Nog een tulpenlesje ...

Het is ondertussen een klassieker, onze 'befaamde' tulpenles in Calcutta. Alle scholen hebben hem in de afgelopen jaren al gedaan, behalve de nieuwe Prayrona 3 school en deze is vandaag aan de beurt.

We knopen er een lesje over Nederland aan vast, vertellen over het aantal inwoners (dat net zoveel is dan er in de hele stad Calcutta wonen), over onze koningin, uiteraard vergeten we Maxima niet, waarna we doorgaan met de tulpen, molens, het schaatsen en onze fietsen. Het doet het altijd goed. Daarna mogen ze dan onze zelf ontworpen (gepaste trots ..) tulp maken.

Het was niet druk op school vandaag. Eigenlijk is het kerstvakantie, maar sommige kinderen waren speciaal voor ons gekomen. Altijd leuk ! Na de les hebben we dan ook nog wat spelletjes met ze gedaan.



Chotu was er ook, een heerlijk mannetje met het downsyndroom. Hij is ongeveer 18 jaar oud, maar volledig opgenomen in de school. Hij doet leuk mee en kleurt de tulp alsof zijn leven ervan af hangt. Ashit laat hem foto's zien van klasgenoten op de computer, hij vindt het prachtig. Als Ashit even later tegen hem zegt dat zijn telefoon gaat, pakt hij denkbeeldig zijn telefoon uit zijn zak en begint hele verhalen, zijn mimiek was geweldig, alsof hij echt stond te telefoneren. Toen het gesprek wel erg duur ging worden :-) hebben we hem uit zijn droom gehaald, de schat.


Na de les nemen we met Reena en Ashit nog even de laatste 'zaken' door. Nieuwe plannen voor 2010 en de afhandeling van 2009. Alles klopt, alle bonnetjes zijn aanwezig en de aangeschafte spulletjes hebben we gezien.

de lunch wordt klaargemaakt voor de kinderen

Als we naar huis gaan, valt het nog niet mee om thuis te komen. Er is een groot islamitisch festival gaande in de stad en we rijden op diverse roadblocks. Mr. Khan moet de gekste capriolen uithalen om ons terug te brengen, maar uiteindelijk lukt het. We rijden er wel twee keer zo lang over als normaal ! Eigenlijk was het best leuk, we kwamen eens op plekken in de stad, waar we normaal nooit doorheen rijden en we hebben een hoop van het festival gezien.

Als we terug zijn in Sudderstreet, stapt de zoon van mr. Khan in. Het is zijn oudste (we schatten hem 17 jaar) en hij werkt in Calcutta in de airco-business. Een aardige en nette jongen en als we mr. Khan complimenteren met zijn knappe zoon, glundert hij van trots.

We lopen via Parkstreet terug naar huis en zien weer een 'nieuw' shoppie op straat. Een eierwinkel ... het is zo'n gekke stad, we komen hier nu voor de vijfde keer, maar we blijven ons verbazen en worden elke keer weer verrast (zowel positief als negatief), deze keer gelukkig iets grappig, Pintus Eggshop !