zondag 20 november 2016

Met het RCFC naar Bolpur

Om vier uur gaat de wekker, goedemorgen! Ik weet niet waarom, maar de wekker blijft maar vroeg afgaan deze week :-(. Vandaag ga ik met het RCFC (rehabilitation centres for children) naar Bolpur/Santiniketan voor een Early Identification Camp. Tijdens deze ‘E.I. Camps’ worden kinderen opgespoord die in aanmerking komen voor een operatie of behandeling. Het RCFC behandelt kinderen met (al dan niet aangeboren) afwijkingen, zoals bijvoorbeeld klompvoetjes.

Om kwart over 5 wordt ik opgehaald door Sunil en Alok, we rijden naar het Howrahstation waar tot mijn grote verrassing PK Das er ook is. Hij werkt al járen bij het RCFC, maar heeft twee jaar geleden een andere baan aangenomen. Inmiddels getrouwd en een kindje, was een beter betaalde baan wel welkom. Hij is echter altijd verbonden gebleven met het RCFC, waar hij tegenwoordig ook weer twee dagen in de week werkt.

Elke keer weer valt het me op dat het team van RCFC bestaat uit geweldige mensen met een liefdevol hart voor kinderen. Ik weet niet hoe ze het doen en hoe ze deze mensen vinden, maar ik vind het geweldig. De mannen kunnen goed met elkaar onderweg, er wordt heel wat afgekletst (geroddeld?) en gelachen. 

Na drie uur treinen zijn we rond 9 uur in Bolpur en de mannen struikelen meteen de stationsrestauratie in voor een ontbijt. Of ik ook een bakje met curry wil, nou, hmmm, niet om 9 uur ’s ochtends. Ze regelen toast met een gebakken ei. Als het eten gebracht wordt, schiet ik een beetje in de lach. Het bord is nog nat van de afwas, daarop is mijn toast gelegd en daarop mijn gebakken ei, wat overigens prima smaakte. Alleen de doorweekte toast was wat minder. Ook voor de zekerheid maar een kruisje geslagen dat mijn maag/lichaam dit water een beetje kan verwerken…


een hele bedrijvigheid voor de RCFC unit in Bolpur
Met de toto rijden we in tien minuten naar de RCFC unit in Bolpur. Inmiddels heeft de fysiotherapeute zich ook bij ons aangesloten. Een jonge vrouw in het laatste jaar van haar studie. Ze komt elke zondag naar Bolpur voor fysiotherapiebehandelingen van (ex)patiënten. Er worden nog wat voorbereidingen getroffen, waarna om kwart over tien het ‘E.I. Camp’ begint. Er staan al diverse mensen te wachten, sommige zijn zelfs al gisteren naar Bolpur gekomen. Iedereen heeft, waar mogelijk, het al bestaande medische dossier meegenomen. Meestal zelfs met röntgenfoto’s die in een plastic tasje worden bewaard, heel soms zitten ze in een envelop. De rij wordt steeds langer en langer, uiteindelijk worden er maar liefst 39 kinderen beoordeeld en bekeken. Tijd voor pauze is er niet, af en toe tussendoor een bakje chai, maar er wordt continue doorgewerkt. Petje af voor deze mensen, het is hard werken en ze nemen werkelijk voor iedereen ruim de tijd. Ik zou het niet kunnen vrees ik. Rond half 3 verlaat de laatste patiënt de unit. Iedereen slaakt even een zucht van verlichting, het is voorbij.

Asfakuddim met rechts zijn moeder en links de fysiotherapeute van het RCFC
Asfakuddin is een jongetje van 2,5 jaar. Hij kan nog niet zelfstandig lopen, hij is ver achter in de ‘normale’ ontwikkeling, hij heeft platvoetjes. Hij wordt uitgenodigd om elke zondag langs te komen voor fystiotherapie en krijgt aangepaste schoenen.

Biswajit
Biswajit heeft een spierziekte, waarbij zijn spieren langzaamaan minder worden. Hij heeft een maximale levensverwachting van ongeveer 20 jaar. Alok heeft in de afgelopen periode samenwerking gezocht met andere NGO’s en hij kan Biswajit een gratis rolstoel aanbieden. Daar is hij én zijn familie erg blij mee, hij wordt veel te zwaar om te dragen en kan zo toch nog mobiel zijn.

Tumpa
Tumpa is een meisje van 10 jaar. Op 8-jarige leeftijd is er een boom op haar gevallen, waardoor ze zwaar trauma heeft opgelopen. Zo heeft ze momenteel een warm en een koude arm en dit is nog maar een klein deel van de problemen. De ouders zijn echter vergeten om het ziekenhuisdossier mee te nemen. Ze mogen de volgende week terugkomen, zodat de fysiotherapeut kan kijken of een behandeling mogelijk is of dat ze doorverwezen moet worden naar een andere organisatie.

Arpita
Arpita is 2 jaar. Ze heeft klompvoetjes en mag naar het RCFC in Calcutta komen voor een operatie.
Anamika is 18 jaar en is CP patient, daarnaast is ze geestelijk beperkt. Omdat ze al 18 jaar is, kan fysiotherapie niets meer voor haar doen.

Debjit
Debjit is 8 jaar en heeft CP en is daarnaast ook geestelijk beperkt. Ze wonen op het platteland, Debjit kan niet praten, maar maakt precies het geluid wat een koe ook maakt. Hij wordt doorverwezen naar een andere NGO.

Debojyoti met z'n opa
Debojyoti is 7 jaar, hij komt met z’n opa. Zijn vingers zijn aan elkaar gegroeid (waarschijnlijk is hij zo geboren). Helaas kan het RCFC dit niet opereren, maar hij wordt doorverwezen naar een ander ziekenhuis. Alok heeft hier samenwerking mee gezocht en de kans is groot dan Debojyoti hier daardoor gratis geholpen kan worden.

Jantunnessa 
Jantunnessa
Jantunnessa is een meisje van 1 jaar. Ze had klompvoetjes en is onlangs geopereerd in het RCFC in Calcutta. Ze komt langs voor een check-up.

Anikot
Anikot is 5 jaar en er zit een (groot) verschil tussen de lengte van zijn twee benen. Hij krijgt een aangepaste schoen om weer gelijk te kunnen lopen.

PK Das meet het verschil tussen beide benen op van Anikot
Er is maar één kindje gekomen die operabel is, ik weet eigenlijk niet eens of dit nu goed of slecht nieuws is. Ze heeft klompvoetjes en komt zo snel mogelijk naar het RCFC in Calcutta voor de operatie. Verder zijn er acht kinderen doorverwezen voor o.a. fysiotherapie, deze komen de komende zondagen terug waar de fysiotherapeute ze zal behandelen.

Rajashree, de fysiotherapeute bekijkt een medisch dossier
Deze keer waren er veel patiënten met CP (cerebal palsy). Jammer genoeg veel patiënten die al in een ver stadium zijn, waardoor fysiotherapie geen of heel weinig baat meer heeft. Het is een hard gelach, ouders die hier uren met hun kinderen wachten om te horen dat er eigenlijk niets gedaan kan worden. Meestal weten ze dit ook wel, maar wellicht hopen ze toch op een wonder.

Er komt ook een volwassen man langs. Als ik later vraag hoe hij hier terecht is gekomen, haalt iedereen zijn schouders op, hij was er gewoon ineens. Wegsturen doen ze hem niet (gelukkig). Hij heeft afgelopen februari een ongeluk gehad, waarbij hij één been is verloren. Hij wil graag een prothese en heeft gehoord dat ze die hier maken. Dat klopt ook wel, alleen… niet voor volwassenen. Echter, de man heeft ‘geluk’ vandaag. PK Das heeft zelfs twee opties voor hem. De eerste is dat hij het materiaal zelf bekostigd, waarna het RCFC best een prothese voor hem wil maken. De tweede optie is dat hij naar het ziekenhuis komt waar PK Das werkt, PK is ‘hoofd afdeling protheses’ en kan dan, samen met een arts, een (gratis) prothese voor hem (laten) maken. Omdat het een overheidsziekenhuis is, duurt dit wel 1,5 tot 2 maanden, maar het kost hem dan niets. De man is blij dit te horen, hij is in ieder geval niet voor niets gekomen.

Nadat de laatste patiënt is vertrokken, lunchen we met de hele groep in een nabij gelegen piepklein restaurantje. Iedereen heeft trek en werkt dan ook borden weg met een hoeveelheid eten waar je ‘u’ tegen zegt. Omdat we nog een uur overhebben tot de trein vertrekt, doen we met de toto nog een sight-seeing rondje door Santiniketan. Het is een dorp/stad, ooit opgericht door de vader van de Nobelprijswinnaar Tagore, die er zelf een school is gestart om zijn idealen te verspreiden, het is nu een bekende universiteitsstad. Daarnaast is het een populaire weekendbestemming voor mensen uit Calcutta, het is hier groen en heerlijk rustig.

De trein terug heeft drie kwartier vertraging, waardoor we uiteindelijk ‘s avonds om 9 uur weer op het Howrah station in Calcutta zijn. Om half 10 ben ik terug in mijn appartement waar Erik al staat te wachten. Hij is vanmorgen aangekomen en heeft de hele dag in zijn eentje door moeten brengen. We lopen direct naar een restaurantje om gezellig samen te eten en bij te kletsen. Eer we in bed liggen is het middernacht, pffff, ik val als een blok in slaap. Wat een dag…

donderdag 17 november 2016

Afgelopen donderdag op bezoek geweest bij de Prayrona-3 school. Momenteel komen er maar liefst 92 kinderen naar deze school en een aantal kregen vanmorgen les van Rosalie. De kleintjes niet, deze moesten (toen het heel ingewikkeld werd) naar binnen naar hun eigen juffrouw, wat overigens door de kleintjes niet echt op prijs werd gesteld. Ik doe het deze keer met foto's, die vertellen hun eigen verhaal...

Een rollenspel, Akash is de (serieuze!) leraar, inclusief snor en stropdas :-)
en hier de politieagent die zojuist een automobilist stopt om zijn rijbewijs te controleren

de kleintjes moesten naar binnen, naar hun eigen juf, maar vonden dit duidelijk niet leuk


de kleintjes die vanaf binnen naar buiten staren...




En toen de les klaar was en de kinderen hun schoollunch kregen... werden ook wij getrakteerd op een overheerlijke Bengaalse lunch, klaargemaakt door Suma...

woensdag 16 november 2016

Mr. Khan coming or going?


Verwarring alom. Gisteravond werd ik door de broer van Mr. Khan gebeld, wat overigens niet echt zijn broer is, maar iedereen in en rond Sudderstreet weet wie we bedoelen als we zeggen ‘de broer van…’. Mr. Khan zou er niet zijn ‘out of town’ en hij zou mij en Rosalie naar de P2 school rijden. Dat was onverwacht, mr. Khan had hierover niets verteld, maar ja, zijn Engels is ook niet zo goed en hij had voor vervanging gezorgd, prima. Tot mijn grote verrassing arriveert vanmorgen Mr. Khan zelf. Als ik hem vraag hoe dat kan, zegt hij dat de trein niet vanmorgen maar vanavond gaat. Ik snap er niets van, hij heeft het over zijn familie. Wanneer ben je dan terug Khan? Hij raakt wat geïrriteerd ‘me… working Calcutta’. Nu snap ik er niets meer van. Ik vraag het nog een keer. ‘Family going, train evening’. En toch ‘working Calcutta’? Omdat hij nu echt boos gaat kijken, laat ik het maar zo en doe ik net of ik hem begrijp. Later realiseer ik me wat er gaande is. Zijn familie komt naar Calcutta om hem op te zoeken, ze zouden vanochtend met de trein komen (waardoor hij ons niet kon rijden en zijn ‘broer’ regelde), maar de trein arriveert pas vanavond. En hij is inderdaad ‘gewoon’ in Calcutta om te werken. Gelukkig, ik heb hem nog hard nodig deze week. Zijn Engels is gebrekkig en blijkbaar kent hij het verschil niet tussen coming en going (wat hij overigens heel schattig met een zangerig accent uitspreekt).


Om een uur of elf zijn we in de Dakshindari sloppenwijk. De kleinsten zitten al op ons te wachten. De oudere kinderen hebben (samen met de leraar) en prachtig welkom gemaakt, met het kaarsje erbij is het helemaal af. Het kaarsje staat wel precies bovenaan bij de trap waar de kinderen binnen komen, dus het is oppassen geblazen. Als er meisjes arriveren in een waaiend rokje of jurkje, hou ik dit angstvallig voor ze vast, liever geen ongelukken vandaag.
Rosalie is vandaag ook mee, ze geeft elke week les op school en ik vind het leuk om daarbij aanwezig te zijn. Zo kan ik de kinderen ‘in actie’ zien. Vandaag vertelt ze de kinderen over Malala. Er wordt ademloos geluisterd.



Het verhaal van Malala wordt nagespeeld door de kinderen en alhoewel het een serieus verhaal is, wordt er veel gelachen.



de piloot die Malala naar het ziekenhuis brengt

de 'acteurs' van vandaag

Als op het eind de i-pad tevoorschijn komt om een filmpje over Malala te laten zijn, kijken ze gebiologeerd toe. TV kennen ze wel, maar een i-pad is blijkbaar heel spannend.



Als de kinderen hun lunch krijgen, gaan we weg. Mr. Khan brengt ons weer in het centrum van de stad, wat overigens niet meevalt, het is keidruk vandaag.


De middag besteedt ik aan wat winkelen (gelukkig accepteert de winkel creditcards, zodat ik cash kan uitsparen), boodschappen doen (kost me wel kasgeld) en de jacht naar geld. Ik heb geluk vandaag. Een wisselkantoor kan me 100 euro wisselen voor roepies.

Ik moet wel even wachten, alhoewel het niet druk is. Er komt nog een man binnen, hij draagt een pakket van zeker 2 cm 100 dollarbiljetten, ik weet niet wat ik zie. Ik ben haast geneigd om te vragen waar dit vandaan komt, ben zo nieuwsgierig, maar ik kan me inhouden. Als ik aan de beurt ben zie ik de nieuwe 2000 roepiebiljetten liggen, fijn, ik krijg nieuwe biljetten en dat scheelt weer stapels, ik heb al zoveel 100 roepiebiljetten, voel me haast miljonair. Maar tot mijn schrik zie ik ze mijn geld uittellen in 100 roepiebiljetten. Ik vraag of ze misschien ook de nieuwe biljetten hebben (ik zie ze liggen…). Het hele personeel zet zijn mooiste glimlach op, ‘Ma-am, we’re giving you 100 rupee notes, because 2000 rupee notes, you get no change back at market’. Tja, daar zit wat in, niemand heeft (veel) klein geld, dus teruggeven van 2000 roepies wordt lastig en dan heb je uiteindelijk dus nog niks aan je 2000 roepiebiljet. En zo ga ik met een zak geld naar huis.

Na even uitgerust te hebben, vervolg ik mijn ‘jacht naar geld’. Bij de pinautomaat om de hoek, daar waar ik gisteren pinde onder begeleiding van de Hare Krishna aanhangers, staat een rij, maar korter dan gisteren. En inderdaad, binnen een kwartier kan ik pinnen. Als ik naar huis loop, zie ik dat bij een ander pinautomaat ook een vrij korte rij staat. Kan ik twee keer per dag met dezelfde pas pinnen? Ik probeer het uit en jawel, het lukt. Ik maak een praatje met de bewaker in de automaat om hem af te leiden van het feit dat ik meerdere keren pin. Hij ligt er niet zo wakker van geloof ik, aardige kerel en ik wens hem nog een fijne dienst. Zo dan, ik voel me ineens hartstikke rijk, 100 euro gewisseld en 5 keer kunnen pinnen en dat in ongeveer een uurtje tijd. Ik begin er weer een beetje vertrouwen in te krijgen.

Ondertussen staan de kranten er nog steeds vol mee. President Modi heeft zelfs zijn 95 jarige moeder op pad gestuurd om haar (?) oude biljetten om te wisselen bij de bank. Er was veel pers aanwezig en ze verklaarde het fijn te vinden om naar de bank te gaan en ze vertelde trots te zijn op haar zoon die de strijd met het zwarte geld aanging. Duhhh…


Maar ook minder leuke verhalen. Vooral de handel op de diverse markten ligt stil. Mensen kopen alleen de hardnodige dingen. Geen extra’s, geen vis, geen vlees. Niemand heeft het nodige geld in kas. Daarnaast blijkt dat men het allemaal onderschat heeft. Heel veel mensen hebben helemaal geen bankrekening en moeten deze nu ineens allemaal openen. Wat weer tijd kost. De rijen voor het omwisselen storten van oude roepies zijn nog steeds enorm. En inderdaad, als je gaat pinnen, staan er vaak mensen voor je die hulp nodig hebben. Die geen idee hebben hoe zo’n pinautomaat werkt.
Er stond een verhaal in de krant van een mevrouw die met 7 mensen naar de bank kwam die allemaal een bankrekening wilde openen en zij zou wel helpen met het invullen van de papieren, omdat deze mensen (blijkbaar haar werknemers) niet konden lezen en/of schrijven. Allemaal hadden ze 1 lakh te storten (100.000 roepies, ca 1400 euro), hun vooruitontvangen jaarsalaris. Zo wordt er flink wat geld witgewassen zonder dat er belasting over betaald wordt.

Nou ja, het houdt de gemoederen nogal bezig allemaal. Het is ook nogal wat om zo maar 85% van al het geld in omloop ongeldig te verklaren. Hopelijk is de misère snel voorbij.  (En ik probeer morgen een verhaaltje te schrijven zonder roepie-beslommeringen…)

dinsdag 15 november 2016

De liefste kinderen ter wereld op het RCFC

Na een poosje wat ‘aangekeuteld’ te hebben, vertrek ik halverwege de ochtend naar de metro. Ineens realiseer ik me dat ik een weekendtas vol knuffels bij me heb, niet dat ik dat niet wist, maar daarmee mag ik de metro niet in. En als het erg druk is, wil je dat niet eens. Dus ik verander van plan en hou een taxi aan. De goede man vraagt eerst een bedrag waarvoor ik heel Calcutta rond kan rijden, maar als ik gepikeerd weg loop, roept hij me terug en komen we er toch uit. Het laatste eindje ga ik met de autorickshaw, tenminste, het is echt heel druk en zelfs met de ‘oto’ staan we in de file. De chauffeur stuurt me eruit, hij gebaart dat ik het laatste stukje beter kan lopen omdat dat sneller is.


De portier tovert een glimlach op zijn gezicht als hij me ziet. Zo ook Sunil en Alok, ze lijken oprecht blij dat ik er ben. Na de eerste beleefdheden gaat het al snel over de ‘money-wash’. Hoe onhandig het is, hoe juist de verkeerde mensen getroffen worden en niet het echte zwarte geld wat allang in onroerend goed is belegd of op buitenlandse bankrekeningen staat. Ook de manier waarop vindt Alok verschrikkelijk, om 9 uur ’s avonds laten weten dat drie uur later je geld niets meer waard is. ‘We lijken wel een bananenrepubliek’, zegt hij doodserieus. Ik moet mijn best doen om niet in de lach te schieten, alhoewel hij natuurlijk hartstikke gelijk heeft. Alok vermoedt zelfs dat president Modi dit allemaal bedacht heeft om ‘het congres’ van het biljet te krijgen. Hij wilde zelfs dat Gandhi van het biljet verdween, maar dat kreeg hij niet voor elkaar. Het enige wat wel gelukt is, is om Gandhi nu naar rechts te laten kijken i.p.v. naar links. Modi’s partij is uiterst rechts… Of dit allemaal waar is, weet ik niet, maar ik vind het wel een goed verhaal J.

boven de nieuwe, onder de oude, Gandhi kijkt nu de andere kant op
Alok vertelt trots over de nieuwe aanschaffingen voor het RCFC. De overheid heeft deze keer flink bijgedragen, het is de eerste keer dat ze dit doen voor het RCFC. Ik weet zeker dat we dit aan Alok te danken hebben, hij doet daar goed werk, hij weet de weg in het 'subsidiewoud' van India.

Kakali is er ook. Zij is drie weken geleden plotseling haar man verloren, 53 jaar, hartaanval. Ze is nog maar net weer aan het werk. Ik geef haar een flinke knuffel, wat meer kan je doen. We gaan samen naar de kinderen en ik zie af en toe een flauwe glimlach op haar gezicht. Wat een verdriet moet ze hebben, maar wat is ze sterk.





In Nederland kreeg ik een tas knuffels mee van iemand die ze niet meer nodig had. Deze tas is vandaag mee naar het RCFC. Er zijn momenteel 13 kinderen, de puja’s zijn net voorbij en het aantal loopt deze week nog flink op. Normaal zijn er zo’n 25 tot 30 kinderen in het RCFC.




Ik maak 13 kinderen erg blij met een zachte knuffel. De kinderen zijn blij verrast en weten meestal niet wat ze moeten kiezen. Maar met hulp van mams lukt dat wel. Vijf kinderen zijn gisteren geopereerd, maar daar is niets van te zien. Ze hebben duidelijk geen pijn en liggen vrij relaxed in hun bedje en liggen bij hun moeder. Er is één oudere jongen, Sahil, hij heeft ernstige ‘o-benen’ en is al aan één been geopereerd, de andere volgt later. De kleintjes hebben (hadden) overigens allemaal klompvoetjes.


Aan het begin van de middag ga ik weer richting ‘huis’. Eens kijken of ik nog wat geld gepind kan krijgen. De meeste geldautomaten die ik tegenkom zijn leeg. Hopelijk is er bij de citibank (waar ik meestal heen ga) wel geld, maar nee, ook leeg. Als ik de hoek om loop zie ik dat er bij een andere bank wel geld in de automaat zit, de rij is namelijk ernstig lang. Ik zal het niet langer maken dan nodig, na drie kwartier had ik wat roepies. Normaal gesproken pin je met gemak 20000 roepies per keer en nu dus 2000 (ongeveer 30 euro) na drie kwartier wachten. In de rij was het overigens best gezellig, niemand is echt humeurig en wacht geduldig zijn beurt af, iedereen maakt een praatje met elkaar.

de tweede rij vandaag (om de geparkeerde auto heen), duurde ongeveer een half uur
Op mijn gemak loop ik terug naar mijn appartement en rust even wat uit. Tot ik er achter kom dat mijn (indiase) telefoon leeg is (kort gesprek met Erik gevoerd wat toch meer kostte dan ik dacht) en mijn toiletpapier nagenoeg op is. Dus hop, schoenen weer aan en de straat weer op. Mijn telefoon was snel geregeld, ik kan weer bellen. Even langs de geldautomaat in de straat, helaas, leeg. Maar aan de overkant zie ik een rij mensen staan, ik loop erheen en ja hoor, een geldautomaat mét geld. Ik sluit aan, alles wat je pakken kan.. wie weet hoe het morgen weer is. Ook hier een lange rij, maar deze keer met entertainment. Achter ons zingt een groepje Hare Krishna aanhangers de rij toe. 

'entertainment' van de Hare Krishna aanhangers bij de wachtrij voor de pinautomaat
Ondertussen lees je steeds vaker in de krant dat de echt gedupeerden de hard werkende medemens is. Op de altijd drukke markten zijn nagenoeg geen kopers. Weinig mensen hebben genoeg kasgeld en wat ze hebben, daar zijn ze zuinig op. De rijstoogst dreigt fout te gaan, rijstboeren hebben geen kasgeld om hun arbeiders te betalen, dus blijft de rijst voorlopig op het land, wat de prijzen weer opdrijft. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Voor mij is het hooguit lastig, ik red me wel, maar voor de mensen hier moet het niet veel langer duren…

maandag 14 november 2016

Met de taxi over de Howrah brug op weg naar het station
De eerste volle dag in India en we maken er gelijk een goede dag van. Ik sta op tijd op, althans, eigenlijk schrik ik wakker, ik heb mijn wekker nog niet gehoord, maar iets zegt me dat het tijd is. En dat klopt ook, ik blijk mijn wekker een uur te laat gezet te hebben. Pfff, gelukkig heb ik nog tijd genoeg.

Om 10 uur gaat de trein vanaf Howrah station naar Khamargacchi. Maura gaat ook mee, maar gaat op eigen gelegenheid naar het station. Ik heb haar beloofd om op tijd te komen, zodat ik de kaartjes kan kopen. En dat lukt ook allemaal, uiteindelijk zit ik veels te vroeg op het station met twee kaartjes op Maura te wachten. Maar ach, met  meer dan een miljoen passagiers per dag is het een gezellige drukte. Altijd wat te zien, de tijd vliegt voorbij.

er is zelfs een plantenwinkel in het station!
(ook) hier zijn de pinautomaten leeg en gesloten
bakje thee voordat we vertrekken
Het is niet druk in de trein, we kunnen ruim zitten, hebben de coupe haast voor onszelf. Na anderhalf uur moet ik Maura wakker maken om uit te stappen. “Powernap”, zoals ze het noemde.


Shelley’s man komt ons ophalen vanaf het treinstation. Shelley zelf is drie weken geleden geopereerd aan haar galblaas en is nog herstellende. We lopen naar de school bij de baksteenfabriek. Shelley komt ook, maar wordt gereden op een soort bakfiets. Ondanks haar operatie ziet ze er goed uit, ze voelt zich nog te zwak om zo’n eind te lopen, maar verder gaat het gelukkig goed met haar.
Er zijn zo’n 40 kinderen naar school gekomen vandaag. De school is nog maar een maand open, in november komen de arbeiders naar de baksteenfabriek, de fabriek is gesloten in de regentijd, omdat de rivier dan buiten haar oevers treedt en het hele terrein onder water staat. Shelley verwacht dat de komende maand er nog meer kinderen zich melden voor de school. Vorig seizoen eindigde met 64 kinderen. Er zijn deze keer veel nieuwkomers, slechts 15 kinderen waren er ook vorig jaar. Dat betekent voor veel kinderen wennen, ook aan ons, blanke gezichten zijn hier zeldzaam en vooral de allerkleinsten vinden het duidelijk niks.



Maura echter, breekt als snel het ijs. De manier waarop ze les geeft vinden de kinderen geweldig. Ze doet eerst wat rek en strekoefeningen, wat de kinderen duidelijk heel interessant vinden. Daarna zingt ze wat liedjes, danst met de kinderen, iedereen heeft de grootste lol. Ze leest voor uit een boek en de kinderen luisteren ademloos toe.

Maura leest voor
Met z'n allen een goudvis nadoen :-)
Daarna maakt ze twee enorme tekeningen die de kinderen met z’n allen in mogen kleuren. Wat een goed idee, het is voor sommige kinderen nog even lastig om het lef te tonen om ook mee te doen. Met wat hulp van ons lukt dat gelukkig wel. Zelfs binnen de kastelozen zijn er nog genoeg ‘kastes’ en sommige kinderen voelen zich duidelijk beter dan andere. Wat blijft dat toch een lastig vraagstuk, iets wat ik nooit helemaal ga begrijpen.


het resultaat!
Na het schoolbezoek gaan we naar het huis van Shelley waar we hartelijk verwelkomd worden door haar schoonouders en schoonzus. Helaas is er deze keer geen tijd voor een uitgebreide lunch, de overheerlijke tomatenchutney van oma ga ik dus missen, volgend jaar weer. Wel krijgen we thee en koffie met snacks, uiteindelijk allemaal goed voor een soort lunch… al was dat niet helemaal de bedoeling.

vergadering bij Shelley
Halverwege de middag gaan we weer terug naar het station. De trein erheen gaat altijd precies op tijd, maar terug naar Calcutta is altijd een drama. Nou ja, drama is natuurlijk overdreven, maar hij gaat nooit op tijd en ook deze keer heeft hij een uur vertraging. Maaarrrr… we hebben deze keer entertainment. Tot mijn grote schrik staat er ineens een flinke aap op het perron. Ik heb het niet zo op deze (overigens prachtige) dieren. De mensen hier vinden het ook eng en proberen ze weg te sturen, wat natuurlijk niet lukt.

er zit er ook eentje op het dak :-)
Het blijkt een hele groep te zijn van zo’n 20-30 apen, heel veel kleintjes ook die bij hun moeder onder de buik hangen. Ze komen steeds verder het perron op en gaan zitten wachten op de trein, althans zo lijkt het. Een tweetal met een overmoedig karakter springt op een autorickshaw, een ander zit bovenop een gebouw. Later komt deze ook naar beneden en begint op een autorickshaw te springen. De mensen lachen hierom en dat lijkt hij (of zij) te horen. Hij doet het nog een keer en kijkt afwachtend onze kant op, verwacht blijkbaar een applaus of zo. Bijzonder om te zien. Uiteindelijk vertrekken ze naar het andere perron, staren daar nog een poosje naar wachtende mensen en trekken dan verder. Leuk om mee te maken, maar ik was blij dat ze weggingen, wat begin je tegen zo’n aap als die wat van je wil? Je bent nergens, ze zijn groot en sterk.


Aan het begin van de avond zijn we weer in Calcutta. Joydev, de chauffeur van Maura, komt ons ophalen, maar daarvoor moeten we eerst met de ferry over. Dat is voor hem makkelijker en voor ons leuker.

naar de ferry pier
Maura vraagt welke ferry we moeten hebben
de ferry komt eraan, wij staan al op de andere ferry
Het is al donker als we op de ferry wachten. Het is wat ingewikkeld, maar er komen er twee tegelijk en via de ene moeten we op de andere ferry stappen, ze liggen naast elkaar aangemeerd. Best link allemaal, er wordt hier wat anders met veiligheid omgesprongen dan bij ons en de kans dat je het donkere water invalt is best reëel. Maar het gaat goed. En dan valt ons oog op de supermaan die vandaag de wereld in zijn greep houdt. Overal lees je erover, facebook, de kranten en hier is hij dan, recht voor ons neus terwijl wij op de Hooghly varen.


Joydev brengt me op Parkstreet, vanwaar het nog 15 minuutjes lopen is naar ‘huis’. Zal ik nog een poging doen om ergens te pinnen? Nee joh, ik probeer het morgen wel, ben nu moe, als het net gaat als zondag is er geen probleem.. toch?

Ik duik een restaurantje in, waar de roepie ook het gesprek van de dag is. Ook de krant staat er ook weer vol van. Ook creditcard transacties leveren inmiddels problemen op, ze kunnen de enorme toename niet aan. Mensen overlijden terwijl ze in de rij staan, er zijn in heel India al 10 doden gevallen terwijl ze in de rij stonden om geld te wisselen(of dit nu echt met het roepieprobleem te maken heeft is de vraag natuurlijk). Huwelijken worden uitgesteld, omdat er geen geld is om de betalingen te doen. Geldautomaten worden vernield door mensen die lang in de rij gestaan hebben en waar net voor hun neus het automaat leeg raakt. Pfff… ik ga me langzamerhand toch meer zorgen maken.

de eerste 'moneywash' advertenties zijn er al