dinsdag 11 november 2008

Weer thuis !

Gisteren zijn we weer thuis gekomen en ik moet zeggen, het is even wennen in het koude, natte en winderige Nederland ! We missen de kinderen nu al, het was echt weer een geweldig wederzien, het is zo leuk om te zien dat de projecten goed werk doen, je bent weer supergemotiveerd om verder te gaan !

Stiekum zijn we een volgend bezoek al aan het plannen, daarover hopelijk later meer. Via onze website www.help-2-help.nl is alles te volgen.

Hopelijk tot snel !

donderdag 6 november 2008

Jarig, en toch geen jaar ouder !

Na de grote verrassing bij het ontbijt, stonden we tegen 10 uur opgewonden op de bus te wachten, alsof we net als vroeger op schoolreis moesten. Als Ashit arriveert, blijken de kinderen in een andere bus te zitten, wij worden met de auto naar de dierentuin gebracht. Als we daar aankomen, laden we al het eten (en neem van mij aan, dat was heel wat !) uit en lopen we richting ingang. De kinderen zijn er nog niet. Maar ja, consternatie alom, wat blijkt, de dierentuin is vandaag gesloten ! Tja, dit is India, je kan dan wel plannen maken, maar India gaat daar altijd mee aan de haal. Gelukkig zijn ook wij tegenwoordig net zo flexibel als India, dus we besluiten naar het Milleniumpark te rijden, is misschien nog wel leuker als de dierentuin met z'n 1,5 tijger, beer en veel vogels.

We laden alles weer in de auto en rijden naar het Milleniumpark. De kinderen (gelukkig had de chauffeur ook een mobieltje) komen al snel. Wat een feest, iedereen is op z'n sloppenwijk-mooist gekleed. De meeste kinderen hebben hun Durga Puja kleren aan. De jongens hebben mooie broeken, maar moeten hoog gehouden worden met een riem, want de broeken zijn veels te groot. Ze lopen dan ook de hele dag te hijsen aan die dingen, volgens mij lopen ze thuis gewoon met alleen een shirtje aan rond. Ze hebben ook allemaal schoenen aan, maar sommige errug op de groei. Een kereltje verdenken we ervan dat hij de schoenen van zijn vader aan had, hij struikelde over zijn eigen voeten ! Maar geen probleem, in de speeltuin (want dat is het Milleniumpark) gaan de schoenen uit en wordt er op blote voetjes verder gedold.


het kereltje met zijn veels te grote schoenen


Er zijn 19 kinderen. De totale school heeft ongeveer 60 kinderen, maar ten eerste is dat veel te veel om onder controle te houden en ten tweede, er mochten er wel meer mee dan 19, maar heel veel kinderen durfden niet. Ze komen immers vrijwel nooit buiten hun bekende terrein en om dan de grote boze stad in te gaan, omdat Willeke uit 's Gravendeel toevallig jarig is ?? Groot gelijk dat ze hebben ! Maar de kinderen die er zijn, hebben geen schroom. Ze kunnen haast niet wachten om de toestellen te bestijgen.


Vooral de kleintjes hebben een tomeloze energie, waar halen ze het toch vandaan, wat dat betreft zijn kinderen overal hetzelfde !

Een meisje, Nanda heet ze, komt mij elke keer halen. Chello, chello, roept ze dan, dat betekent 'kom, kom'. Ik merk dat de andere meisjes niet met haar willen spelen, maar dat zij dat eigenlijk ook niet wilt. Ze bruist werkelijk van de energie, haar ogen stralen als ik meeloop. Ze is nergens bang voor en klimt overal in. Een heerlijke meid. Als ik bij Ashit informeer waarom de andere meiden haar negeren, krijg je weer zo'n hartverscheurend antwoord. Haar ouders zijn erg arm, elke ochtend staat de familie om 5 uur op om de vuilnis uit te zoeken op waardevolle spullen. Het laagste van de samenleving dus. De andere meiden kijken op haar neer. Toch straalt ze van zelfvertrouwen. Wat een sterke meid, ze heeft echt mijn hart gestolen. De hele middag hebben we samen gespeeld en toen we weggingen, heeft ze tot het laatst toe mijn hand vastgehouden. Ik zal haar nooit vergeten.


Reena met Nanda


Dan is er nog het kereltje met zijn veel te grote schoenen. Heel zijn kin ligt open en ook zijn voeten zien er niet 'fris' uit. In mijn westerse onschuld denk ik dan dat hij wel gevallen zal zijn bij het spelen, maar nee hoor. Zijn vader geeft hem regelmatig een fiks pak slaag. Hij heeft nog twee broertjes die hetzelfde lot ondergaan. Hij is ook moeilijk te 'pakken'. Pas aan het eind van de dag ontdooit hij en kan hij voluit lachen. Hopelijk hebben we hem even zijn ellende kunnen laten vergeten.



Over het algemeen zijn het wel vrolijke kinderen, maar er zijn er bij, waarvan hun ogen je een hele geschiedenis vertellen. Ze kunnen ook zomaar zitten dromen of zitten staren. Als ze spelen zijn ze vaak ook hardhandig naar andere kinderen toe. Maar het leuke is, dat als je ze wat meer aandacht geeft, ze rustiger worden en dan komt gelukkig toch heel voorzichtig die glimlach tevoorschijn.

Rond het middaguur mocht ik een hele poos niet naar achteren kijken. Na een uur in spanning gezeten te hebben, mocht ik omdraaien. Een hele rij met kaarten (36 stuks ...), veel ballonnen die de kinderen net zelf hadden opgeblazen en een prachtige verjaardagstaart ! Met twee kaarsjes, eentje met een 'drie' en eentje met een 'zes'. Zo zie je maar, in Calcutta kun je jarig zijn, zonder een jaar ouder te worden ! Ik moest natuurlijk de kaarsjes uitblazen (gelukkig waren het er maar 2) en de taart aansnijden. Een applaus volgde. Daarna moest ik Erik een stukje geven, en hij mij. Een soort bruiloft dus ! Ik kreeg ook nog een mooi kado, een prachtige witte grote handdoek.



Reena en Ashit hadden ook een lunch gemaakt voor iedereen. Wat een werk voor deze mensen, ik voelde me zo schuldig ! Maar het was echt heerlijk. Tussen het eten (er waren ook nog snacks) en de taart enzo door, dartelden de kids heerlijk door de speeltuin. Wat een feest !

Aan het eind van de middag kwam de bus ons weer halen. En ook dan blijkt dat de kinderen gewoon overal hetzelfde zijn, bij de eerste tien meter liggen de kleinsten al te slapen. Ze zijn natuurlijk doodmoe van al dat geren en gespeel. Het was echt een fantastische dag, mijn mooiste verjaardag ooit !

woensdag 5 november 2008

Foto's RCFC



Willeke leest voor uit een boek tijdens de les, de juf vertaalt het weer voor de kinderen





een jongetje dat op de ziekenzaal ligt, hij kan haast niet wachten totdat hij weer terug mag naar school





Erik met zijn prinsesje, ze waren na de les bijna onafscheidelijk




gewoon heerlijk je pop aankleden, wat wil je als kind nog meer ?




dit mannetje bleef, ondanks alle commotie door onze aanwezigheid, druk bezig met zijn eigen scrabble




is het geen schat ? je kan je toch niet voorstellen dat deze kinderen maanden (soms jaren) verstoken zijn van hun ouders ?




de kleine meid houdt Erik wel bezig





je zou haar toch zo meenemen ?

Wat een blije gezichten in het revalidatiecentrum !

Na het ontbijt gaan we met de metro naar Tollygunge, de laatste metrostop. Hier staan Camilla, Jannie en Lynn al op ons te wachten. Met de autorikshaw gaan we verder naar het RCFC, het revalidatiecentrum. Hier is de ontvangs weer allerhartelijkst. De kinderen vragen natuurlijk waar Rosalie is en we hebben maar verteld dat ze niet kon komen vandaag. Want hoe leg je Indiase kindjes uit dat ze voor de tv zit te wachten op de uitslag en de acceptance-speech van Obama ?

De Jack-in-the-box les gaat voorspoedig. De kinderen vinden het leuk om zelf even de jack-in-the-box te zijn achter de tafel. En of ze nu goed lopen of niet, dat maakt niet uit, ze kruipen achter de tafel, laten gewillig Erik het masker opzetten en springen naar boven als het zover is. Het levert elke keer weer een groot applaus op van de kinderen. Ze genieten zichtbaar. Hierna mogen ze ook hier hun eigen masker maken. Er wordt driftig gekleurd, door zowel de grotere als de kleinere kinderen. Je kan goed zien dat ze hier gewend zijn om dingen te maken. In Preyrona 2 gaat alles nog vrij ongestructureerd, maar hier is alles onder controle. Na het kleuren mogen de stroken crepepapier eraan en daarna natuurlijk het masker op ! Een hele klas vol met kinderen met een kleurig masker, allemaal genietend, je ziet het bijna door het masker heen. Helemaal geweldig, ik weet niet wie er meer geniet hier, de kinderen of wij.

Ineens gaat de telefoon, Rosalie, helemaal door het dolle heen, Obama heeft gewonnen. Pfff, gelukkig, anders had ze voorlopig niet te genieten geweest. Na de les gaan we naar boven, naar het kantoortje van Madhumita. Ze herkent ons nog van de vorige keren en dat is leuk. Hier hebben we toen geld gegeven om het schooltje te laten schilderen. Het ziet er nog steeds redelijk goed uit, het valt heus niet mee om het netjes te laten in dit klimaat. Omdat Jannie 'zaken' moet doen vandaag, gaat de rest (Erik, Camilla, Lynn en ik) op tour door het revalidatiecentrum. De vorige keren hebben we dit ook allemaal al gezien, maar het blijft leuk om te zien hoe iedereen zich inzet voor deze kinderen. Op de ziekenzaal liggen de kinderen die de afgelopen week zijn geopereerd. Gelukkig hebben de meeste geen pijn, we proberen een praatje met ze te maken. Zodra het infectiegevaar geweken is, mogen ze weer beneden naar school toe.

Na de tour is Jannie nog steeds druk in overleg en wij begeven ons bij de kinderen die lekker aan het spelen zijn. Een soort scrabble, sommige meisjes zijn een pop aan het aankleden, ze zijn aan het lezen of spelen een soort kaartspel. Natuurlijk is dit allemaal gelijk klaar als wij eraan komen, wij zijn natuurlijk veel interessanter ! Een kleine (pittige) dame van 3,5 jaar heeft zich gestort op Erik. Hij moet met haar kleuren en tekenen en ze hangt hele verhalen tegen hem op. Erik knikt gewillig 'ja' en 'nee', afgaand op haar gezichtsuitdrukking. Soms is het zelfs geheim, en fluistert ze heel zachtjes in zijn oor. Het is werkelijk een schatje (dat meisje dan ..), we zouden haar zo meenemen naar huis. Het is echt heerlijk om hier bij deze kinderen te zijn. Allemaal kreupel of mank, maar zo blij ! Onvoorstelbaar gewoon. De leidster vertelt dat de kinderen vaak huilen als ze hier gebracht worden, logisch natuurlijk, je haalt ze uit hun vertrouwde omgeving en hun vader en moeder kunnen hier niet blijven. Soms verkeren ze wel enkele maanden tot soms 2 jaar in dit centrum. Maar zo vertelt ze ook, als ze hier weer weg moeten, terug naar huis, huilen ze ook. Meestal willen ze niet terug. Ze kunnen hier naar school, hebben zoveel vriendjes en vriendinnetjes en bovenal krijgen ze hier zoveel liefde van de zusters en de juffrouws, thuis worden ze vaak alleen gelaten omdat hun ouders op het land moeten werken. En naar school gaan, zit er vaak ook niet in.

Uiteindelijk is Jannie (www.helpindiahelpen.nl) klaarvergaderd en ze komt helemaal blij terug. Waarschijnlijk gaan ze maandag in haar bijzijn starten met de werkzaamheden voor het hydrobad waarvoor zij geld bijeenverzameld heeft. Dat zou natuurlijk helemaal fantastisch zijn !

Terug in Sudderstreet eten we gezamenlijk nog even wat en daarna lekker terug naar onze eigen stek. Onderweg nog wat Indiase zoetigheden gekocht, daar zijn ze hier dol op en het is inderdaad niet smerig. Lekker voor vanavond. Daarna lekker relaxen, want voor vanavond staat er een boottocht over de Hooghly op het programma. In het donker in een smerige rivier, ik weet nog niet wat daar leuk aan is, maar morgen hierover meer !

maandag 3 november 2008

Een goed weerzien bij Prayrona 1

Vanmorgen moeten we vroeg op ! In tegenstelling tot Prayrona 2, waar we pas om 10 uur met de taxi weghoefden, moeten we voor Prayrona 1 al om 8 uur in de taxi zitten. Gisteravond hebben we alles al gepakt, dus we hoeven ons alleen maar aan te kleden, even te ontbijten en we kunnen gaan. Vandaag doen we de Jack-in-the-box les van Rosalie, aangepast met het masker wat we thuis al hebben voorbereid. Ze gaan dit vast erg leuk vinden.


wachten op de taxi voor ons hotel


Het schooltje is nog niet veranderd, natuurlijk niet, waarom zou het ? De kinderen echter wel ! Ik zie veel bekende gezichten, alleen nu twee jaar ouder. De kinderen zien er goed uit. Heerlijk om dit te zien, dat het werk van Rosalie zijn vruchten afwerpt, daar hoef je eigenlijk niet aan te twijfelen, maar nu zie je het gewoon met je eigen ogen.

Deze kinderen zijn meest Hindoe-kinderen en zo worden we ook ontvangen. Twee kinderen blazen bij de ingang op een schelp, een prachtig geluid komt eruit.


Een klein apie komt een tika zetten en gooit bloemblaadjes op ons hoofd.



De les start en inderdaad, Jack-in-the-box doet het goed vandaag. We lezen een verhaal voor, we doen alsof we allemaal jack-in-the-box zijn, maken een box van een tafel en zetten er allemaal kleintje indiase jack-jes in, de kinderen genieten. Hierna mogen ze hun eigen masker inkleuren en opsieren, wat ook weer de nodige hilariteit oplevert. Een wat ouder meisje zit eigenlijk maar wat zielig in de hoek. Ze lijkt wel ziek, maar als Reena haar zegt dat ze misschien beter naar huis kan gaan, blijft ze toch zitten. Erik maakt een praatje, ze praat perfekt Engels, heeft dan ook ooit op een Engelse school gezeten, totdat haar vader al hun geld verbraste en de kinderen van school afmoesten. Ze blijkt een ziekte te hebben die af en toe opspeelt en zo ook nu. Binnenkort zal het weer beter met haar gaan.


de jack-in-the-boxjes in prayrona 1

Als de les klaar is, gaan we weg. De lunch is al gebracht en staat te dampen bij de deur. Buiten de school lopen allemaal kleine kinderen. Niet alle kinderen waren vandaag op school, omdat er (weer eens) een Hindoe feestdag was. Ineens valt ons oog op een klein mannetje van een jaar of 2 met een fikse hazelip. Rosalie en Reena sporen de moeder op, wat nog niet meevalt, eerst komt een tante, dan iemand anders, dan een oom en nadat de hele familie en een hoop kinderen bijeen zijn, komt de moeder aanlopen, een magere vrouw. Het kindje is overigens erg vrolijk, speelt, rent en kruipt bij het aanzien van de witte medemens onder de rokken van zijn moeder. We informeren naar de plannen om het ventje te laten opereren.



Ze willen wel, maar ten eerste is het kindje ondervoed en zal dus eerst aan moeten sterken en daarnaast is er niet genoeg geld. We denken gelijk aan Jannie. 'She likes to do medical things' is Rosalie haar reactie. We nemen wat foto's en bellen haar in de taxi gelijk op. Ze besluit morgen gelijk te gaan kijken. Hopelijk kunnen we het ventje helpen !

zondag 2 november 2008

Foto's Tulpenles in Prabartak




Er wordt druk gewerkt aan het creeeren van de tulp




Is dit geen prachtige koning ?




En Titi als tijdelijke koningin !



Aan het eind van de les een prachtig tulpenveld in Calcutta !

Wat een heerlijke dag !

Vandaag was een heerlijke dag ! Vanmorgen rustig aan gedaan, lekker ontbeten in ons eigen kleine kamertje met het zonlicht wat door de kapotte en gescheurde gordijnen voorzichtig naar binnen komt en de ventilator boven ons hoofd die de warmte draaglijk maakt.

Daarna even naar Oxford gelopen, dit is een prachtige boekwinkel met bijna allemaal engelstalige boeken. Ik weet niet of je het grappig of schaamteloos moet noemen, laten we het op 'interessant' houden, Mein Kampf van Hitler ligt hier op dezelfde boekentafel als het dagboek van Anne Frank ...


Maar goed, we waren op zoek naar twee boeken voor Rosalie, maar ze hadden ze geen van beiden, dus met lege handen zijn we weer vertrokken.

Om 1 uur 's middags werden we met de taxi opgehaald door Rosalie, Jannie en Camilla voor ons zaterdagmiddagse uitje naar Prabartak. Het is zo leuk om daar les te geven, ze vinden alles geweldig wat je doet en ze ontvangen iedereen met zoveel gastvrijheid, zoals Rosalie het zegt 'unconditional love'. Altijd heerlijk om daar te zijn. Volgens Alok (een Indiase vriend van Rosalie die haar lessen vertaald) waarderen ze het zo dat wij ze als normale mensen behandelen. Voor ons heel normaal, maar voor hier jammergenoeg niet.

Zo ook deze keer weer. We hebben onze Nederlandse les nog een keer herhaald. Twee jaar geleden deden we deze hier ook, maar dat zijn ze allang weer vergeten. Ze bewonderen Beatrix en Maxima (en natuurlijk maken we ook hier weer een tijdelijk koningskoppel met de kroon en de tiara) en uiteindelijk maken we de inmiddels 'beroemde' tulp. En wat zal ik ervan zeggen, er zitten weer vrij unieke exemplaren bij !

Na afloop wordt er gedanst en gezongen en met een hoop positieve energie verlaten we Prabartak. Er wordt hier echt goed werk gedaan, vergeleken met ons bezoek van twee jaar geleden zijn heel veel bewoners echt vooruit gegaan !

Hierna laten we ons afzetten bij Reena en Ashit. Jannie en Camilla gaan verder naar Sudderstreet, we spreken af elkaar zeker nog een keer te zien deze week. Bij Reena worden we zeer hartelijk ontvangen. Ze is helemaal door het dolle heen dat we haar thuis bezoeken. Ook Ashit glundert helemaal, maar eigenlijk doet hij dat altijd, een erg positieve jongeman die met hart en ziel voor de scholen van Prayrona werkt !

We mogen even uitrusten, krijgen thee met biscuitjes en we geven ze hun begin voor de bibliotheek van Prayrona 3. Binnenkort wordt een nieuw gebouw aangekocht voor een nieuwe school. Het is een redelijk groot gebouw en er is plaats voor een kleine bibliotheek. Een avontuurlijk plan, want kinderen zijn hier helemaal niet gewend om boeken te lezen. Maar het verdient zeker een kans ! Dus wij hebben een aantal boeken uitgezocht, een atlas met informatie over diverse landen, een paar boeken voor kleine kinderen met het alfabet, nummers, tegenstellingen, etc. Reena en Ashit zijn er helemaal blij mee. Daarna laat hij ons trots de tekeningen zien van het gebouw. Rosalie kent het gebouw nog niet, zo lang de koop nog niet officieel is, laat zij haar witte gezicht (zoals ze zelf zegt) niet zien, want dan zou het gebouw ineens wel eens veel duurder kunnen worden ! Halverwege november passeert het waarschijnlijk bij de notaris, dus dan kunnen de concrete plannen gemaakt worden. Op google-earth laat Ashit trots zien waar het is, ze zijn werkelijk razend enthousiast. Een deel van het Help2Help budget zal gebruikt worden om deze nieuwe school te voorzien van bankjes, schoolmateriaal, schoolborden, etc.

Om een uur of zes (hollandse tijd !) komt het eten op tafel. Ashit en Reena hebben werkelijk heerlijk gekookt ! Vis, kip, dahl, rijst, salade het smaakt allemaal even goed en eigenlijk mogen we niet weg voordat alles op is. Maar dat gaat zelfs ons niet lukken. Het is natuurlijk veel te veel ! Maar eerlijk is eerlijk, hier zouden we elke dag wel willen eten.

Rond een uurtje of 9 gaan we met de taxi weer naar ons hotel. Met een hoofd vol indrukken (en snot, ik ben nog steeds erg verkouden) gaan we naar bed. Wat is het toch goed dat er mensen als Reena en Ashit bestaan, met heel hun hart en ziel zetten ze zich in voor de minder bedeelde kinderen, het zijn onze helden van vandaag !