Vannacht schrik ik wakker van het felle licht ... Erik ligt niet meer in bed ... zeker naar het toilet ... Maar nee hoor, even later zie ik hem op zijn knietjes met een zaklamp gluren onder een kastje. Hij hoort 'geritsel' en vertrouwt 'het' niet. Ik vraag me nog even af hoe hij zich dan staande houdt op straat hier (daar 'ritselt' het namelijk echt overal), maar goed, blijkbaar houdt 'het' hem nu uit zijn slaap. Even later rent hij richting de badkamer en gooit hij snel de deur achter zich dicht. We blijken een huisdier te hebben, een fikse muis, die afkwam op het papiertje dat om een caketje gevouwen zat. In de badkamer is de afvoer niet meer dan een flink gat in de buitenmuur, dus dat zal zijn voordeur wel zijn. Maar hij is (voor even) naar buiten gewerkt. Even later liggen we weer in bed en spreken we af om morgen een foto van onze kat Meisie voor het gat in de badkamer te hangen ... dát zal hem leren ! Als we 's morgens wakker worden, ligt het cakepapiertje weer ergens anders in de kamer, hij is dus stiekum toch teruggekomen ...
We 'moeten' al vroeg op. Om 8 uur staat mr. Khan met de taxi voor te wachten, we gaan vandaag naar Champa. Champa is lid van een vrouwenorganisatie, die diverse projecten runt in Calcutta en omgeving. Een aantal scholen worden door Rosalie ondersteund. Vorig jaar hebben wij een van deze (kleuter)scholen voor een jaar voorzien van voedsel en kleding, daarnaast is ook de vloer gerepareerd (deze was erg vochtig, niet echt gezond voor kleine kinderen) en is er een kast aangeschaft voor de vele spelletjes en puzzels die Ilse voor deze school had gekocht. Het is dus de bedoeling om deze school (die dus een beetje van 'ons' is) te bezoeken.
Om 9 uur staan we (zoals afgesproken) bij Champa voor de deur. We worden zeer hartelijk ontvangen, Champa is een 'outgoing' iemand, altijd erg enthousiast en nooit om gespreksstof verlegen. Haar man is ook (nog) thuis, hij is vrij rustig (in vergelijking met haar dan). We worden in de ontvangstkamer geparkeerd en we worden gelijk 'bevolen' te gaan rusten .. ja maar ... we komen net uit bed !
Twee uur later (en ondertussen flink 'suf' gepraat door het gekwebbel van Champa) gaan we aan tafel, zonder eten gebeurt er hier namelijk niets. Champa heeft heerlijk voor ons gekookt. Ze brabbelt lekker verder, vertelt over het kamertje waar ze zich even terugtrekken om te bidden, het staat vol met hindoe godenbeeldjes. Maar er staan ook foto's van wederzijdse ouders. Boven de deur hangt een christusbeeldje ... 'everybody is here' zegt ze op het bekende indiaas-engels ... we proberen een glimlach te verbergen ...
Maar de indruk die ik nu van haar geef, is wellicht onterecht. Champa en haar man hebben het goed. Ze zijn welgesteld. Maar ze hebben een goed hart. Champa is erg druk met haar werk voor de organisatie, maar ze geeft ook aan haar bedienden (wat overigens heel normaal is hier, als wij hier zouden wonen, zouden wij ze ook hebben) af en toe wat extra's, omdat ze het thuis niet zo breed hebben. Ze zorgt ook drie maal daags voor een gezonde maaltijd voor haar bedienden, dan hebben ze thuis deze kosten niet meer. Vandaag was ze jarig (wisten we helaas niet) en van haar man mag ze dan altijd iets besteden (roepies). Dit jaar had ze het bedrag verdeeld onder haar bedienden! Voor volgend jaar heeft ze best een wild plan (voor iemand uit haar kaste). Ze wil dan van het geld dekens gaan kopen en 's nachts de straat op gaan, wie er dan zonder deken slaapt, daar legt ze er dan eentje neer. Het liefst onopgemerkt, zodat niemand 'dankjewel' hoeft te zeggen. Het kan hier best koud worden in de winter, dus een deken is echt wel nodig. Ik vind het een prima plan en ik vind het heerlijk om het uit Champa's mond te horen. Vorig jaar hebben we eens andere mensen ontmoet (met een soortgelijke levensstandaard als Champa) die geen idee hadden dat er uberhaupt sloppenwijken in de stad waren ... Maar goed, ze nodigt ons gelijk uit om volgend jaar met haar de dekens uit te delen. (Nee, niet de lakens :-)) Wie weet ?! Ik ben er wel voor te porren !
Na de lunch vertrekken we dan eindelijk naar de Nibedita (kleuter)school. Als we daar aankomen zitten er echt de meest schattige kleine kindjes naar ons te staren, in de leeftijd van 3 tot 5 jaar.
Ze krijgen zojuist hun lunch voorgeschoteld, een voedzaam geel goedje met rijst. Wat ons gelijk opvalt, is dat ze hier met een lepel eten, in de andere scholen eten de kinderen met hun handjes. Maar het smaakt ze zo te zien prima. Champa heeft ons net wat Bengali-zinnetjes geleerd en zo kunnen we de kinderen al vragen hoe ze heten. Sommige zijn wat verlegen, maar wat enthousiastelingen beantwoorden onze simpele vraag vol trots.
We spelen nog wat spelletjes met de kinderen en moeten dan helaas weer al gaan. Hier hadden we wel wat langer willen blijven, maar dat moet een volgende keer dan maar. De kindertjes zagen er in ieder geval allemaal goed en gezond uit, dus ons lunchgeld is welbesteed!
Wat trouwens ook nog leuk was om te zien, is dat de kast (die we in maart hebben gekocht) netjes was beschilderd met onze naam. Al heten we Help2help en geen Help to Help en al komen we uit Holland en niet uit Holand ... het is toch grappig !
We rijden nog even langs het 'hoofdkwartier' van de dames, waar ze ons wat voorstellen voor volgend jaar voorleggen. We gaan hier even serieus over nadenken en komen hier uiteraard op terug, we zijn hier gelukkig nog twee weken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten