dinsdag 1 november 2011

Imtihaj Amed


Eerlijk gezegd is deze foto tijdens ons bezoek vorig jaar gemaakt. Ik weet niet wat ik erin zie, trots, hoop, hij ziet eruit alsof hij zich niet laat kisten door het moeilijke leven in de sloppenwijk. Ik werd nieuwsgierig naar zijn verhaal, ik wilde graag weten wie deze jongen was.

Tijdens mijn eerste ontmoeting, afgelopen maandag, met Reena en Ashit, heb ik direkt naar hem gevraagd, hij is een leerling van de Prayrona 2 school.
Imtihaj is circa 10 jaar, hij heeft 4 broers en 1 zus. De twee jongste kinderen van het gezin zijn nog te klein om naar school te gaan en één broer van hem (ca 15 jaar oud) wil niet naar school, de andere kinderen van het gezin komen allen naar de Prayrona 2 school in de Dakhindari sloppenwijk.

Hij komt trouw iedere dag, hij is nooit te laat.

Zijn favoriete vak is Bengali. Van huis uit spreken de kinderen in Dakhindari Urdu, maar ze krijgen op school ook les in Bengali, de taal die hier in de wijde omtrek gesproken wordt. Hij vindt dit erg leuk, want later wil hij graag op ‘kantoor’ werken, dus hij realiseert zich, dat hij dan wel Bengali zal moeten kunnen spreken en schrijven.

De thuissituatie is, zoals bij zoveel kinderen, niet ideaal. De vader heeft het gezin in de steek gelaten en de moeder is hertrouwd. Haar nieuwe man is rickshaw-wallah, maar besteedt het verdiende geld alleen aan hemzelf en aan zijn vrouw. Het zijn immers niet zijn kinderen. De moeder werkt als huishoudster bij andere mensen en moet dus voor de kosten van de kinderen opdraaien.

Imithaj gaat sinds kort ook naar een overheidsschool, zodat hij een door de overheid erkend diploma kan halen. Hij blijft echter ook naar de Prayrona school komen, ten eerste omdat hij dit erg leuk vindt (de typische Indiase scholen zijn verre van ‘leuk’) en ten tweede omdat de leraren van de Prayrona school hem kunnen helpen met zijn huiswerk. Zijn moeder en stiefvader kunnen niet lezen en schrijven en zijn dus niet in staat om hem hiermee te helpen.

Hij prijkt op de voorkant van mijn fotoboek over onze reis naar Calcutta in 2010 en hij heeft dus nu ook een naam... en een verhaal... moge al zijn dromen uitkomen ...

Geen opmerkingen: