hart gestolen. De hele middag hebben we samen gespeeld en toen we weggingen, heeft ze tot het laatst toe mijn hand vastgehouden. Ik zal haar nooit vergeten.


Reena met Nanda


Dan is er nog het kereltje met zijn veel te grote schoenen. Heel zijn kin ligt open en ook zijn voeten zien er niet 'fris' uit. In mijn westerse onschuld denk ik dan dat hij wel gevallen zal zijn bij het spelen, maar nee hoor. Zijn vader geeft hem regelmatig een fiks pak slaag. Hij heeft nog twee broertjes die hetzelfde lot ondergaan. Hij is ook moeilijk te 'pakken'. Pas aan het eind van de dag ontdooit hij en kan hij voluit lachen. Hopelijk hebben we hem even zijn ellende kunnen laten vergeten.



Over het algemeen zijn het wel vrolijke kinderen, maar er zijn er bij, waarvan hun ogen je een hele geschiedenis vertellen. Ze kunnen ook zomaar zitten dromen of zitten staren. Als ze spelen zijn ze vaak ook hardhandig naar andere kinderen toe. Maar het leuke is, dat als je ze wat meer aandacht geeft, ze rustiger worden en dan komt gelukkig toch heel voorzichtig die glimlach tevoorschijn.

Rond het middaguur mocht ik een hele poos niet naar achteren kijken. Na een uur in spanning gezeten te hebben, mocht ik omdraaien. Een hele rij met kaarten (36 stuks ...), veel ballonnen die de kinderen net zelf hadden opgeblazen en een prachtige verjaardagstaart ! Met twee kaarsjes, eentje met een 'drie' en eentje met een 'zes'. Zo zie je maar, in Calcutta kun je jarig zijn, zonder een jaar ouder te worden ! Ik moest natuurlijk de kaarsjes uitblazen (gelukkig waren het er maar 2) en de taart aansnijden. Een applaus volgde. Daarna moest ik Erik een stukje geven, en hij mij. Een soort bruiloft dus ! Ik kreeg ook nog een mooi kado, een prachtige witte grote handdoek.



Reena en Ashit hadden ook een lunch gemaakt voor iedereen. Wat een werk voor deze mensen, ik voelde me zo schuldig ! Maar het was echt heerlijk. Tussen het eten (er waren ook nog snacks) en de taart enzo door, dartelden de kids heerlijk door de speeltuin. Wat een feest !

Aan het eind van de middag kwam de bus ons weer halen. En ook dan blijkt dat de kinderen gewoon overal hetzelfde zijn, bij de eerste tien meter liggen de kleinsten al te slapen. Ze zijn natuurlijk doodmoe van al dat geren en gespeel. Het was echt een fantastische dag, mijn mooiste verjaardag ooit !

woensdag 5 november 2008

Foto's RCFC



Willeke leest voor uit een boek tijdens de les, de juf vertaalt het weer voor de kinderen





een jongetje dat op de ziekenzaal ligt, hij kan haast niet wachten totdat hij weer terug mag naar school





Erik met zijn prinsesje, ze waren na de les bijna onafscheidelijk




gewoon heerlijk je pop aankleden, wat wil je als kind nog meer ?




dit mannetje bleef, ondanks alle commotie door onze aanwezigheid, druk bezig met zijn eigen scrabble




is het geen schat ? je kan je toch niet voorstellen dat deze kinderen maanden (soms jaren) verstoken zijn van hun ouders ?




de kleine meid houdt Erik wel bezig





je zou haar toch zo meenemen ?

Wat een blije gezichten in het revalidatiecentrum !

Na het ontbijt gaan we met de metro naar Tollygunge, de laatste metrostop. Hier staan Camilla, Jannie en Lynn al op ons te wachten. Met de autorikshaw gaan we verder naar het RCFC, het revalidatiecentrum. Hier is de ontvangs weer allerhartelijkst. De kinderen vragen natuurlijk waar Rosalie is en we hebben maar verteld dat ze niet kon komen vandaag. Want hoe leg je Indiase kindjes uit dat ze voor de tv zit te wachten op de uitslag en de acceptance-speech van Obama ?

De Jack-in-the-box les gaat voorspoedig. De kinderen vinden het leuk om zelf even de jack-in-the-box te zijn achter de tafel. En of ze nu goed lopen of niet, dat maakt niet uit, ze kruipen achter de tafel, laten gewillig Erik het masker opzetten en springen naar boven als het zover is. Het levert elke keer weer een groot applaus op van de kinderen. Ze genieten zichtbaar. Hierna mogen ze ook hier hun eigen masker maken. Er wordt driftig gekleurd, door zowel de grotere als de kleinere kinderen. Je kan goed zien dat ze hier gewend zijn om dingen te maken. In Preyrona 2 gaat alles nog vrij ongestructureerd, maar hier is alles onder controle. Na het kleuren mogen de stroken crepepapier eraan en daarna natuurlijk het masker op ! Een hele klas vol met kinderen met een kleurig masker, allemaal genietend, je ziet het bijna door het masker heen. Helemaal geweldig, ik weet niet wie er meer geniet hier, de kinderen of wij.

Ineens gaat de telefoon, Rosalie, helemaal door het dolle heen, Obama heeft gewonnen. Pfff, gelukkig, anders had ze voorlopig niet te genieten geweest. Na de les gaan we naar boven, naar het kantoortje van Madhumita. Ze herkent ons nog van de vorige keren en dat is leuk. Hier hebben we toen geld gegeven om het schooltje te laten schilderen. Het ziet er nog steeds redelijk goed uit, het valt heus niet mee om het netjes te laten in dit klimaat. Omdat Jannie 'zaken' moet doen vandaag, gaat de rest (Erik, Camilla, Lynn en ik) op tour door het revalidatiecentrum. De vorige keren hebben we dit ook allemaal al gezien, maar het blijft leuk om te zien hoe iedereen zich inzet voor deze kinderen. Op de ziekenzaal liggen de kinderen die de afgelopen week zijn geopereerd. Gelukkig hebben de meeste geen pijn, we proberen een praatje met ze te maken. Zodra het infectiegevaar geweken is, mogen ze weer beneden naar school toe.

Na de tour is Jannie nog steeds druk in overleg en wij begeven ons bij de kinderen die lekker aan het spelen zijn. Een soort scrabble, sommige meisjes zijn een pop aan het aankleden, ze zijn aan het lezen of spelen een soort kaartspel. Natuurlijk is dit allemaal gelijk klaar als wij eraan komen, wij zijn natuurlijk veel interessanter ! Een kleine (pittige) dame van 3,5 jaar heeft zich gestort op Erik. Hij moet met haar kleuren en tekenen en ze hangt hele verhalen tegen hem op. Erik knikt gewillig 'ja' en 'nee', afgaand op haar gezichtsuitdrukking. Soms is het zelfs geheim, en fluistert ze heel zachtjes in zijn oor. Het is werkelijk een schatje (dat meisje dan ..), we zouden haar zo meenemen naar huis. Het is echt heerlijk om hier bij deze kinderen te zijn. Allemaal kreupel of mank, maar zo blij ! Onvoorstelbaar gewoon. De leidster vertelt dat de kinderen vaak huilen als ze hier gebracht worden, logisch natuurlijk, je haalt ze uit hun vertrouwde omgeving en hun vader en moeder kunnen hier niet blijven. Soms verkeren ze wel enkele maanden tot soms 2 jaar in dit centrum. Maar zo vertelt ze ook, als ze hier weer weg moeten, terug naar huis, huilen ze ook. Meestal willen ze niet terug. Ze kunnen hier naar school, hebben zoveel vriendjes en vriendinnetjes en bovenal krijgen ze hier zoveel liefde van de zusters en de juffrouws, thuis worden ze vaak alleen gelaten omdat hun ouders op het land moeten werken. En naar school gaan, zit er vaak ook niet in.

Uiteindelijk is Jannie (www.helpindiahelpen.nl) klaarvergaderd en ze komt helemaal blij terug. Waarschijnlijk gaan ze maandag in haar bijzijn starten met de werkzaamheden voor het hydrobad waarvoor zij geld bijeenverzameld heeft. Dat zou natuurlijk helemaal fantastisch zijn !

Terug in Sudderstreet eten we gezamenlijk nog even wat en daarna lekker terug naar onze eigen stek. Onderweg nog wat Indiase zoetigheden gekocht, daar zijn ze hier dol op en het is inderdaad niet smerig. Lekker voor vanavond. Daarna lekker relaxen, want voor vanavond staat er een boottocht over de Hooghly op het programma. In het donker in een smerige rivier, ik weet nog niet wat daar leuk aan is, maar morgen hierover meer !

maandag 3 november 2008

Een goed weerzien bij Prayrona 1

Vanmorgen moeten we vroeg op ! In tegenstelling tot Prayrona 2, waar we pas om 10 uur met de taxi weghoefden, moeten we voor Prayrona 1 al om 8 uur in de taxi zitten. Gisteravond hebben we alles al gepakt, dus we hoeven ons alleen maar aan te kleden, even te ontbijten en we kunnen gaan. Vandaag doen we de Jack-in-the-box les van Rosalie, aangepast met het masker wat we thuis al hebben voorbereid. Ze gaan dit vast erg leuk vinden.


wachten op de taxi voor ons hotel


Het schooltje is nog niet veranderd, natuurlijk niet, waarom zou het ? De kinderen echter wel ! Ik zie veel bekende gezichten, alleen nu twee jaar ouder. De kinderen zien er goed uit. Heerlijk om dit te zien, dat het werk van Rosalie zijn vruchten afwerpt, daar hoef je eigenlijk niet aan te twijfelen, maar nu zie je het gewoon met je eigen ogen.

Deze kinderen zijn meest Hindoe-kinderen en zo worden we ook ontvangen. Twee kinderen blazen bij de ingang op een schelp, een prachtig geluid komt eruit.


Een klein apie komt een tika zetten en gooit bloemblaadjes op ons hoofd.



De les start en inderdaad, Jack-in-the-box doet het goed vandaag. We lezen een verhaal voor, we doen alsof we allemaal jack-in-the-box zijn, maken een box van een tafel en zetten er allemaal kleintje indiase jack-jes in, de kinderen genieten. Hierna mogen ze hun eigen masker inkleuren en opsieren, wat ook weer de nodige hilariteit oplevert. Een wat ouder meisje zit eigenlijk maar wat zielig in de hoek. Ze lijkt wel ziek, maar als Reena haar zegt dat ze misschien beter naar huis kan gaan, blijft ze toch zitten. Erik maakt een praatje, ze praat perfekt Engels, heeft dan ook ooit op een Engelse school gezeten, totdat haar vader al hun geld verbraste en de kinderen van school afmoesten. Ze blijkt een ziekte te hebben die af en toe opspeelt en zo ook nu. Binnenkort zal het weer beter met haar gaan.


de jack-in-the-boxjes in prayrona 1

Als de les klaar is, gaan we weg. De lunch is al gebracht en staat te dampen bij de deur. Buiten de school lopen allemaal kleine kinderen. Niet alle kinderen waren vandaag op school, omdat er (weer eens) een Hindoe feestdag was. Ineens valt ons oog op een klein mannetje van een jaar of 2 met een fikse hazelip. Rosalie en Reena sporen de moeder op, wat nog niet meevalt, eerst komt een tante, dan iemand anders, dan een oom en nadat de hele familie en een hoop kinderen bijeen zijn, komt de moeder aanlopen, een magere vrouw. Het kindje is overigens erg vrolijk, speelt, rent en kruipt bij het aanzien van de witte medemens onder de rokken van zijn moeder. We informeren naar de plannen om het ventje te laten opereren.



Ze willen wel, maar ten eerste is het kindje ondervoed en zal dus eerst aan moeten sterken en daarnaast is er niet genoeg geld. We denken gelijk aan Jannie. 'She likes to do medical things' is Rosalie haar reactie. We nemen wat foto's en bellen haar in de taxi gelijk op. Ze besluit morgen gelijk te gaan kijken. Hopelijk kunnen we het ventje helpen !

zondag 2 november 2008

Foto's Tulpenles in Prabartak




Er wordt druk gewerkt aan het creeeren van de tulp




Is dit geen prachtige koning ?




En Titi als tijdelijke koningin !



Aan het eind van de les een prachtig tulpenveld in Calcutta !

Wat een heerlijke dag !

Vandaag was een heerlijke dag ! Vanmorgen rustig aan gedaan, lekker ontbeten in ons eigen kleine kamertje met het zonlicht wat door de kapotte en gescheurde gordijnen voorzichtig naar binnen komt en de ventilator boven ons hoofd die de warmte draaglijk maakt.

Daarna even naar Oxford gelopen, dit is een prachtige boekwinkel met bijna allemaal engelstalige boeken. Ik weet niet of je het grappig of schaamteloos moet noemen, laten we het op 'interessant' houden, Mein Kampf van Hitler ligt hier op dezelfde boekentafel als het dagboek van Anne Frank ...


Maar goed, we waren op zoek naar twee boeken voor Rosalie, maar ze hadden ze geen van beiden, dus met lege handen zijn we weer vertrokken.

Om 1 uur 's middags werden we met de taxi opgehaald door Rosalie, Jannie en Camilla voor ons zaterdagmiddagse uitje naar Prabartak. Het is zo leuk om daar les te geven, ze vinden alles geweldig wat je doet en ze ontvangen iedereen met zoveel gastvrijheid, zoals Rosalie het zegt 'unconditional love'. Altijd heerlijk om daar te zijn. Volgens Alok (een Indiase vriend van Rosalie die haar lessen vertaald) waarderen ze het zo dat wij ze als normale mensen behandelen. Voor ons heel normaal, maar voor hier jammergenoeg niet.

Zo ook deze keer weer. We hebben onze Nederlandse les nog een keer herhaald. Twee jaar geleden deden we deze hier ook, maar dat zijn ze allang weer vergeten. Ze bewonderen Beatrix en Maxima (en natuurlijk maken we ook hier weer een tijdelijk koningskoppel met de kroon en de tiara) en uiteindelijk maken we de inmiddels 'beroemde' tulp. En wat zal ik ervan zeggen, er zitten weer vrij unieke exemplaren bij !

Na afloop wordt er gedanst en gezongen en met een hoop positieve energie verlaten we Prabartak. Er wordt hier echt goed werk gedaan, vergeleken met ons bezoek van twee jaar geleden zijn heel veel bewoners echt vooruit gegaan !

Hierna laten we ons afzetten bij Reena en Ashit. Jannie en Camilla gaan verder naar Sudderstreet, we spreken af elkaar zeker nog een keer te zien deze week. Bij Reena worden we zeer hartelijk ontvangen. Ze is helemaal door het dolle heen dat we haar thuis bezoeken. Ook Ashit glundert helemaal, maar eigenlijk doet hij dat altijd, een erg positieve jongeman die met hart en ziel voor de scholen van Prayrona werkt !

We mogen even uitrusten, krijgen thee met biscuitjes en we geven ze hun begin voor de bibliotheek van Prayrona 3. Binnenkort wordt een nieuw gebouw aangekocht voor een nieuwe school. Het is een redelijk groot gebouw en er is plaats voor een kleine bibliotheek. Een avontuurlijk plan, want kinderen zijn hier helemaal niet gewend om boeken te lezen. Maar het verdient zeker een kans ! Dus wij hebben een aantal boeken uitgezocht, een atlas met informatie over diverse landen, een paar boeken voor kleine kinderen met het alfabet, nummers, tegenstellingen, etc. Reena en Ashit zijn er helemaal blij mee. Daarna laat hij ons trots de tekeningen zien van het gebouw. Rosalie kent het gebouw nog niet, zo lang de koop nog niet officieel is, laat zij haar witte gezicht (zoals ze zelf zegt) niet zien, want dan zou het gebouw ineens wel eens veel duurder kunnen worden ! Halverwege november passeert het waarschijnlijk bij de notaris, dus dan kunnen de concrete plannen gemaakt worden. Op google-earth laat Ashit trots zien waar het is, ze zijn werkelijk razend enthousiast. Een deel van het Help2Help budget zal gebruikt worden om deze nieuwe school te voorzien van bankjes, schoolmateriaal, schoolborden, etc.

Om een uur of zes (hollandse tijd !) komt het eten op tafel. Ashit en Reena hebben werkelijk heerlijk gekookt ! Vis, kip, dahl, rijst, salade het smaakt allemaal even goed en eigenlijk mogen we niet weg voordat alles op is. Maar dat gaat zelfs ons niet lukken. Het is natuurlijk veel te veel ! Maar eerlijk is eerlijk, hier zouden we elke dag wel willen eten.

Rond een uurtje of 9 gaan we met de taxi weer naar ons hotel. Met een hoofd vol indrukken (en snot, ik ben nog steeds erg verkouden) gaan we naar bed. Wat is het toch goed dat er mensen als Reena en Ashit bestaan, met heel hun hart en ziel zetten ze zich in voor de minder bedeelde kinderen, het zijn onze helden van vandaag !

vrijdag 31 oktober 2008

Een volledig uit de hand gelopen bingo

Vanmorgen reden we voor de laatste keer deze week naar Prayrona 2 in de sloppenwijken van Dakhindari. Mr. Khan (de vaste taxichauffeur van Rosalie) kwam ons na een telefoontje keurig ophalen. Het is een aardige man en Rosalie denkt dat zij hem het vele toeteren (wat iedereen hier doet) heeft afgeleerd. Nou, dus niet, hij doet het alleen niet als zij in de taxi zit ! Maar toch blijft hij een rustige rijder en toetert hij lang zoveel niet als de rest van die gekken hier. Blijkbaar worden er tegenwoordig zelfs 'no-horning-lessons' gegeven aan taxichauffeurs, ze krijgen een uurtje les, een kopje cha en 100 roepies. Nou, volgens mij gaan ze gewoon om die 100 roepies op te halen en doen ze er verder helemaal niks mee ! Eigenlijk is het wel grappig, er zijn zelfs wijken en straten waar het verboden is om te toeteren, er hangen dan borden langs de kant van de weg. Niet dat dat helpt hoor, ze gaan gewoon door. Gisteren zagen we een ander bord hangen 'If you drive like hell, you'll be there soon' ! Het oversteken lijkt hier altijd een beetje russisch roulette. We zijn altijd weer blij als we veilig aan de overkant zijn.

Maar goed, vanmorgen komen we zonder problemen aan bij Prayrona 2. We worden wéér hartelijk ontvangen. Een bloemenkrans, een liedje op het harmonium en nóg een liedje, helemaal goed. Vandaag willen we bingo doen met de kinderen, dus we beginnen met een cijferlesje, want ja, je wilt ze toch ook nog wat bijbrengen ! Reena heeft grote dobbelstenen meegenomen (nog in de verpakking, ze weten blijkbaar niet wat ze er mee moeten) en we laten de kleinsten gooien. De oudere kinderen mogen de twee getallen optellen. Grote pret en iedereen staat te popelen om het antwoord te mogen geven. Daarna doen we er een derde dobbelsteen bij en uiteindelijk nog een vierde. Heel leuk, de kinderen vinden het grappig om een rekenlesje op een andere manier te krijgen. Daarna vragen we of ze 1 t/m 6 ons in het Hindi willen leren. Dus na wat gehakkel en gestuntel lukt ons dat nu dus ook !

En toen werd het tijd voor de bingo. Ik had van tafeltennisballetjes bingoballen gemaakt, een tas werd de bingomolen en op de computer had ik thuis bingokaarten uitgeprint. We gebruikten de nummers 1 t/m 30. Nou, het werd complete chaos. We hebben het eerst uigelegd, want het is blijkbaar geen spel wat ze hier kennen. Voor de kleintjes bleek het eigenlijk natuurlijk veel te moeilijk, dus de leraren moesten hun helpen. Geen punt, maar er zijn wel erg veel kleintjes ! Na het trekken van drie getallen, hadden sommigen al hun hele kaart vol. Ze kleuren dan ook veel liever ! Daarna begon Reena ineens bingokaarten te verzamelen bij de kinderen, terwijl we nog helemaal niet klaar waren ! Ook de pennen werden opgehaald. En iedereen tetterde maar door elkaar, pfoeh, het leek het verkeer in calcutta wel. Nou ja, de ouderen begrepen het gelukkig wel en uiteindelijk is het dan toch min of meer goedgekomen. We hadden genoeg prijsjes meegenomen en iedereen zat uiteindelijk blij met een bellenblaas, klein beertje of autootje, of wat dan ook in zijn handen. Dit moet de volgende keer dus anders, minder getallen en kleinere bingokaarten ! Een leermomentje !

Om kwart over 12 waren we klaar. De kinderen bleven maar tetteren en druk, maar eigenlijk wilden we even blijven totdat de lunch zou komen. We besloten om even een rondje door de buurt te gaan doen, dan konden ze even kalmeren. Blijkbaar is het nogal spannend dat wij lesgeven, maar dat kan ik me ook wel voorstellen. Wij vonden het vroeger op school immers ook heel spannend als er iemand anders kwam !

Het rondje door de buurt was echt hartstikke leuk. De sloppenwijken zijn namelijk heel relaxed en rustig (al klinkt je dat misschien een beetje raar in de oren). De mensen zijn uitermate aardig en eigenlijk willen ze allemaal wel een praatje met je maken, ware het niet dat wij geen hindi spreken(of urdu, ik weet niet wat ze hier praten). Een paar jongere mensen die anderhalf woord engels praten, komen dan wel vertellen dat ze zeker ooit een keer in NL op bezoek zullen komen ! We gaan overal even kijken, bij de shopjes, bij de kleine kinderen, op een gegeven moment wil iedereen op de foto. Zelfs de meest snoepige kinderen, maar ook bijvoorbeeld de vrouwen die de was aan het doen zijn bij de pomp, of de meneer die rijst aan het koken is, of de kleine die zich aan het wassen is, of de oudere vrouw die ergens in een hoekje staat. Ik hoop dat de foto's gelukt zijn, want het levert natuurlijk mooie plaatjes op. Mensen met een verhaal in hun ogen, maar ook mensen die lachen en blij zijn dat wij hun aandacht schenken. Helaas kan ik ze hier nog niet laten zien, ze staan op ons 'grote' toestel en die foto's kan ik er thuis pas afhalen.

Na een half uurtje liep ook dit wandelingetje natuurlijk weer uit de hand, we leken de rattevanger van hamelen wel ! Overal, maar dan ook overal kinderen. Er zouden hier nog heel wat schooltjes gesticht kunnen worden, al die kinderen op straat ! We gingen terug naar de school en iedereen zal al lekker te peuzelen, een lekkere en gezonde lunch. Het is leuk om hier wat langer te zijn, de kinderen gaan je een beetje kennen en zelfs de meest verlegen kinderen kruipen uit hun schulp. Helaas is het alweer de laatste keer vandaag ! We zien ze de helft van de kinderen volgende week nog, op donderdag (mijn verjaardag) gaan we met de oudsten een dagje naar de dierentuin. De dierentuin schijnt een belevenis op zich te zijn, in slechts 1/3 van de kooien zitten blijkbaar nog dieren en er zijn vooral veel vogels. Ach, we zien wel, de kinderen zijn er nog nooit geweest en vinden het sowieso fantastisch dat we een dagje uit gaan !

Terug in Sudderstreet bellen we Rosalie op en lunchen we samen in Hong Kong, een rustig restaurantje waar we even gezellig bij kunnen praten. Het is al halverwege de middag als we weer op ons stekkie zijn, we zijn moe en vallen uitgeteld op bed neer. Onze bewondering voor leraren en leraressen wordt al groter en groter !

donderdag 30 oktober 2008

Handpoppenles op donderdag



op woensdagavond proberen we ons bedenksel natuurlijk zelf even uit !
(dit is op onze kamer)



de kleinsten kijken en luisteren aandachtig naar het poppenspel van de leraren en van de andere kinderen



grote pret !



hierna van witte sokken een eigen handpop maken




en hier het resultaat



je zou het niet zeggen, maar dit is een beetje een driftkikkertje, hij zit hier met onze van te voren gemaakte sok, hij had zelf het geduld er niet voor en heeft alles wat hij er op geplakt had, er weer afgerukt


het aardbeitje van de week

Foto's tulpenles


de kleinsten zijn druk aan het kleuren



het resultaat ! hier de oudere kinderen

Rana Beatrix in de sloppenwijk

Vanmorgen reden we voor de tweede keer deze week met de taxi naar Prayrona 2. Volledig afgeladen met materiaal voor onze les over Nederland, vlaggetjes, foto's van de koningin en natuurlijk Maxima, foto's van fietsen, schaatsen, molens, tulpen, noem het maar op. Alleen deze keer zonder Rosalie, we zijn nu op onszelf aangewezen. We werden weer zeer hartelijk ontvangen. 'Hello Auntie, hello Uncle !'. De les gaat vrij vlot van start, we voelen ons al bijna echte leraren .. De foto's van Nederland nemen gretig aftrek, ze vinden het prachtig. Als de foto van 'Rana' Beatrix rondgaat, trekken we een kroontje uit onze koffer. Idee van Rosalie. Wie wil er voor even koningin zijn ? Natuurlijk springen de meeste meisjes gelijk op. Een aantal mogen het kroontje op en glunderen ! Het levert een paar prachtige foto's op. Ook onze Maxima doet het goed. Blond is sowieso favoriet hier en ze kunnen hun ogen niet afhouden van de foto van het hele gezin. Uiteindelijk leiden we het verhaal toe naar onze bloemen, we hebben namelijk een bloemenmemory gemaakt, waarbij de ze juiste engelse naam voor een kleur bij de juiste bloem moeten leggen. Om de beurt mogen ze een kleur pakken en de hele school helpt, het is een succes (gelukkig :-)).

Daarna mogen ze zelf een tulp maken. Eerst inkleuren, dat stok eraan maken en blaadjes eraan plakken of nieten. Ik schrijf dit nu heel snel, maar dit heeft natuurlijk wel even geduurd. Bij het inkleuren is het leeftijdsverschil goed te zien. De oudsten zijn zo rond de 12 jaar en maken een prachtige tulp. De jongste kinderen horen 5 jaar te zijn (maar zijn volgens ons jonger) en zijn met een paar krassen al helemaal trots op zichzelf !

Uiteindelijk hebben we aan het eind van de les een prachtig tulpenveld, het is ons weer gelukt, de kinderen luisteren goed deze keer, het liep (net) niet uit de hand. Erg leuk, morgen weer, we hebben er zin in. Je krijgt er echt energie van.

In de taxi terug naar het centrum belt een ongeruste Rosalie of we nog leven. Tuurlijk !

'Thuis' gaan we eerst op zoek naar een lunchadresje. 'Bean met up!' aan Russellstreet ziet er leuk en netjes uit aan de binnenkant. Gisteren zagen we dit ook al, maar toen zat iedereen hier aan de waterpijp en stond de hele zaak bijna blauw. We zijn toen maar doorgelopen. Nu is er niemand, dus gaan we het maar eens proberen. We eten een heerlijke sandwich, het is wel eens lekker om ergens anders dan rondom 'Sudderstreet' te eten, je valt anders zo elke keer weer in hetzelfde. Even schrikken we als we ijsklontjes in onze lemonsoda zien liggen. Het is al te laat, het is al half op en we zien het nu pas. Nou ja, op hoop van zegen dan maar dat deze niet van leidingwater gemaakt zijn ...

Omdat we nu toch halverwege zijn, lopen we door naar Oxford, een prachtige boekenwinkel aan Parkstreet. Twee jaar geleden hebben we hier het schitterende fotoboek 'If I were rain' gekocht als kado voor Rosalie en we hebben altijd spijt gehad dat we geen exemplaar voor onszelf gekocht hadden. Het is een fotoboek over de straatkinderen van Calcutta. Naast foto's laat het hun verhaal zien, eventueel een tekening of een gedicht. Rosalie beweerde dat het uitverkocht was, maar een paar dagen terug zijn we toch even wezen kijken. Er lagen nog 6 exemplaren in de winkel ! Omdat we toen nog een eind moesten lopen en er niet mee wilden zeulen, hebben we het toen niet meegenomen. Dus daarom nu maar even langs om het alsnog te kopen. Als we binnenlopen, slaat de schrik ons om het hart, de stapel 'If I were rain' is weg ! Als we dichterbij komen, ligt er nog 1 (inkijk)exemplaar onderop. Helemaal beschadigd. We vragen of er nog meer zijn, maar krijgen nul op ons request. Maar er lag er toch ook een in de etalage ? Erik gaat weer naar buiten en komt terug met het goede nieuws, er ligt nog een ingepakt exemplaar in de etalage ! Het wordt voor ons opgesnord en we zijn helemaal blij met onze aankoop, we waren dus net op tijd !

Daarna gaan we naar het hotel terug, het is halverwege de middag en we zijn ondertussen doodop. Calcutta kost energie, zelfs de meeste eenvoudige dingen. We doen een dutje, lezen een boekje, kortom rusten lekker uit. Daarna bereiden we onze les voor voor morgen, want ja, het werk gaat gewoon door ! Morgen gaan we een les doen met de handpoppen die we twee jaar geleden mee hebben genomen. Aan het eind van de les laten we kinderen zelf handpoppen maken van de witte sokken en stukjes vilt en crepepapier. Wordt een lastige les, maar het zal ongetwijfeld erg leuk worden !

dinsdag 28 oktober 2008

Foto's Prayrona 2


op weg naar het schooltje


kijk nou toch, wat een ontvangst !

met het harmonium wordt voor ons een liedje gezongen

de kleintjes genieten van de dierenles (en wij ook !)





juf willeke

meester erik

de leeuwenmaskers, die ze zelf ingekleurd hebben

de kleintjes hebben o.a. berenmaskers gemaakt, let op de blauwe beer achterin naast de groene zebra ..

als we weer weggaan worden we nog even achtervolgd, dit is de wijk waarin de kids leven, om de hoek is het schooltje

What to do with 65 candles ?

Vandaag de grote dag, we gaan voor het eerst naar Prayrona 2 en we gaan voor het eerst gaan we samen lesgeven ! We zijn goed voorbereid, gister nog de hele dierentuin bij Rosalie uit de kasten gehaald, in de stromende regen nog 65 diwali-kaarsjes gekocht voor de kinderen om ze een happy-diwali te wensen, het gaat helemaal lukken (maar tuurlijk zijn we toch wel een beetje nerveus).

In de taxi op weg naar de Ulta Dunga sloppenwijken weet je af en toe weer niet wat je ziet. Allereerst is het altijd weer spannend of mr. Khan de taxi aan de praat krijgt. Vanmorgen lukt het na 4 keer starten. Zijn taxi valt van ellende uit elkaar. De raampjes gaan niet meer op of neer, maar op een of andere manier zijn ze toch de ene keer open en de andere keer dicht. Hij krijgt in maart een nieuwe taxi zegt 'ie, mét airconditioning ! Dat is wel erg luxe, maar goed.

Het rijden in Calcutta, ach, wat moeten we daar nog over zeggen. Er passen zoveel auto's naast elkaar als de weg breed is. Als de barriere tussen de weghelften ontbreekt, is het aantal banen per richting afhankelijk van het aanbod. Zo kan het zijn dat er 's morgens richting A 6 'banen' zijn en 's avonds (of gewoon een uur erna, kan ook natuurlijk) 1 'baan'. Misschien een leuke oplossing voor het fileprobleem in NL. Daarnaast kijken ze alleen maar vooruit. Het rijden is milimeterwerk en als er iets in de weg loopt, wordt er hard getoeterd, maar ze rijden sowieso door. Altijd uitkijken dus als je op de weg loopt ! Je hoort het namelijk niet, iedereen toetert volop, dus je wordt er een beetje immuun voor.

Aangekomen in de sloppenwijken is het toch weer even wennen. Het is onze 'eerste keer' deze trip en je staat toch altijd weer te kijken. Hoe kunnen deze mensen hier in hemelsnaam wonen ? 'Helaas' moeten we het laatste eind lopen, de weg is versperd door een vrachtwagen die afval staat op te laden en dat kan nog wel even gaan duren. Het is gelijk de 'rattenvanger van hamelen'. Iedereen vind ons reuze interessant, sommigen roepen 'hello' en wachten daarna in spanning onze reactie af, sommigen willen graag even kijken, meelopen of ons gewoon even aanstaren.

Als we bij de school aankomen, schieten de tranen me gelijk in de ogen. Bij de ingang hangt een gigantisch groot spandoek, 'welkom Willeke !'. Niet te geloven toch ? Wat een ontvangst, fantastisch gewoon. Reena en haar zoon die de hele boel opgezet hebben en het runnen zijn er natuurlijk ook. Het is leuk om ze weer terug te zien, deze mensen doen zoveel goed werk.

In de school zitten zo'n 60 snoezige smoeltjes op ons te wachten. Meer kunnen er ook echt niet in, maar ja, wijs een kind maar eens af als het naar school toe wil ! Ze moeten minimaal 5 jaar zijn, maar er zijn er toch een groot aantal die dit volgens mij (en Rosalie) niet halen, ze zijn nog zo klein ! Maar ja, hun moeder zei dat ze 5 jaar waren ... en wat moet je dan ? Ze zullen geen geboortecertificaat hebben, dus aantonen wordt lastig. En je kan ze maar beter jong binnen je school hebben dan helemaal niet, toch ?

Er wordt eerst gezongen met het harmonium, zelfs de kleinsten hebben een liedje ingestudeerd. We krijgen een krans om onze nek, we krijgen twee schitterende tafelkleedjes die de kinderen zelf gemaakt hebben en we moeten onder een ventilator gaan staan (alsof we dat niet in de gaten hebben :-)) waar bloemblaadjes op liggen. Dus 3x raden wat er gebeurt als ze plotseling deze ventilator aanzetten ! Leuk toch, we voelen ons even de koning en de koningin.

Uiteindelijk kunnen we dan met de les beginnen. 12 dieren ! We hebben een soort memory gemaakt wat we ophangen. De kinderen moeten eerst zeggen om welk dier het gaat en daarna komen de spullen uit de kast van Rosalie te pas. We hebben dierenmaskers, dierenkostuums, marionetten van bijv. een giraf en een zebra, handpoppen, boeken, noem het maar op, van elk dier hadden we wel wat te laten zien. Het was feest, de kinderen vonden het geweldig, vooral de maskers een de kostuums waren favoriet.

Daarna hebben we ze zelf een dierenmasker laten maken. Wij (samen met de hele familie op een zondag) hadden ze al uitgeknipt, ze moesten alleen nog ingekleurd worden. Nu was dat voor de kleintjes een hele uitdaging. De school is nog maar net geopend en de kinderen zijn nog niet gewend om te kleuren, plakken, etc. Maar het is ze gelukt en na een uurtje hadden we blauwe beren, groene zebra's en gele konijnen. Helemaal goed natuurlijk, ze waren zo trots als een aap !

Ook wij waren een beetje trots op onszelf, alhoewel het soms uit de hand liep, hadden we toch maar mooi les gegeven aan 60 kids !

En toen kwam natuurlijk het grote moment, de verrassing voor de kids. We hadden immers gisteren met veel moeite diwali-kaarsjes gekocht. Maar ja, een verschrokken blik van de leraar deed ons twijfelen om ze gelijk uit te delen. We vroegen wat er aan de hand was. Wat blijkt ? De kinderen zijn moslim-kinderen ! En die vieren geen diwali, dat is namelijk een hindoe-feest ! Dus wij weer naar 'huis' met 65 kaarsjes, what to do ?

zondag 26 oktober 2008

Foto's Prabartak


Prabartak, kijk hoe ze bijna uit het raam hangen als we komen !



Erik als jack-in-the-box !


Jack-in-the-box in Prabartak

Vanochtend nemen we het er maar van. Gisteravond is het eigenlijk nog beste laat geworden, we (Rosalie en 'wij') hebben nog zoveel bij te praten, we zijn dan ook nog lang niet klaar. Sowieso is Rosalie geen stil type ... Maar goed, we zijn nog redelijk 'op' van de reis en het tijdsverschil en hebben dus vanmoren eens lekker uitgeslapen. We ontbijten op het gemak en koersen voor enen richting Suddersteet. Hier hebben we met Rosalie afgesproken, vandaag staat Prabartak op het programma. Het is altijd een feest om daar heen te gaan. Een tehuis met (zowel geestelijk als lichamelijk) gehandicapten die eigenlijk alles wat je doet al geweldig vinden, alleen al als je daar aankomt is het feest. Iedereen hangt uit de ramen en raakt helemaal door het dolle als ze je zien. (En dat is natuurlijk niet alleen bij ons, iedereen die daar heen gaat, krijgt dezelfde ontvangst.)

Sinds kort hebben ze geiten (voor de melk en voor de gezelligheid) en natuurlijk laten ze die met trots zien, een stuk of 8 in een keurig hok. Het deurtje moet ook open, anders kunnen we ze immers niet goed bekijken. Natuurlijk ontsnappen er gelijk twee, die meteen richting keuken denderen. Gelukkig worden ze snel gevangen, gelijk weer het hele tehuis op stelten, omdat wij die geiten zo nodig willen bekijken ...

De les van vandaag is erg leuk. Jack-in-the-box, ze vinden het geweldig. Eerst een verhaal over een soldaat die de meest wilde avonturen beleefd als hij tegen een jack-in-the-box leunt en van schrik uit het raam valt en uiteindelijk in de buik van een vis belandt, gelukkig loopt het allemaal weer goed af :-) We improviseren ter plekke een eigen jack-in-the-box, we keren een tafel op zijn kant, Erik doet ons zelfgemaakte masker op en popt uiteindelijk omhoog. Daarna mogen ze het natuurlijk zelf doen, het is lachen, gieren en brullen, wat een pret ! Uiteindelijk maken ze hun eigen jack-in-the-box met papier en lijm.

Het is echt een geweldig tehuis. De mensen wonen hier permanent en worden fantastisch opgevangen en begeleidt. Ze zien er goed uit en krijgen diverse lessen. Er wordt echt geprobeerd het maximale uit deze mensen te halen. Als ze hier niet zouden zijn, zouden ze waarschijnlijk ook niet meer leven. In de harde en arme Indiase maatschappij is er geen plaats voor deze mensen. Natuurlijk zouden ze bij ons nog beter tot hun recht komen, zo zit er bijvoorbeeld ook een doof meisje, die verder natuurlijk compleet 'normaal' is. Zij zit wel tussen meest geestelijk gehandicapte mensen. Ook een andere vrouw, die ogenschijnlijk helemaal niks mankeert en bijna als een soort moeder fungeert. Niemand weet waarom ze daar zit en hoe ze er terecht is gekomen. Maar voor Indiase begrippen zijn ze hier gewoon het beste af. Petje af voor de mensen die dit tehuis leiden !

Gisteren aangekomen en toch lijkt het wel alsof we er al veel langer zijn. Het voelt weer goed en vertrouwd aan. We hebben een druk schema de komende twee korte weken. We gaan zelf een aantal dagen lesgeven, er is een feestdag (diwali) komende, we willen natuurlijk een aantal projecten bezoeken en de laatste dag (tevens mijn verjaardag) willen we de kinderen van prayrona 2 een dagje uit geven. Dit moet nog geregeld worden, maar iedereen is enthousiast, dus dat gaat waarschijnlijk wel lukken.

Calcutta, here we are !

Vanmorgen om 5 over 8 landen we in Calcutta.De douane-procedure verloopt deze keer soepeltjes, terwijl ik wat geld voor de taxi wissel, grijpt Erik de koffers van de band, we regelen een pre-paid taxi en voor we het weten zitten we in zo'n bekende gele al-vier-keer-versleten indiase ambassador. Voordat we gaan rijden maken ze ons nog even duidelijk dat we bij moeten betalen voor ons 'overgewicht'. En dan niet van onszelf :-) maar van onze bagage. Bij het tarief van de prepaid taxi zitten 4 personen en 25 kg bagagevrijdom ... We hebben dan wel meer bagage dan 25 kg, maar we zijn maar met z'n tweeen. Ik begin gelijk te mopperen en te schelden, dreig met uitstappen, totdat ik me ineens realiseer dat ik hier alleen mezelf mee heb. Erik zit me dan wel redelijk verdwaasd aan te kijken, op de rest van de mannen heb ik duidelijk geen indruk gemaakt (wie weet wat ze thuis gewend zijn!). Ineens duikt er iemand met z'n hoofd door het raampje, hij spreekt redelijk engels en legt ons netjes uit dat dat nou eenmaal het systeem is hier. Krijg nou wat ! Ineens hebben ze een systeem in Calcutta ! Ach ja, ik pruttel nog wat na, vraag of de chauffeur ons eerst naar het hotel wil brengen en dan regelen we de rest wel. Ik moet me nog even 'resetten' op “India”... In het hotel vallen we vrijwel direkt in slaap, wat een aankomst !

Als we begin van de middag door Calcutta lopen, komt het allemaal weer boven. De geur, de warmte, de herrie, de vreselijke herrie en ... eigenlijk voelt het best goed. In Sudderstreet is er weinig veranderd. Een aantal rickshaw-wallahs kijken verbaasd op en groeten ons, we worden herkend ! En dat is erg leuk, zo op je eerste wandeltochtje door de stad, waar het toch weer even wennen is. En als we dan tot slot ook nog met Rosalie 'herenigd' worden, schieten de tranen me toch wel in de ogen. Gelukkig, ineens weet ik weer waarom ik zo graag terugwilde, juist die tegenstellingen van het vieze, warme, smerige tegenover de warmte van de mensen. En dan heb ik nog niet eens de kinderen teruggezien ! Lopend en druk kletsend op weg naar het restaurant, komen we op de hoek van de straat Mehtab tegen. Hij heeft zich niet geschoren, maar ziet er wel goed uit. Hij komt net van school, loopt in zijn uniform en wordt door Rosalie gelijk uitgehoord over zijn toets. Gelukkig was het goed gegaan. In het restaurant ontmoeten we dan ook nog Jannie en Camilla. Jannie is een 'regular', haar vriendin is hier voor het eerst. Het wordt een overgezellige lunch, waarbij meer gebabbeld dan gegeten wordt :-)

Na de lunch besluiten we op zoek te gaan naar een andere slaapplaats. Het hotel is zozo, voor Calcutta best goed, maar veel te duur voor wat je krijgt ! Jannie en Camilla bieden ons hun kamer aan, zij gaan voor een paar dagen weg, maar er zijn wel kakkerlakken. Op zich geen punt, zolang ze maar op de grond blijven. Maar gezien ons treinavontuur van twee jaar geleden, weten we dat ze lak hebben aan de wetten van de zwaartekracht en het risico dat we ze in bed aantreffen vinden we te groot. Van Regi hadden we nog een andere tip meegekregen en zo nemen we een kijkje in het Old Kenilworth. Een statig oud pand, vroeger een prachtig hotel geweest, nu een budgethotel. Het ziet er netjes uit, goed genoeg voor ons in ieder geval en we besluiten om maandag hierheen te verhuizen.

maandag 13 oktober 2008

Nieuw weblog

Binnenkort (23 oktober om precies te zijn) vertrekken we naar India om de projecten van Empower the Children te bezoeken. Om iedereen op de hoogte te houden van onze belevenissen hebben we dit weblog geopend.

Binnenkort dus hier nieuwe verhalen !