Black diamond

Een wanhopige moeder die niet meer weet hoe ze het beste met de ziekte van haar dochter om kan gaan. Een hoopvolle moeder die met haar zoontje (zijn rug is zo vergroeid dat hij niet meer rechtop kan staan) langskomt en huilend weer weggaat, omdat er momenteel niets voor hem gedaan kan worden. Een vader, die langskomt met zijn dochter, omdat ook hij hoopt op een wonder. Talloze ouders met kinderen die klompvoetjes hebben, zij verlaten twijfelend het pand, hun kind kan geopereerd worden in het RCFC, maar hoe komen ze in het verre Calcutta en hoe moeten we de reis erheen betalen? Lachende en blije kinderen. Ja, vaak met een lichamelijke of mentale beperking, maar die nog geen besef hebben wat dat voor hun toekomst betekent in het arme India, nu zijn ze nog omringd door liefhebbende ouders. En alles daartussen, wat een emoties, wat een zorgen, wat een hoop en wat een verdriet. En dat allemaal in nog geen vier uurtjes tijd.

We zijn net terug, het is half 1 ’s nachts als ik dit schrijf. Vanmorgen om 4 uur zijn we opgestaan, om 6 uur zaten we in de trein met de prachtige naam ‘Black Diamond’ voor een treinrit van maar liefst 4 uur. Bestemming Sitarampur. In samenwerking met een andere NGO was er een ‘medical camp’ georganiseerd. Een soort open spreekuur voor het RCFC om potentiële patiëntjes op te sporen en te kunnen helpen.

Op de heenweg vertelt Alok over het medical camp van afgelopen vrijdag. Het was een succes, ze hebben 8 nieuwe patiëntjes gevonden, ze komen de 15^e december aan in het RCFC om geopereerd te worden.

De treinrit is net een circus. Je hoeft maar te zitten en er komt werkelijk van alles langs. Verkopers van chai, koffie en allerhande etenswaren. Iemand met gekookte eieren die deze binnen 3 seconden ontdoet van zijn schil, door de helft snijdt (met garen), er peper en zout op strooit en deze in een klein krantpapieren zakje presenteert. En dat met 1 hand. Maar ook warme pakora’s staan op het menu. Bedelaars, kinderen, maar ook volwassenen, veel blinde mensen. Hijra’s (transgenders) die bedelen en hun zegen verkopen. Mensen die muziek maken, zingen, kinderen die op handstand door de coupé lopen. Je kan het zo gek niet verzinnen.

Daarnaast zijn ook wij vaak de attractie. Mensen willen met ons praten en met ons op de foto. Vanavond speelt Nederland tegen India in de hockey competitie. Er wordt druk gespeculeerd over de uitslag. Er wordt gepraat over voetbal, en ja hoor, ook Gullit is hier nog steeds niet vergeten. De vier uur die de heenreis duurt zijn eigenlijk zo om.

Als we aankomen nemen we de fietsrickshaw naar het medical camp. Het is een hele opgave voor de fietser om onze westerse lijven de heuvel op te rijden ;-)

Het is nog rustig, eer we een uur verder zijn is de ruimte vol. Ik kan hier echt een heel verhaal van maken, maar dat doe ik niet. In totaal zijn er vanmiddag 66 kinderen onderzocht, waarvan er ongeveer 30 operabel zijn in het RCFC. Er waren vanmiddag drie RCFC medewerkers bij, ze hebben zich helemaal uit de naad gewerkt. Alok had dit niet aan zien komen. Het zadelt hem ook met een probleem op, fondsen, fondsen en fondsen… Maar dat is zijn werk, hij kijkt vol vertrouwen als hij het over geld heeft, het komt vast wel goed.

Ook hier zijn we een attractie, vooral bij de meiden die hier naar school toe gaan. Eerst vanachter het raam, later komen ze naar binnen om ons een hand te geven en om een foto van ons te maken.

Dit deel van Jharkhand is nieuw voor het RCFC, er is hier nooit eerder een medical camp gehouden. Vandaar ook de drukte waarschijnlijk. Gelukkig luisterden de medewerkers goed naar de verhalen van de ouders en van de kinderen, ondanks de tijddruk. Het deed me goed dit te zien.

Alok legt de ouders uit wat er precies gaat gebeuren en wat de procedures zijn

Eerst worden de kinderen ingeschreven en daarna worden ze één voor één omgeroepen. Er zijn veel celebral palsy patienten bij. Heel ernstige en minder ernstige. Bij sommige kinderen zijn de spieren helemaal stijf geworden. Fysiotherapie is dan de oplossing, maar er moet dan wel dagelijks geoefend worden. De fysiotherapeut doet oefeningen voor, zodat de ouders alvast zelf aan de slag kunnen.

Sunil en Alok schrijven de gegevens van de patient op, details en geven doorverwijzingen

Het duidelijkst zijn de kinderen met een klompvoetje, diagnose is snel gesteld. Deze kinderen zijn binnenkort welkom in het RCFC en krijgen gelijk de benodigde formulieren mee. Een lokale medewerker legt de procedure uit. Calcutta is ver weg voor deze mensen en de treinrit is duur. Gelukkig helpt de lokale NGO met vervoer, zodat de ouders daar geen kosten voor hoeven te maken en zorgen over hoeven te hebben. Ook de operatie is (‘uiteraard’ wilde ik bijna zeggen) gratis.

een moeder met haar twee kinderen die beide een klompvoetje hebben

Er zijn opmerkelijk veel kinderen met een vergroeiing (vaak heel ernstig) aan de bovenrug. Als ik Alok daar later naar vraag, zegt hij niet te weten of dat typerend is voor deze streek, maar het was hem wel opgevallen dat veel van deze kinderen dezelfde achternaam hebben. Wellicht een genetische kwestie. Helaas kan het RCFC niets voor deze kinderen betekenen, maar Alok vertrouwde mij toe ze niet gelijk in de steek te laten. Hij heeft genoeg connecties en probeert de kinderen in contact te brengen met een andere NGO die hierin gespecialiseerd is. Hetzelfde geldt overigens voor de zeer ernstige CP-patiëntjes.

Als er een moeder binnenkomt met haar zoon die werkelijk zo vergroeid is dat hij niet meer rechtop kan staan, breekt mijn hart. Het jongetje huilt, zijn ogen treuren. De moeder troost hem, heeft hoop. Wat zou ze tegen hem zeggen? “Het komt wel goed, lieverd”? Een uur later verlaten ze beide huilend het gebouw, het RCFC kan ze niet helpen. Ze worden in contact gebracht met een andere NGO. Ik hou het niet droog, wat een verdriet.

Het is tijd voor de lunch, inmiddels zijn er 47 kinderen gezien, er staan er nog 12 op de lijst. In de ruimte ernaast staat het eten klaar. Een heerlijke bengaalse lunch met rijst, vis, dahl, aloo, tomatenchutney, het ziet er goed uit. Eten met de vingers, wat eigenlijk best wel een kunst is. De drie heren van het RCFC kijken een beetje gniffelend naar ons. Uiteindelijk komt de grote vraag, want ze hadden al uitgedokterd dat we dit dus niet veel doen. Nee, dat klopt, het is zelfs de eerste keer dat wel een volledige maaltijd met onze handen naar binnen werken en dat valt nog niet mee.

De laatste patiëntjes hebben lang moeten wachten, sommige waren er al om 11 uur en het is nu een uur of drie. Geduldig wachten ze hun beurt af, er valt geen onvertogen woord. Allemaal koesteren ze die hoop dat ze op een of andere manier geholpen kunnen worden, dat wonderen bestaan.

Met een gemengd gevoel gaan we aan het eind van de middag richting de trein. Zoveel kinderen met een beperking, zoveel liefhebbende ouders die het beste met hun kinderen voor hebben, maar niet iedereen kan (direkt) geholpen worden. We zijn superblij dat er 30 kinderen naar het RCFC kunnen voor een operatie, maar wat met die andere 36? Konden we iedereen maar helpen, was iedereen maar te helpen die vandaag naar het medical camp kwam!

‘Black Diamond’, we dachten dat het eerst een soort codenaam was voor het ‘medical camp’, maar het bleek de naam van onze trein. Maar toch… ik ging zoeken op ‘zwarte diamant’ en vond ‘een diamantsoort die wat poreuzer is dan andere soorten’. Net als deze kinderen, ze zijn prachtig, net als alle andere kinderen, maar net iets kwetsbaarder. Allemaal zwarte diamantjes…