De Fair en Prabartak

Vanmorgen ga ik eerst naar de Fair Trade Fair in de Ice Skating Rink van Calcutta. Eerst met de metro naar Sudderstreet, waar Khan me verder rijdt met de taxi. De fair gaat om 10 uur open en om kwart over 10 sta ik op de stoep. En ja hoor, ik had het kunnen weten, de helft van de stands was nog niet ingericht, een kwart was aan het inrichten en een kwart was klaar. Welkom in India !!!

de verkoper maakt een bonnetje voor me

Maar goed, de stand met de ‘kleurige hangers’ was er gelukkig wel, dus ik heb gelijk onze voorraad goed aan kunnen vullen. Ze werden wel helemaal gek van me, omdat alles nog in dozen zat ingepakt en ze dus als gekken moesten zoeken naar 5 of 10 dezelfde exemplaren. Maar dan moeten ze maar op tijd zijn, toch ?

We waren ruim op tijd weer terug in Sudderstreet, waar Rosalie hongerig op me zat te wachten bij Blue Sky. Na de lunch vertrokken we met de taxi naar Prabartak, maar niet voordat Khan een slapende jongen uit de taxi gehaald had. Tja, misschien verhuurt hij zijn taxi inmiddels ook wel als hotel, als extra bijverdienste voor de nieuwe banden.

In Prabartak is iedereen altijd welkom en je wordt er altijd liefdevol ontvangen. Het lijkt er altijd wel feest. Zeker vandaag, toen we aankwamen zaten ze nog lekker te smikkelen en te smullen. Eens in de maand op een zaterdag krijgen ze een (non veg) maaltijd aangeboden van buiten. Deze wordt door een bevriende familie gebracht en dat is altijd feest. Toen ze klaar waren met eten, kwamen een paar bewoners op me af en vroegen me hun buik te voelen, zo vol zaten ze blijkbaar. Heerlijke mensen !

meneer Gaungaly (de directeur van Prabartak) praat ons bij over de bewoners

Er waren ook een aantal nieuwkomers, waaronder Sabuj, een jonge jongen van ongeveer 9 jaar. Ik zal later (in een ander verhaaltje) wat meer over hem vertellen. Het is in ieder geval een heerlijk jong en hij vindt de lessen van Rosalie geweldig. Hij is misschien niet helemaal op zijn plaats tussen de oudere bewoners, maar hij geniet duidelijk van alle aandacht die hij hier krijgt.

Sabuj

De les was weer als vanouds, er werd veel gelachen, druk geknutseld en als afsluiter heerlijk gedanst. De vrolijkheid hier werkt altijd aanstekelijk, het is fijn om hier op bezoek te zijn.

Op de terugweg gaan we nog een keer langs de Fair Trade Fair, kijken of de rest van de standhouders inmiddels ook gearriveerd is. En inderdaad, alle stands zijn inmiddels ingericht, het is gelijk een heel ander gezicht. En ook nu koop ik me suf, met eenzelfde hoeveelheid als vanmorgen loop ik de hal uit. Khan ziet gelijk een extra ritje voor zich, want met deze hoeveelheden kan ik onmogelijk met de metro naar huis !

We laten ons eerst afzetten bij Fire & Ice, de beste Italiaan in de stad, het is hier altijd goed eten. Bob is er ook, een vriend van Rosalie, die momenteel (tijdelijk) bij haar inwoont. Hij is een schrijver en hij helpt Rosalie met het schrijven van haar boek.

Als Khan me naar huis brengt, wordt hij langzaamaan meer en meer chagrijnig (en voor wie hem kent, dit is echt niets voor Khan!). Wat blijkt, vandaag worden alle goden uit hun diwali tempel gehaald (om in de rivier gedumpt te worden ?), in ieder geval worden ze door de hele stad gesleept op karren met daarachter een luidruchtige stoet van (dronken ? gedrogeerde ?) erg vrolijke mensen. Het is werkelijk een gekkenhuis en Khan moet dus zijn best doen om allerlei wegblokkades te omzeilen. Als we er zijn, kan hij zelfs niet lachen om een grapje, dus het is ‘serious business’ voor hem, ik zal wat extra roepies bijschrijven op zijn ‘bandenrekening’….