Stichting Help2Help: Trots op het R.C.F.C.!

Vanmorgen weer naar het R.C.F.C.! Altijd een feestje, sowieso is het een feest om daar bij die schatten van kinderen te zijn, maar ook omdat je daar met de autorickshaw (zeg maar tuk-tuk) heen moet. Mijn favoriete vervoermiddel hier!

Een beetje te laat (ik raak aardig ingeburgerd hier in India) kom ik aan bij het revalidatiecentrum. Deze keer voor een kleine vergadering met Kakali. Eerst wil ik graag weten hoe het met de kinderen gaat die wij zo’n 3 maanden terug hebben laten opereren. Van twee (Subham en Sam Sum) weten we dit ondertussen, deze kids hebben we immers pas nog gezien! De andere twee blijken het revalidatiecentrum verlaten te hebben. Ze komen binnenkort nog wel terug voor hun loophulpmiddelen, deze moeten nog aangemeten worden. Uiteraard worden ze daarna ook nog in de gaten gehouden en mogen ze regelmatig terugkomen voor een check-up en voor hulp bij hun fysiotherapie oefeningen.

de 'directeurskamer' van het R.C.F.C.

Kakali wil me graag spreken over de school binnen het R.C.F.C.. Ze hebben hulp nodig bij het rondkrijgen van het budget, het wordt steeds moeilijker voor ze. De prijzen worden steeds maar hoger en het is moeilijk om fondsen te verkrijgen. Na een lang gesprek besluiten we hun hiermee te helpen, voor de komende twee jaar betalen we de salarissen van de leraren en alle schoolmiddelen (boeken, pennen, etc.). Daarna zullen we het opnieuw herzien. Kakali is hier razend blij mee. Weer een klein stapje vooruit.

Daarna gaan we (uiteraard!) nog even bij de kinderen op de ziekenzaal kijken. Even kijken hoe het met de lieverds gaat die afgelopen vrijdag geopereerd zijn. Kakali zegt dat het goed met ze gaat, maar ik zie het graag met eigen ogen. Natuurlijk heeft ze gelijk, het gaat prima met ze. De stralende lach van voor de operatie is weer al terug, goed om te zien. Sania denkt nog steeds dat ik de dokter ben, ze gaat huilen als ze mij ziet. Dus ik blijf maar een beetje uit de buurt.

deze stoere kerel heeft pinnen in zijn benen, wat erg pijnlijk is
maar vandaag is er goed nieuws, ze morgen er morgen uit !!

Als we teruglopen, is de school ondertussen ‘uit’. De kinderen komen op me afgerend en willen allemaal even een hand, knuffel of een schouderklopje. Ik weet niet hoe ze het doen, maar er zijn hier werkelijk alleen maar lieve kinderen.

Daarna laten ze mij de nieuwe ‘workshop’ zien, het zit zelfs in een compleet nieuw gebouw. Hier worden de braces en andere hulpmiddelen voor de kinderen gemaakt. Inclusief een nieuwe oven, allemaal gesponsord door het Japanse consulaat in India. Tof!

De ruimte die hiermee is vrijgekomen is helemaal omgebouwd tot moderne fysiotherapieruimte. Deze ruimte wordt (ook) gebruikt voor mensen van buiten en ook het maken van hulpmiddelen in de workshop willen ze beschikbaar stellen voor buitenstaanders. Hiermee kunnen ze wat extra geld verdienen wat weer ten goede komt aan de opvang van de kinderen. Goed idee! De fysiotherapie ruimte ziet er flitsend uit, daar mogen ze echt trots op zijn. Ook dit is gesponsord door het Japanse consulaat.